สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1910

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินหยางก็นิ่งเงียบ

สิ่งที่ทำให้สำนักสวรรค์นิรันดรให้ความสำคัญมากขนาดนี้ จะต้องเป็นสิ่งที่ธรรมดาแน่ๆ

หลินหยางทำการเปิดอ่านอีกครั้งแต่กลับดูไม่ออกจริงๆ ว่ามันมีความวิเศษตรงไหน บันทึกตำราเหล่านี้เหมือนกับสมุดวาดภาพของเด็กอนุบาลที่แทบไม่มีสาระอะไรเลยสักนิด

"เจ้าสำนักหลิง หรือว่าสำนักสวรรค์นิรันดรจะแอบเปลี่ยนของล้ำค่านั้นไปแล้ว แต่คุณกลับไม่รู้?" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"แอบเปลี่ยน? ก็มีความเป็นไปได้! เพราะครั้งนั้นผู้นำของสำนักสวรรค์นิรันดรก็มาที่นี่ด้วยตัวเองเช่นกัน!" หลิงเจี้ยนเฟยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"อะไรนะ?"

หลินหยางตกตะลึงและจ้องมองเขาอย่างเหลือเชื่อ "ผู้นำของสำนักสวรรค์นิรันดร...ก็มีส่วนร่วมในการแย่งชิงสถานที่ลับแห่งนี้?"

"ใช่ ไม่งั้นทำไมผมต้องลงมือด้วยตัวเองด้วย?"

เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้ หลินหยางก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด

ถ้าแม้แต่ผู้นำสำนักสวรรค์นิรันดรก็นั่งไม่ติด งั้นสิ่งของชิ้นนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่...

ขอเพียงแค่ไม่มีการแอบเปลี่ยน งั้นสิ่งนี้จะต้องมีอะไรที่วิเศษมากแน่ๆ

หลินหยางขมวดคิ้วและกวาดสายตาไปยังขวดยาและตะกร้ายาที่อยู่ข้างบนพร้อมกับหยิบลงมาตรวจดู

ทันใดนั้นเอง หลินหยางก็มองเห็นตัวอักษรที่อยู่บนขวดยาและแสดงสีหน้าตกตะลึง

"โกวเฉิน?"

"อะไรนะ?"

หลิงเจี้ยนเฟยตกใจ

จากนั้นก็เห็นหลินหยางยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดคราบดินโคลนที่อยู่บนขวดนั้นออก จากนั้นตัวอักษรที่มองไม่ชัดก็กลับดูชัดเจนขึ้นอย่างมาก

และนั่นก็คือตัวอักษรที่เขียนว่า "โกวเฉิน" นั่นเอง!

"โกวเฉินจริงๆ ด้วย! เป็นของของหมอผีโกวเฉิน! นั่นก็หมายความว่าสมุดบันทึกนี้คือสมุดบันทึกของหมอผีโกวเฉิน?"

ร่างกายของหลินหยางสั่นสะท้านและมือที่จับตำรานั้นอยู่ก็สั่นไม่หยุดซึ่งดูแล้วน่าประหลาดใจอย่างมาก

หลิงเจี้ยนเฟยตกตะลึง