สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1911

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอเช่นนี้ หลินหยางก็รู้ได้ทันทีว่าเธอถูกเจียงเทียนสิงและคนอื่นๆ หลอกล่อได้สำเร็จ

แต่จะพูดว่าหลอกล่อก็ไม่ถูก เพราะสำนักสวรรค์อินทนิลต้องการนำที่ดินผืนนี้มาให้ซูเหยียนพัฒนาจริงๆ

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ทำเพื่อหวังผลกำไร แต่เพื่อแสดงความหวังดีต่อหลินหยางเท่านั้น

ทว่าซูเหยียนกลับไม่รู้ความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้น

หลินหยางไม่ปฏิเสธหรือคัดค้านแผนการของซูเหยียนและตอบตกลงทันที

ซูเหยียนรู้สึกดีใจอย่างมาก

จากนั้นวันรุ่งขึ้นซูเหยียนก็รีบกลับไปที่เจียงเฉิน หลิงเจี้ยนเฟยจัดเตรียมลูกศิษย์หญิงชั้นดีสี่คนคอยคุ้มกันเธอกลับไปโดยเฉพาะ

ส่วนหลินหยางยังคงจดจ่ออยู่กับบันทึกเล่มนั้นโดยไม่สนใจใคร

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็ไม่ได้ไปรบกวนเขา

ถึงจะเป็นแบบนั้น หลินหยางก็ไม่สามารถแกะเนื้อหาตัวอักษรในบันทึกเล่มนี้ได้เลยสักนิด

อ่านไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่รู้เลยว่าหมอผีโกวเฉินเขียนอะไรของเขาไปบ้าง

"ความคิดของหมอผีโกวเฉิน...นับว่าทำให้คนแทบบ้าคลั่งมาก! คนธรรมดาที่ไหนจะดูออก?"

"หรือว่า นี่จะเป็นสิ่งที่หมอผีเฉินเขียนขึ้นมามั่วๆ? อันที่จริงแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด?"

"เป็นไปไม่ได้! เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้!"

"เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ?"

หลินหยางพยายามครุ่นคิดเพื่อหาคำตอบ

ขณะนี้เอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ใคร?"

หลินหยางที่กำลังคิดไม่ตกตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด

คนที่อยู่นอกประตูกล่าวอย่างนอบน้อม "หมอเทวดาหลิน ผมมาเพื่อแจ้งให้คุณทราบว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเราจะออกเดินทางไปวัดไท่อวี้เสินกันครับ! เจ้าสำนักให้ผมมาถามว่าคุณเตรียมพร้อมหรือยัง!"

"เตรียมพร้อม?"

หลินหยางตกใจและนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ต้องเดินทางไปที่วัดไท่อวี้เสิน

เขาใช้เวลาแกะตัวอักษรในบันทึกนั้นอยู่หลายวันโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว

ทว่ากลับไม่มีความคืบหน้าอะไรขึ้นเลย

หลินหยางถอนหายใจและลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปเปิดประตู "ผมพร้อมจะออกเดินทางทุกเมื่อ ไปกันเถอะ!"

"ครับ ผมจะรีบไปแจ้งให้เจ้าสำนักทราบและเพื่อให้ขบวนเตรียมพร้อมออกเดินทาง!" ลูกศิษย์คนนั้นกล่าวอย่างนอบน้อมและจากนั้นก็วิ่งออกไป

หลินหยางเตรียมตัวเล็กน้อยและจากนั้นก็เดินไปยังห้องโถงหลักของสำนักสวรรค์อินทนิล

และนี่ก็คือที่พึ่งพาที่ดีที่สุดของเขา!

แน่นอนว่า แม้ว่าเว่ยซินเจี้ยนจะมีหลินหยางคอยปกป้องและถือเป็นคนสำคัญในสำนักสวรรค์อินทนิล แต่เขาก็ไม่เคยรังแกคนอื่นหรือแสดงความก้าวร้าวต่อใคร ทว่ากลับใช้สิ่งนี้เพื่อพยายามฝึกซ้อมความสามารถของตัวเองให้พัฒนาขึ้นอย่างตั้งใจ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่เพราะความขยันและเพียรพยายาม ทำให้ความสามารถของเขาในตอนนี้ไม่ต่างไปจากยอดฝีมือที่มีพรสวรรค์โดดเด่นเหล่านั้นเลยสักนิด

หลินหยางพยักหน้าและมองไปยังกระเป๋าเป้ที่เขาสะพายอยู่พร้อมกับถามขึ้น "ทำไม? การเดินทางไปวัดไท่อวี้เสินครั้งนี้ นายก็ไปด้วยเหรอ?"

"ใช่ครับ ให้ผมได้ติดตามไปดูแลและรับใช้อาจารย์ใรครั้งนี้ด้วยเถอะนะครับ!" เว่ยซินเจี้ยนกล่าวอย่างนอบน้อม

หลินหยางไม่พูดอะไร

"ได้เวลาแล้ว!"

หลิงเจี้ยนเฟยเดินไปข้างหน้าและยกกำปั้นขึ้นตรงหน้าหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน! ครั้งนี้ผมและทุกคนในสำนักสวรรค์อินทนิลต้องฝากความหวังไว้กับคุณจริงๆ!"

"ผมไม่รับปากว่าจะนำสิ่งนั้นกลับมาได้ แต่ผมรับปากว่าผมจะพาคนของพวกคุณกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัย!" หลินหยางกล่าว

หลิงเจี้ยนเฟยตกใจเล็กน้อยและจากนั้นก็พยักหน้า

ก็จริงที่แม้ว่าหลินหยางจะตอบตกลงที่จะไป แต่ก็ไม่รับปากว่าจะนำเพชรไท่อวี้เสินกลับมาให้ได้!

เพราะทุกคนต่างไม่รู้ว่าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับการทดสอบอะไรบ้าง!

เป็นความอันตรายที่ไม่มีใครรู้ ฉะนั้นหลินหยางไม่มีทางตอบตกลงทั้งหมดอย่างง่ายดายแน่นอน

จากนั้นขบวนก็เริ่มออกเดินทาง