สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1843

"ไม่มีๆ! หมู่บ้านของเราใช้แต่น้ำแร่จากภูเขาเท่านั้น จะมีแห่งน้ำจากที่อื่นได้ยังไง? หมอเทวดาหลินอย่าเดามั่วไปหน่อยเลยครับ!"

ลูกศิษย์คนนั้นรีบปฏิเสธและจากนั้นก็กะพริบตาส่งสัญญาณให้กับคนที่กำลังปรุงกลั่นยา

ชายคนนั้นสะดุ้งและเข้าใจได้ทันที จากนั้นก้ยกน้ำออกไป

หลินหยางยิ้มและไม่พูดอะไร

เดินดูไปรอบๆ จากนั้นหลินหยางก็กลับห้อง

ส่วนลูกศิษย์คนนั้นก็ตะโกนเรียกลูกศิษย์อีกคนให้มาเฝ้าหลินหยาง จากนั้นตัวเองก็รีบกลับไปรายงานให้หมอซานโส่วรับทราบ

หลินหยางจ้องมองลูกศิษย์คนนั้นที่เดินออกไปอย่างเร่งรีบจากในห้องด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

"น้ำนั้น จะต้องเป็นน้ำแร่จากบ่อน้ำแร่ที่ดีที่สุดและวิเศษที่สุดอย่างแน่นอน!"

"คนในหมู่บ้านหมอนักบุญนี่อู้ฟู่จริงๆ! พวกเขาใช้น้ำแร่จากบ่อน้ำแร่ในการปรุงกลั่นยา แม้กระทั่งทดน้ำเข้าทุ่งสมุนไพร..."

"เดี๋ยวสิ ใช้น้ำแร่จากบ่อน้ำแร่ในการทดน้ำเข้า...ถ้าเป็นแบบนั้น ยาอายุวัฒนะที่พวกเขาปรุงกลั่นขึ้นมาจะต้องเป็นยาที่วิเศษที่สุดอย่างแน่นอน!"

"ทำไมจู่ๆ พวกเขาถึงต้องปรุงกลั่นยาชนิดนี้ด้วย? หรือต้องการเตรียมไว้สำหรับงานแต่งงานที่จะมีขึ้นอย่างนั้นเหรอ?"

หลินหยางครุ่นคิดและเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้

หากเป็นงานแต่งงานของเขาและจื้อปิงชิงจริง ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากขนาดนี้ด้วย?

เกรงว่า...งานแต่งงานที่จะจัดขึ้นในสองวันข้างหน้าจะต้องเป็นของคนอื่นแน่?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินหยางก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เมื่อตกดึก หมอซานโส่วก็จัดงานต้อนรับหลินหยาง

หลินหยางตอบรับคำเชิญ

คนที่มาในงานเลี้ยงมีไม่มากเท่าไร หากนับรวมลูกศิษย์ที่หมอซานโส่วพามาก็เป็นห้าคนเท่านั้น

ส่วนท่านหมอนักบุญที่เป็นผู้นำหมู่บ้านหมอนักบุญและจื้อปิงชิงและไม่มาให้เห็นแม้แต่เงา