สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 192

คังเจียห่าว? จี้เหวิน? ฟางซื่อหมิง?

บ้าไปแล้ว!

บ้าไปแล้ว!

ล้วนแต่เป็นทนายที่ได้รับความนิยมในปัจจุบัน!

ฟางซื่อหมิงไม่ต้องพูดถึงแล้ว หนึ่งในสามทนายชื่อดังของเยี้ยนจิน เป็นที่รู้จักกันไปทั่ว!

จี้เหวินและคังเจียห่าวมีชื่อเสียงไปทั่วประเทศช่วงก่อนหน้านี้ มีคนบอกว่าพวกเขาสองคนร่วมมือกันสามารถชนะคดีความทนายประจำตระกูลที่มั่งคั่งของเยี้ยนจิน โดยเฉพาะจี้เหวิน ได้รับฉายาว่าเป็นทนายความอัจฉริยะ มีคังเจียห่าวคอยชี้แนะ การพัฒนาของเขาแทบจะเรียกได้ว่าติดจรวด คดีใหญ่ส่วนใหญ่ของเจียเฉินล้วนแต่ส่งมอบถึงมือของเขา

ถ้าหากนำทั้งสามคนมารวมกัน…อาศัยเขาจี้เหวินคนเดียว ไม่ว่ายังไงก็ต้องแพ้อย่างไม่เป็นท่าแน่นอน!

"คุณหลิน คุณ…คุณพูดจริงหรือเปล่า? คุณเชิญคนพวกนั้นได้จริงเหรอ?" สีหน้าของชวี่จี้ดูไม่เป็นธรรมชาติ เขารีบลุกขึ้นแล้วถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"หรือไม่จะให้ผมโทรหาพวกเขาตอนนี้?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ชวี่จี้ก็รู้แล้วว่าหลินหยางหมายความว่ายังไง

เพราะยังไงเขาก็ไม่จำเป็นต้องโกหก ไม่อย่างนั้นพานหลงคงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาแล้ว

สีหน้าของชวี่จี้ดูไม่เป็นธรรมชาติเลยสักนิด

แต่แล้วในตอนนั้นเอง หยางไคเสิ้งพูดเสริมอีกคำ

"หมอเทวดาหลิน ถ้าหากผมเชิญทีมทนายของพานหลงมาช่วยด้วย แบบนี้ผลลัพธ์ที่ได้มันจะดีกว่าเดิมหรือเปล่า?"

คำพูดประโยคนี้ทำให้ชวี่จี้แทบจะระเบิดแล้ว

นี่มันบ้าไปแล้ว!

ทีมทนายความแบบนี้ เขาจะเอาอะไรไปสู้?

ชวี่จี้ถึงกับก้าวถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว

เขาเชื่อ ทั่วทั้งมณฑลกวงหลิว…ไม่ ทั้งประเทศ คงจะไม่มีใครสามารถเอาชนะทีมทนายแบบนี้ได้แน่นอน? นอกเสียจากชิวซวนเซิงจะมาด้วยตัวเอง

ชวี่จี้ทนรับไม่ไหวอีกแล้ว เขาหันหลังอย่างกะทันหันแล้วพูด "คุณนายจาง คดีนี้ผมคงดูแลไม่ไหวแล้ว คุณ…ไปเชิญทำไมคนอื่นเถอะ…"

พูดจบ ชวี่จี้หันหลังแล้วเดินจากไปโดยตรง

"ทนายชวี่ ทนายชวี่!"

คุณนายจางตะโกนดังลั่น

แต่มันไม่มีประโยชน์ ชวี่จี้กระโดดขึ้นรถขับออกจากบ้านตระกูลจางโดยตรง

คดีแบบนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องแพ้ แน่นอน สำหรับทนายความมือใหม่ คดีแบบนี้ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็สามารถสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง แต่สำหรับชวี่จี้ ปัจจุบันเขามีชื่อเสียงเพียงพอแล้ว ทำแบบนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เขาเสียชื่อ ในขณะเดียวกันก็จะทำให้เขากลายเป็นศัตรูของทนายความชื่อดังหลายคนพร้อมกัน หรือแม้กระทั่งวงการทนายความของเจียงเฉินและเยี้ยนจิน

แบบนี้มันได้ไม่คุ้มเสีย

ชวี่จี้ถอนตัว คุณนายจางทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สีน่าดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

"แม่ ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี?" จางอ้ายฉีรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม

"ทำยังไง? ยังจะทำอะไรได้อีก? ตอนนี้ก็ต้องทำตามที่ไอ้แก่พูดไม่ใช่เหรอ?" คุณนายจางพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง พูดไปพูดมาถึงกับมีน้ำตาไหลออกมา

เธอแพ้แล้ว แพ้อย่างยับเยิน

แม้แต่ไพ่ตายใบสุดท้ายของเธอก็ยังทำอะไรจางจงหัวไม่ได้ เธอยังจะทำอะไรได้อีก…

จางจงหัวมองไปทางคุณนายจางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "นางแก่ อันที่จริงพวกเราเป็นคนครอบครัวเดียวกันไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ ผมรู้ที่คุณทำไปก็เพราะหวังดีต่อตระกูลจาง แต่ตระกูลจางของผมไม่จำเป็นต้องไปเอาอกเอาใจคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ คนบางคน มันไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่คุณเห็น เรื่องบางเรื่อง ควรจะยืดอกเชิดหน้าทำอย่างเปิดเผย สิ่งที่ผมจางจงหัวต้องการคือมโนธรรม ไม่ใช่ความมั่งคั่ง!"

คุณนายจางไม่พูดอะไรอีก

"พ่อ ความหมายของพ่อคือ…" จางคุนถามด้วยความระมัดระวัง

"ฉันจะทำตามความเห็นของเสี่ยวหยาง ดำเนินการแบ่งทรัพย์สิน เงินเป็นของใครก็ของคนนั้น ฉันจะไม่ไปแตะต้องของพวกแกมีแต่แดงเดียว ส่วนพวกแกก็อย่าคิดว่าจะได้ของฉันไปแม้แต่แดงเดียว!" ผู้เฒ่าจางพูด

"พ่อ! !"

คนของตระกูลจางร้องคร่ำครวญขึ้นมาทันที

แต่ทว่ามันกลับไม่มีประโยชน์อะไร

ครั้งนี้ผู้เฒ่าจางตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

และเขาก็โดนครอบครัวนี้ทำให้ช้ำใจมากแล้ว!

ครั้งนี้ เขาจะไม่ใจอ่อนอีกต่อไปแล้ว

"ตระกูลจาง…แยกย้าย แยกย้าย!" ผู้เฒ่าจางยกเหล้าขึ้นมาดื่ม หลังจากนั้นลุกขึ้นพูดกับหลินหยาง "เสี่ยวหยาง ตาดื่มไปพอสมควรแล้ว ขอกลับไปพักผ่อนก่อน พวกแกค่อยๆดื่มกันต่อก็แล้วกัน"

ชายชราคงรู้สึกเหนื่อยใจมาก

ทำเพื่อตระกูลมาทั้งชีวิต แต่ไม่เคยคิดว่าผลสุดท้ายมันจะเป็นแบบนี้…

"คุณตา ผมก็ควรไปแล้ว!"

หลินหยางลุกขึ้น

"ฟ้ามืดแล้ว แกก็ดื่มเหล้าด้วย คืนนี้อยากกลับเลย พักที่นี่ก่อนเถอะ" จางจงหัวพูด

"ไม่เป็นไร ผมจะหาคนขับรถเอง" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก หลังจากนั้นเดินออกไปข้างนอก

"หมอเทวดาหลิน ผมไปส่งคุณ!"

เหมยยี่ เสี้ยวฉางชิงและคนอื่นรีบลุกขึ้น แม้แต่หยางไคเสิ้งก็ลุกขึ้นเดินตามออกไป

"ไม่ต้อง พวกคุณมีธุระอะไรต้องทำก็ไปทำเถอะ! ผมกลับเองได้ แต่ก่อนไปผมมีคำคำหนึ่งอยากจะพูดกับพวกคุณ หวังว่าพวกคุณจะจำให้ดี รวมไปถึงคนของตระกูลจางด้วย!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย