สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1725

เกาะเสินหั่วเป็นเกาะแห่งหนึ่งที่ไม่ถือว่าใหญ่มาก ห่างจากแผ่นดินใหญ่ไม่ไกล แต่เกาะแห่งนี้ถูกเทพอัคคีซื้อแล้ว เลยกลายเป็นเกาะส่วนตัว คนภายนอกไม่สามารถเข้าไปในเกาะได้อย่างง่ายดาย

เครื่องบินลงจอดในเมืองเล็กๆ ชื่อเมืองหวู่ไห่อยู่ริมทะเล พอออกจากสนามบิน เขาขึ้นแท็กซี่ไปที่ท่าเรือ เช่าเหมาเรือและมุ่งหน้าไปยังเกาะเสินหั่ว

เพราะเกาะเสินหั่วเป็นเกาะส่วนตัว และบนเกาะมีพวกเรื่องเล่าเลยทำให้คนของเมืองหวู่ไห่ไม่กล้าเข้าใกล้เกาะ เพราะฉะนั้นเลยไม่มีเรือลำเล็กที่พลเมืองใช้ไม่ยอมเดินทาง หลินหยางเลยต้องขับเรือไปเอง

แต่ตอนยังไม่ถึงด้านในเกาะ ระหว่างการเดินทาง มีเรือหลายลำมากลอยล่องมาล้อมรอบเรือของหลินหยางไว้

“เขตของเกาะเสินหั่ว คนนอกห้ามเข้า รีบออกไปซะ! ถ้าไม่อย่างนั้นจะต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”

ลูกศิษย์หนึ่งในนั้นพูดเสียงดังขึ้นมา น้ำเสียงน่าเกรงขาม ดังก้องกังวานอย่างมาก

หลินหยางหันไปมองทางลูกศิษย์คนนั้น กลับเห็นแต่ละคนใส่ชุดสีแดงเพลิง หน้าผากมีรูปเปลวไฟ ผิวหนังแดงเล็กน้อย ระดับความอุ่นของร่างกายต่างจากคนอื่น

“ผมมาจากเมืองเจียงเฉิน หมอเทวดาหลิน! หัวหน้าเกาะของพวกคุณเรียกผมมายอมรับผิดและขอโทษ!”หลินหยางหยิบยกความน่าเชื่อถือออกมา พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

พอพวกกลุ่มลูกศิษย์ได้ยิน ต่างมองหน้าสบตากัน เมื่อพิจารณาหลินหยางหนึ่งรอบแล้ว เลยพูดด้วยน้ำเสียงอึมครึมขึ้นว่า“ทำตัวดีๆแล้วตามมา!”

พูดจบ เรือเร็วเหล่านี้ก็ได้คุ้มกัน พาหลินหยางขึ้นเกาะ

ริมฝั่งเกาะมีคนยืนรออยู่แล้ว หลังจากที่หลินหยางขึ้นเกาะแล้ว ลูกศิษย์ของเกาะเสินหั่วได้มาใส่กุญแจมือเขาเลย

“พวกคุณทำอะไร?”

จางฉีเย่ถามด้วยความโมโหเสียงดัง

“ทำอะไรเหรอ? คนที่ทำความผิด จะต้องถูกใส่กุญแจมือนะสิ! กฎเกณฑ์นี้คุณไม่รู้เหรอ?”

“ระยำ!”

จางฉีเย่จะพูดอีก แต่ถูกหลินหยางห้ามไว้

“ในเมื่อมาแล้ว อย่างนั้นก็ใส่ไปเถอะ ไม่เป็นไร”หลินหยางยื่นมือออกไปแล้วพูดอย่างสงบนิ่ง

จางฉีเย่อยากจะพูดอีก พอเห็นสีหน้าของหลินหยางไม่มีความโกรธ เลยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อใส่กุญแจมือแล้ว หลินหยางคล้ายกับนักโทษเลย เขาถูกคนกลุ่มนี้คุมตัวไปทางวิหารเซิ่งหั่ว

เวลาเดียวกันเกาะเสินหั่วได้มีเสียงสั่นสะเทือนดังลั่น

คนชั้นสูงจำนวนมากของเกาะเสินหั่วไปรวมตัวกันที่วิหารเซิ่งหั่ว

ที่เรียกกันว่าวิหารเซิ่งหั่ว คือด้านในถ้ำมีตำหนักขนาดใหญ่อยู่

มีรูปปั้นขนาดใหญ่สององค์ตั้งตระหง่านอยู่ทั้งสองด้านของตำหนัก ดูแล้วเหมือนเป็นรูปปั้นของเทพเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง สง่างามและน่าเกรงขาม ภายในตำหนักไม่มีไฟฟ้าใช้ แต่ใช้คบเพลิงโบราณ ผนังของตำหนักเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ลายยันต์แปลกๆ เพดานถูกปกคลุมด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนัง พอมองดูแล้วน่าเกรงขามอีกทั้งศักดิ์สิทธิ์ และน่าหดหู่อึดอัด...

ไม่มีคนกล้าบุ่มบ่ามเลย

หลินหยางกับจางฉีเย่เข้ามาด้านในตำหนัก

ทั้งสองข้างต่างเป็นคนของเกาะเสินหั่ว

และเวลาเดียวกัน ด้านบนมีชายหญิงเจ็ดคนในชุดเกราะสีแดงเพลิงยืนอยู่

ผู้ชายผู้หญิงเหล่านี้ดูวัยรุ่น แต่ละคนสีหน้าเคร่งขรึม กลิ่นอายทำคนตื่นตะลึงหวาดกลัวได้

“คิดไม่ถึงว่าจะมีบุคคลมีความสามารถบนเกาะเสินหั่วจะเยอะขนาดนี้? “จางฉีเย่กวาดสายตามองทั้งเจ็ดคน พบว่าเป็นวัยรุ่นที่อายุไม่ถึงสามสิบปีกัน น่าตื่นตะลึงมาก