สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2297

"เยี่ยนฉี! เริ่นหราน! พวกคุณกล้ามากที่บุกมาแย่งของฉันถึงที่นี่! พวกคุณไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?" เย่ซินอวี่ตวาดเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าด่าคู่หญิงชายที่อยู่ตรงหน้า

"ฮึ เย่ซินอวี่ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แค่ใช้อำนาจของตระกูลเย่เท่านั้น! ฉันจะบอกอะไรให้นะ! ที่นี่คือเจียงเฉิน ไม่ใช่ตระกูลเย่ของเธอ เธอยังพอมีสิทธิ์ทำอะไรได้ในตระกูลเย่ แต่ตอนนี้ใครจะคอยปกป้องเธอ? น่าขำชะมัด!" ผู้หญิงชุดแดงที่ชื่อเริ่นหรานหัวเราะเย้ยหยันอย่างไม่แยแส

"จริงเหรอ? งั้นฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าต่อหน้าพวกเธอแล้วฉันยังสามารถทำอะไรได้ไหม!"

เย่ซินอวี่ตวาดออกไปพร้อมกับปะทุพลังออกมาและวิ่งเข้าใส่

ผู้หญิงชุดแดงรีบยกมือขึ้นป้องกัน

ผู้หญิงสองคนขยับเข้ามาใกล้และต่อสู้กันอย่างดุเดือด

แม้ว่าเย่ซินอวี่จะมีพละกำลังความสามารถที่แข็งแกร่งกว่า และการเคลื่อนไหวของเธอก็รวดเร็วอย่างมาก

เริ่นหรานต่อสู้ไปได้ไม่เท่าไรก็ไม่สามารถรับมือต่อได้ จากนั้นเธอก็ถอยหลังไปและทรุดตัวอย่างอ่อนล้า

"คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!"

เย่ซินอวี่ยกฝ่ามือไปสับขาของหญิงคนนั้นทันที

พลังฝ่ามือที่แข็งแกร่งกำลังบดขยี้

"อ๊า?"

เริ่นหรานหน้าถอดสีและคิดจะถอยหลังไป ทว่ากลับไม่สามารถหลบได้ทัน

และท่ามกลางสถานการณ์วิกฤตินี้เอง

ปัง!

จู่ๆ มือข้างหนึ่งที่เหี่ยวแห้งก็โผล่เข้ามาชนกับร่างกายของเย่ซินอวี่ราวกับสายฟ้าแล่บ

วินาทีนั้น เย่ซินอวี่ได้กระเด็นลอยออกไปและตกลงสู่พื้นอย่างแรง

หลังจากเกลือกกลิ้งอยู่หลายตลบ ปากของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด

เพียงแค่ฝ่ามือเดียวก็ทำให้เธอบาดเจ็บสาหัสมากขนาดนี้!

เย่ซินอวี่เบิกตากว้างและมองไปยังเจ้าของมือที่เหี่ยวแห้งนั้นอย่างเหลือเชื่อ

คือหญิงชรารูปร่างอ้วนในชุดสีน้ำตาล

หญิงชราเอามือไพล่หลังและหลังค่อม ดูแล้วน่าจะอายุราวๆ แปดเก้าสิบปีแล้ว

"คุณเป็นใคร?" เย่ซินอวี่ถามด้วยความสงสัย

"ฮึ นังสารเลว! ฉันรู้ว่าเธอมีความสามารถอันน่าทึ่งและพละกำลังของเธอก็แข็งแกร่ง แต่ฉันมาครั้งนี้ก็เตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี บุคคลนี้คือแม่มดอูไห่ที่ฉันเชิญมาจากทะเลอูไห่! มีเธออยู่ทั้งคน ต่อให้เธอมีความสามารถมากแค่ไหนก็อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ!" เริ่นหรานลุกขึ้นหัวเราะชอบใจ

"แม่มดอูไห่?"

เย่ซินอวี่รู้สึกเคร่งเครียด

"สาวน้อย แค่เธอคนเดียวไม่สามารถทำอะไรเราได้แน่นอน มอบดอกบัวขาวล้างโลกออกมาดีๆ ซะเถอะ! หากยังดื้อรั้นแบบนี้ เกรงว่าเธอคงต้องจบชีวิตลงที่นี่อย่างแน่นอน" หญิงชราหรี่ตาลงกล่าวอย่างเย็นชา

"ต่อให้ฉันได้ดอกบัวขาวล้างโลกมาครอง ฉันก็ไม่มีทางให้พวกคุณหรอก อีกอย่าง ถ้าฉันมีดอกบัวขาวล้างโลก พวกคุณคิดว่าจะแย่งไปจากฉันได้อย่างนั้นเหรอ? ฉันฆ่าพวกคุณไปนานแล้ว" เย่ซินอวี่กัดฟันกรอด

"พูดถูก" แม่มดอูไห่พยักหน้าและหันไปมองเริ่นหราน

เริ่นหรานทำหน้าผิดหวัง "ดูเหมือนว่าเธอจะขโมยมาได้ไม่สำเร็จ...แต่ก็ไม่เป็นไร" เธอยิ้มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย "ในเมื่อไ่ได้มาครอง งั้นวันนี้ก็มาคิดบัญชีแค้นของเราแล้วกัน"

"เธอคิดจะทำอะไร?" เย่ซินอวี่เปลี่ยนสีหน้าทันที

"ไม่ทำอะไร ก็แค่ต้องการให้คุณหนูใหญ่ตระกูลเย่มาเล่นเป็นเพื่อนฉันสักหน่อยเท่านั้น" เริ่นหรานหัวเราะและโบกมือ

บรรดาลูกน้องก็ต่างพากันรุมล้อมเข้าหาเย่ซินอวี่

"สารเลว!" เย่ซินอวี่โกรธมากและกระตุ้นพลังเพื่อปล่อยออกมาอีกครั้ง

ทว่ามีแม่มดอูไห่ที่มีความสามารถสูงขนาดนี้คอยคุ้มครองอยู่ ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเป็นไปอย่างยากลำบาก

และขณะนี้เอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"พวกคุณต้องการดอกบัวขาวล้างโลก? ผมให้พวกคุณก็ได้!"

เมื่อพูดจบก็มีแต่ความเงียบเข้าปกคลุม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน