สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1962

หลินหยางกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "สร้อยคอเส้นนี้ดูเหมือนจะมีมนต์ขลังที่น่าทึ่ง แต่ที่จริงแล้วมันไม่ได้วิเศษอย่างที่คุณพูด มันสามารถทำให้ผู้ที่บาดเจ็บสาหัสฟื้นตัวได้ช้าและไม่สามารถขับพิษหรือพลังชี่ได้! ลูกศิษย์ของคุณตอนนี้ ไม่เพียงมีพิษของงูเหลือมเก้าสีในร่างกายเท่านั้นแต่ยังมีพละกำลังที่น่าสะพรึงกลัวที่ชายชราคนนั้นหลงเหลือไว้ข้างในอวัยวะภายใน สร้อยคอเส้นนี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายนอกของลูกศิษย์ของคุณได้เท่านั้น แต่ไม่มีทางรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้! แต่การกระตุ้นพลังงานในร่างกายของเขาด้วยพลังของสร้อยคอจะทำให้อาการบาดเจ็บของเขาแย่ลงกว่าเดิม"

"พูดจาเหลวไหล! !"

ธิดาไท่อวี้โมโหอย่างมากและตะคอกออกไป "สร้อยหงส์เฟิงหวงเป็นของสำคัญที่บรรพบุรุษของฉันสร้างไว้และเป็นสิ่งที่น่าทึ่งวิเศษมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาอาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่ได้ "

และเมื่อเธอพูดจบ

อั่ก!

ชายหนุ่มคนนั้นก็กระอักเลือดที่มีสีดำสนิทออกมา

"อาหนาน! !"

สีหน้าของธิดาไท่อวี้เปลี่ยนไป "เกิดอะไรขึ้น?"

"อาจารย์ ผม...ผมรู้สึกทรมานเหลือเกิน...ผมรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน..."

อาหนานตะโกนออกมาอย่างอ่อนล้าและสีหน้าซีดเผือดพร้อมกับมีเหงื่อไหลออกมา ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยวอย่าทุกข์ทรมาน

เมื่อเห็นมาถึงตอนนี้ ธิดาไท่อวี้ก็รีบยกฝ่ามือขึ้นมาเพื่อพยายามใช้พลังชี่ของเธอทำให้เลือดลมของเขาไหลเวียนดีขึ้น

และเมื่อฝ่ามือของเธอกำลังจะสัมผัสไปที่เขา

อั่ก! อั่ก...

อาหนานก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้งและจากนั้นเขาก็เป็นลมหมดสติไป

"อาหนาน! อาหนาน!"

ธิดาไท่อวี้ร้องอุทานออกมา

อีกฝ่ายได้หมดสติและไร้ความรู้สึกแล้ว

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" ธิดาไท่อวี้พึมพำพร้อมกับเบิกตากว้าง

"ดูเหมือนว่าสร้อยหงส์เฟิงหวงจะไม่ได้ร้ายกาจเหมือนที่พูดมาขนาดนั้น!"

"ธิดาไท่อวี้ ผมแนะนำให้คุณขอความช่วยเหลือจากหมอเทวดาหลินเถอะ! หมอเทวดาหลินได้รับสมญานามว่าเป็นหมอเทวดา อย่าคิดว่าเขาอายุยังน้อย แต่จริงๆ แล้วทักษะการแพทย์ของเขาน่าทึ่งและไม่มีใครเทียบได้ บนโลกนี้ไม่มีโรคไหนที่เขาไม่สามารถรักษาให้หายได้!" เชียนเย่ที่อยู่ข้างๆ กล่าวขึ้น

"แต่..."

ฑิดาไท่อวี้แอบกัดฟันกรอด หากขอความช่วยเหลือจากหมอเทวดาหลินก็เท่ากับว่าเขาจะต้องขอบันทึกตำราการแพทย์โบราณของบรรพบุรุษวัดไท่อวี้เสินของเธอไปแน่

แต่หากไม่ให้ เกรงว่าลูกศิษย์ของเธอจะต้องไม่รอดแน่

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน ในที่สุดธิด่ไท่อวี้ก็เลือกที่จะยอมถอย!

ธิดาไท่อวี้ที่อยู่ข้างๆ คอยจ้องมองด้วยความกังวล

"ธิดาไท่อวี้ เขาคนนี้คงไม่ได้เป็นเพียงลูกศิษย์ของคุณอย่างเดียวใช่ไหม? ถ้าผมเดาไม่ผิด เขาเป็นลูกชายของคุณใช่ไหม?"

ขณะนี้เอง หลินหยางที่กำลังทำการฝังเข็มก็เอ่ยขึ้นมา

ธิดาไท่อวี้หน้าถอดสีและจ้องมองหลินหยางด้วยความตกใจอยู่นานก่อนจะกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง "คุณรู้ได้ยังไง?"

"ง่ายมาก คนที่เป็นหมอมักจะสังเกตร่างกายของผู้คนอย่างละเอียด คิ้วและดวงตาของพวกคุณเหมือนกันมาก แม้แต่โครงหน้าของพวกคุณก็คล้ายกันมาก นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญและอีกอย่าง คุณดูเป็นห่วงเป็นใยลูกศิษย์ของคุณยิ่งกว่าอะไรดี! ถึงขั้นเกินกว่าความรู้สึกผูกพันที่คุณมีต่อวัดไท่อวี้เสินด้วยซ้ำ! ผมคิดว่าที่คุณไม่ยอมมอบบันทึกตำราการแพทย์โบราณของบรรพบุรุษให้ผมก็เพราะเพื่อป้องกันไม่ให้ทักษะลับเฉพาะของวัดไท่อวี้เสินถูกแพร่กระจายออกไปสู่ภายนอก ทำให้ผู้คนรู้ทักษะกระบวนท่าของลูกศิษย์ของคุณและทำบางอย่างที่ไม่เป็นผลดีต่อเขาใช่ไหม?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ธิดาไท่อวี้ถอนหายใจและมองหลินหยางอย่างตกใจ

"คุณ...คุณเป็นคนที่น่ากลัวมาก!"

"ชมกันเกินไปแล้ว!"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เวลาผ่านไป เชียนเย่และไท่ชางหลงก็นำของที่หลินหยางต้องการกลับมา จากนั้นหลินหยางก็เริ่มทำการช่วยชีวิตเขาทันที

เวลาผ่านไป อาหนานก็ไออย่างรุนแรงและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา...