สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 153

"ดี"

หลินหยางพยักหน้าแล้วพูด "ชวี่เทียนล่ะ?"

"กลับไปแล้ว เขาบอกว่ามีธุระที่หนานเฉิน" หม่าไห่พูด

"ผมรู้แล้ว งั้นเรื่องของบริษัทก็ปล่อยให้คุณจัดการก็แล้วกัน ผมขอตัวกลับก่อน" หลินหยางตบฝุ่นบนเสื้อของตัวเอง หยิบเข็มเงินออกมาเล่มหนึ่งแล้วเสียบลงไปที่ต้นคอ ทันใดนั้น โครงสร้างใบหน้าของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ตอนนี้ไม่ได้หล่อเหลาเหมือนประธานหลินก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขากลับมาเป็นหลินหยางคนเดิม

"คุณหลิน"

"มีอะไรอีกหรือเปล่า?" หลินหยางหันไปถาม

"คือแบบนี้ ก่อนที่ชวี่เทียนจะกลับไป…เขาบอกว่าหวังว่าคุณจะช่วยไปดูอาการของชวี่ชวงซวนที่โรงพยาบาล…เขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาอบรมสั่งสอนชวี่ชวงซวนไปแล้วด้วย เขาขอโทษคุณแทนชวี่ชวงซวน ถ้าหากเป็นไปได้ หวังว่าคุณจะช่วย…" หม่าไห่ลังเลสักพักแล้วพูด

คิ้วของหลินหยางขมวดเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า "ช่างเถอะ ถือสากับเด็กผู้หญิงคนนั้นมากไปก็ไม่มีความหมายอะไร ไว้ค่ำหน่อยแล้วผมจะดูอาการของชวี่ชวงซวนที่โรงพยาบาล"

"ลำบากคุณหลินแล้ว"

...

ออกจากบริษัท หลินหยางตั้งใจจะแวะไปดูคลินิกของลั่วเฉียนหน่อย

แต่ก่อนที่918จะได้สตาร์ทเครื่องยนต์ มีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามาก่อน

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมาดูแล้วขมวดคิ้ว หลังจากนั้นรีบกดรับสายทันที

"หลินหยาง ตอนนี้แกอยู่ไหน?" เสียงของซูกวงที่อยู่ปลายสายลังเลเล็กน้อย

"พ่อ มีอะไรหรอ?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ซูกวงเงียบไปสักพัก ถอนหายใจแล้วพูด "หลินหยาง ฉันรู้ว่าแกและเสี่ยวเหยียนกำลังเตรียมตัวหย่า แต่ยังไงตอนนี้พวกแกก็ยังไม่ได้ไปเซ็นใบหย่า ดังนั้นแกยังถือว่าเป็นสามีของเธอ ถ้าหากจะมีเวลา…ก็ช่วยกลับมาหน่อยเถอะ เสี่ยวเหยียนเธอ…"

ซูกวงเหมือนไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี

แต่หลินหยางเหมือนจะเข้าใจอะไรแล้ว

"พ่อ วางใจเถอะ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้"

"ขอโทษ…" ซูกวงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งแล้วกดวางสาย

หลินหยางเหยียบคันเร่งตรงไปชุมชนที่ตัวเองเคยพักอาศัยมานานสามปี

เดินเข้าไปในตึก ซูกวงเดินมาเปิดประตู

"ไอ้ลูกสุนัขอย่างแกมาทำอะไร?"

ทันทีที่เห็นหลินหยางเดินเข้าบ้าน จางชิงหยูรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอชี้หน้าหลินหยางแล้วพูดจาด่าทอโดยตรง

"ชิงหยู่ คุณพูดอะไรของคุณ? ยังไงหลินหยางก็เป็นลูกเขยของเรา" ซูกวงพูดเกลี้ยกล่อม

"ลูกเขย? เขาคู่ควรด้วยเหรอ? ลูกเขยของฉันคือประธานหลินแห่งหยางหัวกรุ๊ป! ไม่ใช่เขา! ยิ่งไปกว่านั้นถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขา เสี่ยวเหยียนของเราจะเป็นแบบนี้เหรอ?" อารมณ์ของจางชิงหยู่พลุ่งพล่านมาก เธอหยิบไม้กวาดขึ้นมาคิดจะตีหลินหยาง

แต่ในตอนนั้นเอง ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

ซูเหยียนในชุดสูทผู้หญิงเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ซีดขาว

"แม่! พอได้แล้ว!"

"เสี่ยวเหยียน?" จางชิงหยู่ดีใจมาก "ในที่สุดเธอก็ยอมออกมาสักที?"

"แม่ อย่าทำให้หลินหยางต้องลำบากใจเลย หลินหยาง…คุณมานี่…ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ" ซูเหยียนมองไปทางหลินหยางด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย ภายในใจเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้อง

ซูเหยียนปิดประตูอีกครั้ง…

แต่งงานกันมาสามปี หลินหยางเคยเข้ามาในห้องนอนของซูเหยียนกี่ครั้งเรียกได้ว่าสามารถนับด้วยนิ้วมือ อย่างไรก็ตามตอนที่แต่งงานกัน ซูเหยียนเคยคัดค้านอย่างหัวชนฝาไม่ยอมแต่งงานกับหลินหยาง และเธอกลับหลินหยางก็มีข้อตกลงกัน ดังนั้นโดยสถานการณ์ปกติไปแล้ว หลินหยางจะนอนในห้องรับแขก

แต่แล้วตอนนี้ไม่เหมือนกัน

พูดให้ถูกหน่อยก็คือ นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเหยียนเรียกเขาเข้าไปในห้องนอน

ภายในห้องมืดสลัว ผ้าม่านโดนปิดเอาไว้ มีเพียงโคมไฟที่อยู่บนโต๊ะให้ความสว่าง

ภายในห้องดูสะอาดเรียบร้อย แต่ท่าทางของซูเหยียนกลับดูแย่อย่างเห็นได้ชัด

เธอนั่งลงบนเตียงไม่พูดอะไร เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง สองมือของเธอพัวพันกันแน่น

บรรยากาศภายในห้องดูน่าอึดอัดเล็กน้อย

หลินหยางรู้สึกถึงความผิดปกติจึงถาม "มีอะไรหรือเปล่า?"

"อืม!"

"เกี่ยวกับเรื่องการหย่าเหรอ?"