สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1799

เมื่อหุ่นจักรกลสงบลงอีกครั้ง ร่างกายของมันก็กลับคืนเป็นสีเดิม

ส่วนลิ่งฮั่วจวินนั้นก็ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว แถมยังมีสภาพท่าทางดิ้นรนก่อนที่จะตายคงเหลืออยู่ ร่างกายที่เต็มไปด้วยควันสีขาว แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน ทว่ากลับเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดได้อย่างชัดเจน

ทุกคนต่างเบิกตากว้างและมองไปอย่างเหลือเชื่อ

ภาพเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ได้ทำให้ทุกคนต่างพากันขวัญผวาอย่างมาก

คนจำนวนมากตกใจจนหน้าถอดสี ตัวสั่นและขาอ่อน บางคนถึงกับทรุดลงกับพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก

"นี่มันตัวประหลาดอะไรกันแน่!"

เตาม่อหลงที่ยืนอยู่หลังหลินหยางถึงกับกลืนน้ำลาย

"หุ่นจักรกลนี้ดูดซับเปลวไฟของลิ่งฮั่วจวิน จากนั้นร่วมมือกับพลังงานในร่างกายตัวเองเพื่อควบคุมลิ่งฮั่วจวินและระเบิดขึ้นทันที อุณหภูมิของเปลวไฟที่ปะทุเดือดสูงกว่าพลังเปลวไฟของลิ่งฮั่วจวินหลายเท่า ดังนั้นจึงแผดเผาลิ่งฮั่วจวินได้โดยตรง พลังของสิ่งนี้เหนือความคาดหมายของเราทุกคนอย่างมาก" อ่าวอิ๋งกล่าวเสียงแหบแห้ง

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

"ทุก...ทุกคน ผมไม่ไปสุสานหลิวเหยียนอะไรนั่นแล้ว พวกคุณเข้าไปกันเองเถอะ!"

มีคนรับไม่ได้กับความน่ากลัวที่เกิดขึ้นและตัดสินใจปฏิเสธออกไปทันที

"ผม...ผมก็ไม่ไปแล้วเช่นกัน!"

"รักษาชีวิตรอดจะดีกว่า..."

"ทุก...ทุกคน ขอตัวลาล่ะ!"

คนที่ขี้ขลาดต่างพากันหันหลังกลับออกไป

"ตอนนี้ก็ดูสะอาดตาขึ้นเมื่อคนขี้ขลาดเหล่านั้นออกไป" อ่าวอิ๋งกวาดสายตามองไปรอบๆ แลแสดงแววตาอย่างไม่แยแส

"เห็นว่าซางเหมิงของเราคงต้องเดินหน้าอย่างเต็มที่เพื่อความสำเร็จแล้ว"

อี้เซียนเทียนเห็นว่าทุกคนต่างตกใจและไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจ

ยอดฝีมือจำนวนหนึ่งรู้สึกไม่ยอม ทว่าไม่สามารถคาดเดาความสามารถของหุ่นจักรกลได้ ทำให้พวกเขาไม่กล้าลงมืออย่างประมาท

เพราะจุดจบของการไม่เกรงกลัวคือการถูกแผดเผาจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน

เพราะแม้แต่คนที่ทุกคนคาดหวังอย่างอ่าวอิ๋งก็ไม่กล้าทำอะไรอย่างประมาท

เขายังต้องดูคนอื่นลงมือ เพื่อวิเคราะห์ถึงจุดอ่อนจุดแข็งของหุ่นจักรกลนี้เพื่อเตรียมลงมืออีกครั้ง

ทว่าทุกคนกลับไม่ได้มีความคิดเหมือนกับเขา

"ทุกคน พวกคุณคิดอะไรผิดหรือเปล่า?"

ชายผมยาวยืนขึ้น จ้องไปที่หุ่นจักรกลและพูดอย่างเย็นชา "คนแก่คนหนึ่งและของเล่นประกอบอันหนึ่ง สามารถหยุดยั้งพวกเราได้อย่างนั้นเหรอ? ทำไมเราต้องทำตามกฎที่ตาแก่คนนี้คิดขึ้นมา?"

เมื่อพูดจบทุกคนต่างมองไปที่ชายคนนั้น

"คุณชายเสวี่ย? ไม่ทราบว่าคุณมีความคิดเห็นยังไงเหรอ?" อ่าวอิ๋งถามด้วยรอยยิ้ม

"เราทุกคนต่างไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของหุ่นจักรกลตัวนี้ ไม่แน่ความสามารถของมันอาจจะธรรมดาหรือโดดเด่นอย่างมากก็ได้ หากเราลงมือจัดการกับมันก็ต้องยอมรับความเสี่ยง และถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเราถึงไม่แหกกฎและฝืนบุกเข้าไปในสุสานหลิวเหยียนเพื่อหาสิ่งดีๆ ที่อยู่ข้างใน แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?" คุณชายเสวี่ยกล่าว

เมื่อทุกคนได้ยินก็ต่างแสดงแววตาเปล่งประกาย

"จริงด้วย เราต้องต่อสู้กับหุ่นจักรกลนี้ตัวต่อตัว? ทำไมเราถึงไม่ทำลายประตูสุสานหลิวเหยียนโดยตรงแล้วได้ประโยชน์จากมันทันทีก็สิ้นเรื่อง!"

"ต่อสู้ตัวต่อตัวบ้าอะไร ฉันไม่สนใจการสู้เดี่ยวอะไรนั่นหรอกหรอก!"