สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2090

“หมอเทวดาหลิน ต้องขอโทษจริงๆ พวกเราก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น! หลังจากนายน้อยหมู่บ้านป่วยหนัก อารมณ์ของผู้นำหมู่บ้านก็ไม่ดี….ขอคุณได้โปรดให้อภัยด้วย”

ผู้ใหญ่บ้านเดินมาอยู่ข้างกายหลินหยางที่ยืนรออยู่ปากทางเข้าหมู่บ้าน โค้งเอวลงเล็กน้อย พูดด้วยความละอายใจ

“ผู้อาวุโสไม่ต้องโทษตัวเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ”หลินหยางยิ้มพูดขึ้น

“หมอเทวดาหลินเป็นบุคคลซื่อสัตย์และจิตใจดี ขึ้นมาบนภูเขารักษานายน้อยด้วยตัวเอง จิตใจเมตตา แต่น่าเสียดายที่ผู้นำหมู่บ้านปฏิบัติเช่นนี้กับหมอเทวดาหลิน ไม่ยุติธรรมเลย! เห้อ หมอเทวดาหลิน หมู่บ้านกู่เจี้ยนเป็นหนี้คุณ! หมู่บ้านตระกูลส้าวของพวกเราก็เป็นหนี้คุณ!”ผู้ใหญ่บ้านทอดถอนหายใจอย่างหดหู่

หลินหยางส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้ ส้าวจวนถือตะกร้าไข่เดินมา และยื่นส่งให้หลินหยางด้วยความเหนียมอาย

“หมอเทวดาหลิน บ้านฉันไม่มีของมีค่าอะไร ไข่ไก่ตะกร้านี้เป็นสิ่งเดียวที่เอามาได้! ขอบคุณนะคะที่คุณรักษาฉันหาย ได้โปรดรับสิ่งนี้ไว้ด้วยนะคะ!”

“คุณส้าวจวน คุณเกรงใจแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อย คุณแค่มีปณิธานจิตใจดีก็พอแล้ว ไม่ต้องให้อะไรเลยครับ”หลินหยางบอกปฏิเสธ

“หมอเทวดาหลิน คุณรับไว้นะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สบายใจเลยค่ะ คุณเป็นพ่อแม่ที่ให้ชีวิตใหม่กับฉัน”ส้าวจวนรีบพูดขึ้น

“ใช่ๆหมอเทวดาหลิน คุณรับไว้เถอะครับ ถึงแม้ของสิ่งนี้จะไม่มีค่า แต่ก็เป็นน้ำใจของส้าวจวน”ผู้ใหญ่บ้านรีบพูดเกลี้ยกล่อม

หลินหยางเห็นท่าจะปฏิเสธไม่ได้แล้ว เลยรับไข่นั้นมา

ผู้ใหญ่บ้านชะงักงันเล็กน้อย จู่ๆเขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เลยลังเลอยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้พูดว่า“หมอเทวดาหลิน ถ้าผู้นำหมู่บ้านไม่ลงภูเขามาขอร้องคุณให้ไปช่วยนายน้อย แล้วคุณ…..จะทำยังไง?”

“ผู้อาวุโสคิดว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ?”หลินหยางย้อนถาม

“ถึงแม้ผมจะอยู่หมู่บ้านตระกูลส้าว แต่ทั้งหมู่บ้านนี้ล้วนเป็นคนหมู่บ้านภูเขา แน่นอนว่าพวกเราจะต้องคิดเผื่อหมู่บ้าน และหวังว่าคุณจะยอมล้มเลิกความตั้งใจ แต่ผมคิดว่าจากลักษณะนิสัยของคุณ แน่นอนว่าจะไม่มีทางยอมง่ายๆแบบนี้หรอก คุณมีบุญคุณกับจวนเอ๋อร์ ผมเป็นผู้ใหญ่บ้าน ผมจำบุญคุณนี้ได้ ผมจะไม่ไปยุ่งขวางอะไรมาก แต่ผมอยากจะแนะนำคุณประโยคหนึ่ง ฝีมือของหมู่บ้านภูเขาแข็งแกร่ง อย่าเอาชีวิตมาทิ้งเพราะของชิ้นเดียว!”ผู้ใหญ่บ้านพูดและทอดถอนหายใจอย่างหดหู่

“ผู้อาวุโสคิดว่า….ถ้าผมจะแย่ง ก็แย่งชิงแร่ไวเบรเนี่ยมมาไม่ได้ใช่ไหมครับ?”หลินหยางถามอย่างราบเรียบ