สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1844

เพราะเป็นพื้นที่ภายในหมู่บ้านหมอนักบุญ ฉะนั้นทุกคนจึงไม่ได้จงใจปกปิดสถานที่ตั้งของบ่อน้ำแร่วิเศษแห่งนี้

หลังจากที่หลินหยางออกไปจากห้อง เขาก็มุ่งหน้าไปยังเรือนปรุงกลั่นยาบริเวณทิศตะวันตกและพบเข้ากับลูกศิษย์คนหนึ่ง

ลูกศิษย์คนนั้นเดินถือถังหยกที่ทำขึ้นเป็นพิเศษไปยังสถานที่หลังหมู่บ้าน

เขาเดินไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ทุกคนที่ลูกศิษย์ที่คอยเดินลาดตระเวนเห็นลูกศิษย์เหล่านี้เข้าก็จะทำการหลบทางให้อย่างรวดเร็ว โดยไม่กล้าทำให้พวกเขาเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว

หลินหยางแอบเดินตามหลังไป

เป็นแบบนี้อยู่กว่ายี่สิบนาที หลังจากที่เดินผ่านธารภูเขาสองสาย ในที่สุดก็มาถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง

ที่ทางเข้าถ้ำมีชายชราคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าสกปรกมอมแมมนอนอยู่

ชายชรามีโรคปลายจมูกแดงและถือเหล้าน้ำเต้าอยู่ในอ้อมแขน เขาเมาและหลับไปกับเสาที่อยู่ข้างถ้ำ

เมื่อหลินหยางเข้าใกล้ เขาสามารถได้กลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรงที่ลอยออกมาจากร่างกายของชายคนนั้น

ลูกศิษย์คนนั้นเดินมาหาชายชราพร้อมกับถังหยก จากนั้นยกกำปั้นขึ้นมาแสดงความเคารพและจึงหยิบป้ายคำสั่งจากเอวของเขาแล้วชูขึ้นสูง

"เข้าไปได้!"

ชายชราตะโกนออกมาอย่างไม่ได้สติ

ลูกศิษย์คนนั้นทำความเคารพอีกครั้งพร้อมกับถือถังหยกเดินเข้าไปข้างใน

หลินหยางขมวดคิ้ว

ชายชราคนนี้ดูเหมือนจะเมาหนักมาก แต่อันที่จริงเขายังพอมีสติอยู่

หากบุกเข้าไป เกรงว่าต้องถูกเขาสังเกตเห็นแน่

หากทำให้หมู่บ้านหมอนักบุญตื่นตระหนกขึ้นมา ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

ทำยังไงดีนะ?

หลินหยางครุ่นคิดและทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้และยิ้มออกมา พร้อมกับเดินจากไป

และหลังจากที่เขาเดินจากไปประมาณสิบกว่านาที จากนั้นชายชราที่นั่งอยู่ปากถ้ำก็จามขึ้นมาและเบิกตากว้างด้วยอาการมึนเมา

"กลิ่นนี้...หอมจังเลย! นี่คือกลิ่นอะไร? นี่คือกลิ่นอะไร?"

ชายชราตะโกนด้วยอาการตัวสั่นและจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นทันทีพร้อมกับหันไปมองตามกลิ่นหอมมาโชยเข้ามา

"กลิ่นหอมขนาดนี้...หากได้เอาไปต้มในหม้อเหล้าคงดีไม่น้อยเลยทีเดียว...."

เขาพึมพำด้วยแววตาเปล่งประกาย

ทว่าเขากลับไม่กล้าไปไหน

เพราะหน้าที่ของเขาคือเฝ้าอยู่หน้าปากถ้ำ

ชายชราลังเลใจเล็กน้อย