สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1628

ทาคาฮาชิ อิมูระถูกเหวี่ยงกระแทกลงไปถึงชั้นล่าง จนทำให้ชั้นอาคารทะลุลงไป

ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องแตกกระจัดกระจาย

ราวกับทั้งโรงแรมได้ถูกแผ่นดินไหว

ผู้คนภายนอกที่เดินผ่านและได้ยินเสียงดังกึกก้องต่างพากันตกใจและรีบหนี มีบางคนพยายามโทรแจ้งตำรวจ

ภายในห้อง เมื่อบรรดานินจาดึงสติขึ้นมาได้ก็ต่างพากันวิ่งไปหาทาคาฮาชิ อิมูระและกล่าวกระซิบภาษาของตัวเอง "อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"เรื่องแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้!"

ทาคาฮาชิ อิมูระลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

และในขณะเดียวกัน นินจาที่เหลืออยู่ก็พุ่งเข้ามาหาหลินหยาง พวกเขาต่างชักดาบนินจาที่อยู่ข้างหลังออกมา และเล็งไปที่หลินหยางเสมือนงูพิษ

นินจาเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วอย่างมาก อีกทั้งยังจัดการลงมืออย่างโหดเหี้ยม และปกติไม่มีทางรับรู้ได้

ทว่าหลินหยางยืนอยู่ห่างออกไปเสมือนกับภูเขาที่หนักแน่น และเมื่อดาบชี้ออกไป เขาใช้เพียงปลายนิ้วมือปัด

เกร้ง! เกร้ง! เกร้ง! เกร้ง...

ดาบทุกเล่มต่างหักลงด้วยปลายนิ้วมือเพียงนิ้วเดียว!

"อะไรกัน?"

บรรดานินจาต่างพากันตกตะลึง

ทว่าหลินหยางกลับยกนิ้วขึ้นอีกครั้ง

ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก....

ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว พลังงานลึกลับและบริสุทธิ์จะระเบิดออกมาจากปลายนิ้วของเขาและกระทบเข้ากับนินจาเหล่านี้ราวกับกระสุน

ในชั่วพริบตา บรรดานินจาที่เข้ามาใกล้ก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ ราวกับถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราวเอาไว้ โดยที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้

"หืม?"

ทาคาฮาชิ อิมูระตกตะลึง

"กดจุดกลางอากาศ?" เหล่าเฉินโถวร้องอุทานออกมา

"ทักษะเร้นลับการกดจุดกลางอากาศของประเทศคุณเหรอ? ทว่าสามารถกดจุดลูกศิษย์ของผมจำนวนมากในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ หมอเทวดาหลิน ดูแล้วคุณร้ายกาจกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก!" ทาคาฮาชิ อิมูระกล่าว

"ก็แค่ทักษะเล็กน้อยที่เอามาจัดการพวกคุณเท่านั้น" หลินหยางกล่าว

"เย่อหยิ่งมาก!"

ทาคาฮาชิ อิมูระโมโหตาแดงก่ำ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งและหายตัวไป

หลินหยางหรี่ตาเล็กน้อยและกระโดดเบาๆ จากนั้นเขาก็หายตัวไป

"พวกเขาไปไหนแล้ว?" เสี่ยวหลิวตกตะลึงและร้องอุทานเสียงหลงออกมา

"พวกเขาอยู่ในห้องนี่แหละ แต่เพราะพวกเขาเคลื่อนไหวเร็วมาก ทำให้เรามองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ทำให้เสมือนเรามองไม่เห็นพวกเขา" เหล่าเฉินโถวกล่าว "ความสามารถของสองคนนี้...ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก!"

"เหล่าเฉินโถว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?" หนงถังกงถามอย่างเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไร...แต่ไม่รู้ว่าหมอเทวดาหลินคนนี้จะทนพละกำลังของทาคาฮาชิ อิมูระได้นานแค่ไหน" เหล่าเฉินโถวกล่าวอย่างกังวล

"หวังว่าเขาจะทนได้" หนงถังกงถอนหายใจและแววตาของเขาก็เผยให้เห็นความกังวล

แม้ว่าการลงมือระหว่างหลินหยางและทาคาฮาชิ อิมูระจะดูเหมือนว่าหลินหยางเป็นฝ่ายได้เปรียบ ทว่าทาคาฮาชิ อิมูระกลับไม่ได้รับบาดเจ็บตามร่างกายแม้แต่นิดเดียว ทำให้ยังถือว่าหลินหยางไม่ได้เปรียบอะไรเท่าไรนัก

และทาคาฮาชิ อิมูระที่ถูกเป็นฝ่ายกระทำก็จะต้องจริงจังขึ้นมา

และเมื่อเทพแห่งนินจาเอาจริงเข้าละก็...จะน่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน?

แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ในห้อง ทว่าทุกคนกลับมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา และได้ยินเพียงเสียงที่ดังกระทบกันไปมาอยู่กลางอากาศเท่านั้น

จากนั้นก็เป็นเสียงกำแพงถล่ม กระจกแตก และเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่มีก็พังกระจัดกระจาย

"ถอยออกไป!"

เหล่าเฉินโถวตะโกนสุดเสียง

เสี่ยวหลิวรีบเข้าไปประคองหนงถังกงถอยออกไปอย่างไม่รอช้า

เด็กผู้หญิงผมสั้นก็รีบประคองเหล่าเฉินโถวออกไปจากห้อง

และขณะที่ทุกคนกำลังวิ่งออกไปจากห้อง...

ตู้ม!

เสียงดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว!

จากนั้นก็เห็นกำแพงหนาพังทลายลงมา และตามด้วยร่างทั้งสองที่ลอยออกมา

หนึ่งในเงานั้นใช้มือกดไปที่อีกคนและกระแทกอีกฝ่ายกับริมระเบียงทางเดินอย่างแรง

โชคดีที่พื้นบริเวณทางเดินหนาแน่นทำให้ไม่ถล่มลงมา ทว่าพละกำลังที่แข็งแกร่งทำให้ริมทางเดินเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมาเป็นวงกว้าง