สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1961

ชายชราหนีไปและเรื่องราวดูเหมือนจะจบลง

ผู้คนต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่ไม่มีใครรู้ว่าภายในวัดไท่อวี้เสินแห่งนี้จะมีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้น

"หมอเทวดาหลินเป็นคนช่างสังเกตและมีไหวพริบเฉียบแหลมมาก!"

เป่ยเซวียนชางคงรีบเดินไปข้างหน้าพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นขณะกล่าวชื่นชม

"เป็นคำพูดนั้นของคุณไว้เถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรกับผมสักนิด"

หลินหยางกล่าว

เป่ยเซวียนชางคงตัวแข็งทื่อและรู้สึกทำตัวไม่ถูก

หลินหยางมองดูเวลาและคิดว่าเว่ยซินเจี้ยนและคนอื่นๆ ได้เดินทางออกไปไกลมากแล้ว จากนั้นจึงกล่าวขึ้นมา "เอาล่ะ เรื่องนี้ก็จบลงแล้ว พวกคุณออกไปจากที่นี่ได้!"

"จริงเหรอ?"

ทุกคนต่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ทำไมเหรอ? ยังอยากให้ผมเลี้ยงข้าวพวกคุณอีกเหรอ?" หลินหยางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่ๆ พวกเราไม่ได้คิดแบบนั้น!"

"งั้น...หมอเทวดาหลิน เราต้องขอตัวลาก่อน!"

"ลาก่อน..."

ทุกคนต่างตัวสั่นสะท้านและรีบหนีออกไปโดยไม่กล้ายืนอยู่ตรงนั้นนาน

เป่ยเซวียนชางคงและธิดาอี้เยว่ต่างก็รีบหนีออกไปจากที่แห่งนี้เป็นคนแรกอย่างรวดเร็ว

ไท่ชางหลงก็คิดจะหนี แต่เมื่อเห็นสองแขนที่ดำสนิทของตัวเองเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป "หมอเทวดาหลิน แล้ว...แล้วผมล่ะ?"

"คุณเหรอ...คงจะไปไหนไม่ได้ คุณออกไปหรือไม่ไปยังไงก็ตายอยู่ดี คุณรอความตายอยู่ที่นี่แล้วกัน ในเมื่อไม่ว่าทางไหนก็ต้องตาย งั้นก็อยู่สูดอากาศบริสุทธิ์ที่นี่ให้เต็มปอดก่อนตายแล้วกัน" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ไท่ชางหลงตกใจจนแทบเตลิดและรีบเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยความร้อนใจ "หมอเทวดาหลิน ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะ! ขอเพียงแค่คุณไว้ชีวิตผมสักครั้ง! คุณต้องการให้ผมทำอะไรผมยอมทุกอย่าง! !"

"จริงเหรอ? แต่ผมไม่เชื่อคนอย่างคุณหรอก! คุณใช้ความเชื่อที่ผมมีใช้กลับมาแอบลอบโจมตีผมลับหลัง หากผมใช้คุณคงต้องมีสักวันที่คุณจะต้องแอบแทงผมข้างหลังแน่ แบบนี้ผมไม่มีทางรับได้อย่างแน่นอน!" หลินหยางส่ายหน้า "ผมดูฆ่าคุณเสียดีกว่าจะได้จบเปัญหา"

"หมอเทวดาหลินได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ! ผมสาบานว่าจะไม่ทรยศหักหลังคุณ! ไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด! !" ไท่ชางหลงรีบคุกเข่าลงและเกือบจะร้องไห้ออกมา

ถ้าจะสู้คงสู้ไม่ได้แน่

ตอนนี้หากคิดอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปละก็มีเพียงการร้องขอชีวิตและแสดงถึงความจริงใจของตัวเองเท่านั้น

หลินหยางแอบจับจ้องเขาอยู่นานก่อนจะถอนหายใจ

"หากคุณต้องการสิ่งอื่นฉันไม่มีปัญหาแน่นอน แต่สิ่งเหล่านี้ฉันจะให้คุณไปไม่ได้! อีกอย่างฉันต้องการสร้อยหงส์เฟิงหวงเพื่อมารักษาลูกศิษย์ของฉัน! ฉันหวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม?"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ แววตาของธิดาไท่อวี้ก็ดูเยือกเย็นขึ้นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีวิธีการอื่นในการรักษาลูกศิษย์และเธอหวังพึ่งสร้อยหงส์เฟิงหวงในการรักษาเท่านั้น

หลินหยางยิ้มและถอดสร้อยหงส์เฟิงหวงออกพร้อมกับโยนให้เธอ

ธิดาไท่อวี้รีบใส่ให้ลูกศิษย์ของเธอทันที

ทันใดนั้นเอง สร้อยหงส์เฟิงหวงก็มีแสงหลากสีเกิดขึ้นและรอยแผลตามร่างกายของเขาก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว

เชียนเย่และไท่ชางหลงต่างจ้องมองอย่างอ้าปากค้าง

น่าทึ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ?

ทว่าหลินหยางกลับส่ายหน้า "ธิดาไท่อวี้ อย่าโกรธที่ผมต้องพูดตรงๆ ผมว่าสร้อยเส้นนี้ช่วยชีวิตลูกศิษย์ของคุณไม่ได้หรอก!"

"คุณว่าไงนะ?"

ธิดาไท่อวี้ตกใจ