สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2040

ม่านซาหงอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ในโรงแรม เปลี่ยนชุดเรียบร้อย จากนั้นมากินอาหารที่ห้องอาหารชั้นสามของโรงแรม

หลินหยางได้สั่งคนเตรียมอาหารโต๊ะใหญ่ไว้

มีอาหารจีนอาหารฝรั่ง เพื่อหลีกเลี่ยงการที่ม่านซาหงจะไม่พอใจ

แต่โชคดีที่นักดาบจี๋เล่อไปแล้ว ถ้าเขาเห็นม่านซาหง เกรงว่าจะต้องสับให้แหลกลาญแน่ หลินหยางอาจจะไม่สามารถห้ามไว้ได้

ร่างกายของเธออ่อนแอ ตอนเดินมาโซเซ จะต้องจับประคองสิ่งของมา

หลินหยางที่อยู่หน้าโต๊ะอาหารจ้องมอง ถึงได้พบว่าขาข้างหนึ่งของเธอหักแล้ว

ขาหักแล้วยังวิ่งเผ่นมาถึงเมืองเจียงเฉินได้?

ระหว่างทางของเธอจะต้องลำบากตรากตรำมากแน่

“ทำไมถึงมีอาหารประเภทนี้?”

ไม่ง่ายที่ม่านซาหงจะเดินมาตรงที่นั่งได้ เมื่อเห็นอาหารหรูหราอยู่บนโต๊ะ สีหน้าของเธอไม่เป็นธรรมชาติเลย ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เอาเนื้อสดมาให้ฉัน！”

”อาหารสุกไม่ใช่ว่ารสชาติยิ่งดีเหรอ?”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

“ฉันชินกับอาหารสด อาหารหมาพวกนี้ฉันไม่กิน เอามาเปลี่ยน!”ม่านซาหงตะคอกด้วยความโมโห

หลินหยางขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย แต่ไม่ได้โมโห เอียงคอพูดว่า“เอาอาหารพวกนี้ไปให้พนักงานของห้องอาหารเถอะ หั่นเนื้อหมูสดมาด้วยห้ากิโล เนื้อวัวห้ากิโล อ้อ ใช่แล้ว เอาเลือดสดหมูมาด้วย!”

“ห๊ะ? ประธานหลิน นี่….”พนักงานตื่นตะลึง

เขาทำงานมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นเมนูอาหารแบบนี้มาก่อน?

หลินหยางควักบัตรออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้

พนักงานเห็นอย่างนี้ ไม่กล้าลังเล รีบพยักหน้าพูดว่า“ประธานหลิน กรุณารอสักครู่ครับ”

ไม่นาน พนักงานจำนวนหนึ่งพากันยกถาดอาหารเนื้อสดที่ถูกหั่นแล้วเข้ามา

ม่านซาหงสายตาแวววาว รีบจับชิ้นเนื้อยัดเข้าปาก

“แม้ว่าจะสู้เนื้อคนไม่ได้ แต่ก็ไม่เลว”เธอเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมกับกินปากเต็มไปด้วยเลือด

ภาพตรงหน้านี้ทำให้พนักงานตกตะลึงพรึงเพริดกันเลยทีเดียว

“พวกคุณออกไปเถอะ”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบขึ้น

“ครับ….ครับ…ประธานหลินมีอะไรจะสั่งอีกเรียกพวกเราได้เลย”

ม่านซาหงเดือดดาล“ฉันเป็นแม่มดลัทธิปีศาจสวรรค์! จะกลัวลัทธิปีศาจสวรรค์ทำไม?การที่มาเมืองเจียงเฉินก็แค่อยากจะเสาะหาความร่วมมือกับแก! ถ้าแกยังไม่เคารพฉัน! ฉันจะฆ่าแก!”

“คุณลองดูได้นะ”หลินหยางจ้องมองเธอแล้วพูดขึ้น

ม่านซาหงสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พูดด้วยความไม่พอใจว่า“ดูอย่างนี้แล้วหมอเทวดาหลินไม่ได้สนใจที่จะร่วมมือกับฉัน! ดี! ดี! ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นก็ถือว่าฉันมาเสียเที่ยว ขอตัวลาล่ะ!”

พูดจบ ก็ลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป

หลินหยางไม่รั้งไว้ และไม่ได้เกลี้ยกล่อม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้มองเธออย่างเฉยชา

หลังจากนั้นชั่วขณะ ม่านซาหงที่เดินถึงประตูแล้วทนไม่ไหว หันกลับมา จ้องหลินหยางด้วยสายตาเย็นชา

“ทำไมไม่รั้งฉัน!”

“ไม่จำเป็น คุณอยากไปก็ไป จะให้ผมสั่งคนขับรถไปส่งคุณออกจากเมืองเจียงเฉินไหม?”หลินหยางยิ้มและพูดขึ้น

“แก…”

ม่านซาหงร้อนใจ ตัวสั่นระริก กัดฟันพูดขึ้นว่า“แซ่หลิน แกนี่มีความกล้าจริงๆ ! อย่าบังคับฉัน!”

“ผมไม่ได้บังคับคุณ แต่คุณกำลังบีบบังคับตัวเอง!”หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก