สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1963

"ศิษย์! !"

ธิดาไท่อวี้น้ำตาคลอและโอบกอดชายหนุ่มคนนั้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"อาจารย์...ผม...ผมยังไม่ตายใช่ไหม?" ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

"นายจะตายได้ยังไง? มีอาจารย์อยู่ทั้งคน อาจารย์จะต้องช่วยนายให้ได้อย่างแน่นอน!" ธิดาไท่อวี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่สามารถห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาได้

"อาจารย์ อาจารย์ดีกับผมเหลือเกิน!"

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มออกมา

หลินหยางทำการรักษาให้เขาอีกครั้งและจากนั้นชายหนุ่มก็หลับไป

"หลังจากนี้แค่พักผ่อนให้มากก็พอ โชคดีที่บริเวณใกล้เคียงมีพืชสมุนไพรจำนวนมากและมีสมุนไพรหลายชนิดที่ใช้สำหรับควบคุมพิษ อีกอย่างโชคดีที่มีศพของงูเหลือมเก้าสีนี้อยู่ ทำให้การกำจัดพิษออกจากร่างกายเขาเป็นไปอย่างง่ายดาย! ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานลูกศิษย์ของคุณจะกลับมาเป็นปกติและแข็งแรงขึ้นอย่างแน่นอน" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะกำลังเก็บเข็มเงินเข้าที่

"ดีจัง! ดีมากจริงๆ!"

ธิดาไท่อวี้เช็ดน้ำตา

เวลาผ่านไป ชายหนุ่มก็ถูกหามกลับเข้าไปพักผ่อนข้างใน

หลินหยางสูดหายใจเข้าและพูดกับธิดาไท่อวี้ "ทำยังไง? ทักษะการแพทย์ของผมไม่เลวเลยใช่ไหม?"

"คิดไม่ถึงเลย คุณออกจะดูอายุน้อยขนาดนี้ แต่กลับมีทักษะการแพทย์ที่น่าทึ่งและวิเศษขนาดนี้ ดูเหมือนว่าพรสวรรค์ของคุณจะไม่ด้อยไปกว่าพรสวรรค์ของลูกศิษย์ฉันเลย" ธิดาไท่อวี้เก็บอารมณ์และมองไปยังหลินหยาง

"คุณก็ชมกันเกินไป แล้วตอนนี้...คุณจะทำตามสัญญาได้หรือยัง?" หลินหยางถาม

ธิดาไท่อวี้หันหลังกลับไปหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

"คุณรอฉันอยู่ที่นี่!"

เมื่อพูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน

เชียนเย่และไท่ชางหลงต่างรู้สึกประหลาดใจ

"หมอเทวดาหลิน บันทึกตำราโบราณของบรรพบุรุษวัดไท่อวี้เสินแห่งนี้มีความสำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยเหรอ? มากขนาดที่คุณยอมเสี่ยงชีวิตขนาดนี้?" เชียนเย่ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

"คุณคิดว่าประสิทธิภาพของยาเหล่านั้นที่กินเข้าไประหว่างทำการทดสอบเป็นยังไงบ้าง?" หลินหยางถาม

หมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉิน?

มีคนจำนวนมากที่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเขา!

ทว่าจะมีสักกี่คนที่ให้ความสำคัญกับเขาคนนี้!

"อยากให้สองคนนั้นได้มาสัมผัสกับคนคนนี้เหลือเกิน จะต้อง...น่าตื่นเต้นอย่างมากแน่ๆ"

ไท่ชางหลงพึมพำกับตัวเอง

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน จากนั้นธิดาไท่อวี้ก็เดินออกมา

ในมือของเธอมีตำราโบราณเล่มหนาอยู่เล่มหนึ่ง

ตำราเล่มนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะและแค่เห็นก็รู้ได้ว่ามันมีอายุหลายปีแล้ว

แววตาของหลินหยางเปล่งประกาย