สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1581

"ไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมทำไปก็เพื่อความปลอดภัยเท่านั้นเอง! คุณเองก็รู้ว่าคนที่ต้องการฆ่าผมมีมากมายนับไม่ถ้วน แค่เยี่ยนจิงเองก็มีมากมายแล้ว อันที่มีผู้คนจำนวนมากที่ต่างต้องการตัดศีรษะของผม ที่ผมทำไปผมก็ลำบากใจเหมือนกัน! ถ้าผมนำยาถอนพิษให้คุณ คุณยังจะไปทำความสะอาดที่หยางหัวให้ผมเหรอ?" หลินหยางถามกลับ

คำพูดนี้ทำให้แม่มดหวู่ชืออึ้งและไม่พูดอะไรอีก

จริงด้วย

แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษในเมือง และแอบซ่อนตัวเองอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ความจริงแล้วเธอก็ผ่านประสบการณ์เช่นนี้มา!

แต่มีหรือที่แม่มดหวู่ชือจะปล่อยให้หลินหยางออกท่าไม้ตายนี้?

การดำเนินการภายใต้ข้อกำจัดที่ทั้งสองต่างถูกควบคุม และไม่เป็นผลดีต่อตัวเองเลย

การฆ่าผู้นำลงในตอนนี้ถือเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุด

จะทำให้ประชาชนผิดหวัง!

ถ้าเชื่อแบบนั้น เช่นนั้นความตายก็ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว

จะต้องไม่ถูกคนอื่นหลอกล่อเอาได้

แต่ตอนนี้หลินหยางได้กลายเป็นนายจ้างไปแล้ว ไม่ว่าเธอพูดอะไรก็ไม่สำคัญ

สถานการณ์ทั้งหมดถูกหลินหยางควบคุมไว้แล้ว และตอนนี้แม่มดหวู่ชือก็ได้กลายเป็นผู้ช่วยของหลินหยางไปแล้ว!

ขณะนี้เองก็เห็นหลินหยางหยิบเข็มเงินขึ้นมาอีกครั้ง และปักไปที่ลำคอของเจียงหนานซง ข่งเหิงชุนและคนอื่นๆ

และจู่ๆ เจียงหนานซง ข่งเหิงชุนและคนอื่นๆ ก็สั่นสะท้านขึ้นมาราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เห็นแล้วทำให้รู้สึกขนลุก

"คุณกำลังทำอะไร?"

มีคนถามขึ้นมา

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ "ไม่ได้ทำอะไร ผมก็แค่ทำอะไรเพื่อเพิ่มความปลอดภัยเท่านั้นเอง!"

"ปลอดภัย?"

"ใช่ พิษที่ผมทิ่มแทงเข้าไปในร่างกายของพวกเขานั้น ล้วนเป็นยาที่ผมลงมือสกัดและคิดค้นขึ้นมาเอง ฤทธิ์ของพวกมันหากแพร่กระจายเข้าสู่ร่างกายแล้วละก็ นั่นก็เท่ากับว่าแม้แต่เทวดาก็ไม่มีทางช่วยพวกเขาได้!"

"หมอเทวดาหลิน คุณ...ทำไมคุณต้องทำแบบนี้?" มีคนรีบถามขึ้นมา

"ผมบอกแล้วว่าผมทำเพื่อเพิ่มความปลอดภัยให้กับตัวเอง!"

หลินหยางกล่าวสีหน้านิ่งเฉย

แม้แม่มดหวู่ชือจะเป็นคนสำคัญและมีอำนาจมากในเยี่ยนจิง แต่ความจริงเรื่องของแม่มดหวู่ชือเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก ใครก็ไม่อาจบอกได้ เพราะแม่มดหวู่ชือไม่มีทางปรากฏตัวขึ้นมาในสถานที่แบบนี้!

หลินหยางพูดออกไปขนาดนี้แล้ว ทำให้คนอื่นต่างไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลินหยางดึงเข็มเงินออก

ข่งเหิงชุนและคนอื่นทรุดตัวลงกับพื้นและจ้องมองแม่มดหวู่ชืออย่างเฉยเมยโดยไม่พูดอะไร

ข่งเหิงชุนอดไม่ได้จึงพูดขึ้นมา "ผมขอโทษ..."

"ไม่ต้องพูดแบบนั้น ฉันทำไปเพราะเห็นแก่พี่ชายของคุณจึงได้ยื่นมือมาช่วย เรื่องในวันนี้ ฉันก็ทำสุดความสามารถได้เท่านี้ อนาคตต้องเป็นหน้าที่ของคุณเองแล้วล่ะ" แม่มดหวู่ชือกล่าว

"คุณไม่ต้องห่วง เรื่องนี้...ผมจะจัดการอย่างดี!"

ข่งเหิงชุนแอบกัดฟัน และเห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ยอมแพ้

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่แม่มดหวู่ชือสามารถแก้ไขอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

เธอมองไปยังหลินหยาง

หลินหยางเห็นเข้าก็ถอนหายใจและกล่าวหน้านิ่งเฉย "พวกคุณกลับไปได้แล้ว!"

ทุกคนมองหน้ากันและรีบแยกย้ายออกไปด้วยความหวาดกลัว

หลินหยางรู้ว่าต่อให้คนเหล่านี้ออกไป ยังไงซะพวกเขาก็ยืนอยู่ข้างเขา

นอกเสียจากว่าพวกเขาไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ข่งเหิงชุนกำหมัดแน่นและมองไปที่หลินหยางด้วยดวงตาแดงก่ำ

เขาในตอนนี้ แทบอดไม่ได้และอยากจะสับหลินหยางให้เละเป็นชิ้นๆ

แต่แม่มดหวู่ชื่ออยู่ตรงนี้ ทำให้เขาต้องหยุดความคิดเช่นนั้นไป

"หมอเทวดาหลิน เรื่องนี้...จะจบลงเพียงเท่านี้แน่นอน!" ข่งเหิงชุนตะคอกออกมา