สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1579

ปิงชางจุนขมวดคิ้วโดยไม่สะบัดออก และเพียงมองไปที่เขา จากนั้นหันไปมองหลินหยาง

ทว่ากลับเห็นเจียงหนานซงขอร้องออกมาอย่างขอทาน "อย่าทำอะไรคนในครอบครัวของผม! ไม่! อย่าทำ!!"

ปิงชางจุนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย

จากนั้นปิงชางจุนจึงรู้ว่าเพียงพูดขอร้องไม่ได้ผล จากนั้นเขาจึงรีบหันกลับไปคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะให้กับหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน! ขอร้องล่ะปล่อยครอบครัวของผมไปเถอะนะครับ! ปล่อยทุกคนในครอบครัวผมไป! ผมเชื่อแล้ว! ผมเชื่อคุณทั้งหมด! ถ้าคุณจะฆ่าคุณก็ฆ่าผม อย่าทำอะไรครอบครัวผมเลย ขอร้องล่ะ!"

เขาร้องตะโกนอย่างสุดเสียง และครั้งนี้เขาเกิดความกลัวขึ้นอย่างจริงจัง

โทรศัพท์พังไปแล้ว ทำให้แจ้งข่าวไปยังครอบครัวไม่ได้

ภารกิจครั้งนี้ของปิงชางจุนจะต้องทำสำเร็จแน่ๆ

หากปิงชางจุนนำศีรษะของคนในครอบครัวเขากลับมา งั้นเขาก็คงต้องกลายเป็นคนร้ายที่ทำร้ายคนในครอบครัวน่ะสิ?

เขารับไม่ได้กับการแรงกระแทกที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

และเขาไม่อยากเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยต้องหลงเหลืออยู่เพียงศีรษะปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

นี่เป็นอะไรที่สะเทือนใจมากที่สุด!

เขายอมตายไปซะเองตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพสะเทือนอารมณ์แบบนั้น

"ทำไม? กลัวแล้วเหรอ?"

หลินหยางมองไปยังเจียงหนานซงและถามขึ้นมา

"กลัวแล้ว! กลัวแล้ว! หมอเทวดาหลิน ขอร้องล่ะปล่อยคนในครอบครัวผมไปเถอะนะ ถ้าคุณจะฆ่าผม ผมไม่ปฏิเสธสักคำ! ขอร้องล่ะ!" เจียงหนานซงร้องไห้อย่างคร่ำครวญ

หวู่ไคโชวและคนอื่นๆ ที่ยืนมองหัวหน้าสมาคมศิลปะการต่อสู้ในสภาพนี้ก็กลับมีความรู้สึกผสมปนเปกันไป

เมื่อเห็นเจียงหนานซงในสภาพเช่นนี้ก็ทำให้หลินหยางหัวเราะออกมา

รอยยิ้มของเขาช่างเจ้าเล่ห์และน่ารังเกียจมาก

"คุณขอร้องผมเหรอ? แต่เมื่อกี้พวกคุณข่มขู่ผม ไม่ให้ผมทำร้ายหลินกู่ บอกว่าถ้าผมทำร้ายหลินกู่พวกคุณก็จะฆ่าคนในครอบครัวของผม ฆ่าคนรอบกายผม ทำไมตอนนั้นพวกคุณไม่นึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นตอนนี้?"

เขาถามขึ้นด้วยแววตาแดงก่ำและเกรี้ยวกราด

ทุกคนตกตะลึงและพูดไม่ออก

อันที่จริงหลินหยางเป็นคนเรียบง่ายธรรมดา มีหนี้บุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ

เขาใช้ชีวิตและเติบโตจากตระกูลหลินที่มีขนาดใหญ่และไร้จิตใจ และแม่ของเขาก็ถูกรังแกเพราะสถานะของเธอ ส่วนเขาเองก็เติบโตขึ้นมาท่ามกลางคนชั่วช้าเหล่านี้

ฉะนั้นเขาให้ความสำคัญกับคนรอบข้างเขาอย่างมาก

และตอนนี้คนเหล่านี้กลับใช้คนรอบข้างของเขามาข่มขู่เขา เขาจะทนได้ยังไง?

"ตอนนี้พวกคุณกลัวแล้ว? แต่น่าเสียดายที่สายไปแล้ว! ปิงชางจุน! ผมขอให้คุณลงมือตอนนี้! ส่วนคนที่นี่ก็ตายไปพร้อมกันที่นี่เลยแล้วกัน!"

หลินหยางหยิบเข็มเงินขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยมและเตรียมปักไปที่เจียงหนานซงและข่งเหิงชุน

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ความบ้าคลั่งของหลินหยางได้เกินไปจากที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้แล้ว

"คุณหลิน หยุดเดี๋ยวนี้!" เจิ้งหนานเทียนตะโกนออกมาสุดเสียงและวิ่งเข้าไปเพื่อจะหยุดยั้ง

แต่เขากลับสายเกินไป

ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างไม่กล้าเข้าไปขัดขวาง

เพราะพวกเขาเองก็ยากจะปกป้องตัวเองได้

หลินหยางคิดแค้นขึ้นมา คำพูดของคนเหล่านี้กลับไม่เป็นผลเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ในขณะนั้นเอง

ควับ!

ลมปราณบริสุทธิ์สีทองก็พุ่งเข้ามาที่กลางอากาศและชนปะทะเข้ากับเข็มเงินสองเล่มนั้นของหลินหยาง

ทันใดนั้นเข็มเงินก็กลายเป็นฝุ่นผงและลอยหายไปทันที

หลินหยางไม่ได้ปักเข็มลงไป

"หืม?"

หลินหยางขมวดคิ้วและรีบพุ่งตรงไปยังที่ๆ แสงสีทองปรากฏออกมา

ทว่ากลับได้ยินเสียงเหมือนเสียงที่ดังมาจากท้องฟ้า

"หมอเทวดาหลิน อย่าทำการฆ่าฟันอีกเลย! ให้เกียรติฉันสักครั้ง ปล่อยคนเหล่านี้ไปเถอะ!"

ขณะที่เสียงพูดจบลงก็มีหญิงชราที่มีรูปร่างซูบผอมก็เดินเข้ามา

แม้ใบหน้าของเธอจะแก่ชรา ทว่ามือของเธอนั้นกลับเหมือนนางฟ้าที่น่าตะลึง

หลินหยางตกตะลึงมากและจ้องมองไปที่หญิงชราคนนั้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม