สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1709

เฉียวหลงอีหลบหนีขึ้นไปบนภูเขาอย่างคลุ้งคลั่งราวกับนกที่ตื่นตระหนก

เขาแทบไม่สนใจคนของตระกูลเฉียวเหล่านั้นที่ยังคงฆ่าฟันกับจางฉีเย่และคนอื่นๆ ขาทั้งสองข้างเอาแต่มุ่งไปข้างหน้าโดยไม่ฟังคำสั่งอะไร

และภายในวิลล่าเอง กลุ่มคนของตระกูลเฉียวก็ต่างได้รับบาดเจ็บสาหัสและเต็มไปด้วยบาดแผลต่างๆ นานา

พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางฉีเย่เลยสักนิดเดียว หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือดพวกเขาก็พ่ายแพ้ลง และการหลบหนีไปของเฉียวหลงอีก็ทำให้พวกเขาสูญเสียจิตวิญญาณในการต่อสู้ลง

"ไปกันเถอะ!"

ทุกคนกัดฟันกรอดและทำได้เพียงพยายามสุดความสามารถเพื่อหนีออกไป

"อย่าขยับ!"

"ตามไปเร็วเข้า!"

หยวนซิงตะโกนและไล่ตามออกไป

ทว่าเขากลับจงใจวิ่งช้าลงเพื่อให้คนเหล่านี้หนีไปได้

ไม่นาน คนที่เหลืออยู่ของตระกูลเฉียวก็ออกไปจากวิลล่าจนหมด

"คุณหลิน ปล่อยพวกเขาไปทำไม? ฆ่าพวกเขาให้ตายทั้งหมดก็สิ้นเรื่อง จะไปออมมือให้ทำไม?"

จางฉีเย่กล่าวด้วยความโกรธ

"ช่างเถอะ ปล่อยได้ก็ปล่อยไป อีกอย่างตอนนี้เรามีศัตรูอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่ดีแน่ที่จะเพิ่มจำนวนศัตรูขึ้นอีก ปล่อยพวกเขาไปเถอะ" หลินหยางกล่าว

"ฮึ ไอ้คนพวกนั้นคงได้ใจใหญ่!" จางฉีเย่หงุดหงิด

เขามีความคิดแค้นอย่างมาก เมื่อได้ลงมือแล้วไม่ได้ฆ่าใครก็จะรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไรนัก

หลินหยางหัวเราะ "พอได้แล้ว กลับกันเถอะ! อ้อใช่ หยุนซิง คุณไปทำธุระให้ผมหน่อย!"

"ผู้นำลัทธิมีอะไรเหรอครับ?" หยุนซิงถามอย่างนอบน้อม

"คุณเดินทางไปตระกูลเฉียวตอนนี้แล้วบอกเฉียวหลงอีว่าเราถูกคนชั่วไล่ฆ่าและต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องใช้ยาจำนวนหนึ่งเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ แล้วลองถามเขาดูว่าเขาพอจะมียาอะไรดีๆ บ้างไหม เข้าใจไหม?" หลินหยางกล่าว

หยุนซิงตกใจเล็กน้อยและยกกำปั้นขึ้น "ผู้นำลัทธิวางใจได้ครับ ผมจะเดินทางไปตระกูลเฉียวเดี๋ยวนี้"

"ระวังตัวด้วยล่ะ!"

"ครับ!"

......

เฉียวหลงอีกระโดดขึ้นลงที่ลงจากภูเขาและมุ่งหน้าไปสนามบินเพื่อเดินทางออกจากเจียงเฉินทันที

สีหน้าของเขาเคร่งเครียดตลอดทาง ราวกับตกใจตื่นตระหนกอย่างมาก

คนของตระกูลเฉียวที่เดินทางมารับเขาก็ต่างสงสัย

ผู้นำตระกูลเป็นอะไรไป?

เมื่อเฉียวหลงอีลงจากเครื่องบินและเตรียมจะกลับไปยังตระกูลเฉียว จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"อะไรนะ? พวกคุณออกมากันทั้งหมด?" เฉียวหลงอีถือโทรศัพท์และถามด้วยความตกตะลึง

"ครับคุณท่าน เราใกล้จะกลับมาถึงแล้ว" คนในสายกล่าวน้ำเสียงหอบเหนื่อย

สีหน้าของเฉียวหลงอีเคร่งเครียดและแววตาของเขากระตุกเล็กน้อย "พวกคุณกลับไปจัดการบาดแผลให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นมาหาผมที่ห้องโถงหลัก!"

"ครับ"

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เฉียวหลงอีที่จัดการทำแผลเรียบร้อยแล้วก็กลับไปยังห้องโถงหลัก

เขาดื่มน้ำชาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาก็ยังมีความกลัวอยู่ในใจ

คนของตระกูลเฉียวเห็นว่าเฉียวหลงอีกลับมาพร้อมกับรอยแผลก็ต่างพากันตกใจและต่างพากันถามไถ่ ทว่าเฉียวหลงอีกลับไม่ยอมพูดอะไร

"คารวะท่านผู้นำ!"

ขณะนี้เอง คนของตระกูลเฉียวที่พากันหลบหนีออกมาจากวิลล่าบนภูเขาต่างเดินเข้ามาในโถงหลักและทำความเคารพเฉียวหลงอี

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ที่ต่างบาดเจ็บสาหัส ทั้งแขนหัก ขาหักและร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เฉียวหลงอีก็อดรู้สึกหวาดผวาไม่ได้

"พวกคุณ...เป็นยังไงบ้าง?"

"พวกเราไม่เป็นอะไรมากครับ!" ชายคนหนึ่งตอบ