สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2387

ไป๋หนานหลีเองก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่หลินหยางเดินทางมาเพื่อขอพืชสมุนไพรไปอย่างไม่ปกปิด

แต่พวกเขาไม่ได้บอกเรื่องที่หลินหยางวางยาพิษพวกเขาออกไป

หญิงชราเงยหน้าขึ้นและจ้องมองหลินหยาง จากนั้นดวงตาของหญิงชราก็เปล่งประกายแวววาว

"เป็นคนที่รูปหล่อสง่างามมาก! พ่อหนุ่ม ขยับเข้ามาใกล้ให้ฉันเห็นชัดๆ หน่อยสิ" หญิงชราไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ครับ" หลินหยางขยับเข้าไปใกล้

หญิงชราสังเกตมองหลินหยางอีกครั้งและสูดหายใจเข้า แววตาที่พร่ามัวของเธอจับจ้องไปที่ข้อมือของหลินหยางอยู่นาน จากนั้นก็หัวเราะและกล่าวชื่นชม "ดี! ดี! ดีมาก! เป็นคนมีพรสวรรค์มากคนหนึ่ง!"

"คุณย่าชมเกินไปแล้วครับ" หลินหยางกล่าว

"หนานหลี เร็วเข้า ไปหยิบป้ายในห้องของย่ามาเร็ว พ่อหนุ่ม คุณถือป้ายคำสั่งของฉันก็สามารถเข้าไปในแปลงพืชสมุนไพรได้ อดีตฉันเคยเป็นผู้นำของที่นี่ ซึ่งก็พอมีตำแหน่งบ้าง ตอนนี้ฉันแก่มากแล้วเลยถอยออกมา แต่ตระกูลพันแซ่ยังคงให้ความคุ้มครองดูแลฉันอยู่ ฉะนั้นฉันจึงมีสิทธิ์ส่งคนเข้าไปเก็บพืชสมุนไพรในแปลงได้ พ่อหนุ่ม คุณถือป้ายคำสั่งนี้เข้าไปในแปลงพืชสมุนไพร หากชอบพืชสมุนไพรตัวไหนก็เก็บไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ! เข้าใจไหม?" หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณมากครับ!"

หลินหยางยกกำปั้นขึ้นและจากนั้นก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบเล็กๆ ออกมาพร้อมกับเทยาออกมาสามเม็ดและวางบนโต๊ะ

"ผู้อาวุโส นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยของผม คุณกินยานี้เข้าไปจะทำให้เพิ่มอายุขัยไปได้ยี่สิบปี" หลินหยางกล่าว

ไป๋หนานหลีดีใจและรีบกล่าวออกมา "คุณย่า รีบกินเข้าไปเร็วเข้า หมอเทวดาหลินคนนี้มีทักษะการแพทย์ที่สูงส่งมาก ยาอายุวัฒนะของเขาล้วนเป็นยาดี คุณย่ากินเข้าไปจะต้องมีอายุยืนอีกหลายสิบปีแน่นอน!"

หญิงชราจ้องมองยาสามเม็ดนั้นอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมา "ย่าเชื่อว่าพ่อหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา พวกเธอต้องตั้งใจเรียนรู้กับเขา ส่วนยานี้...ต้องเป็นยาวิเศษมาก แต่ฉันอายุมากขนาดนี้และใช้ชีวิตมานานมากแล้ว! ให้สิ่งนี้กับฉันมาเกรงว่าจะเสียประโยชน์เปล่า พ่อหนุ่ม หากคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอเก็บยาเหล่านี้เอาไว้ให้คนอื่นๆ ในตระกูลใช้ได้ไหม?"

หลินหยางตกใจและเข้าใจในสิ่งที่หญิงชราพูดพร้อมกับพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

"ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ความเห็นของผู้อาวุโสเลยครับ" หลินหยางกล่าว

"ขอบคุณมาก" หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณย่า"

เสิ่นเหนียนหัวและไป๋หนานหลีร้องไห้ออกมา

หญิงชราไม่ได้มีโรคภัยไข้เจ็บๆ และที่เธอทำแบบนี้ก็เพราะใกล้ถึงอายุขัยของเธอแล้ว และเพราะเธอเข้าใจวัฏจักรของชีวิตดีแล้ว ทำให้เธอหวังเพียงต้องการให้คนรุ่นหลังได้มีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น

หลินหยางถอนหายใจและไม่พูดอะไร

บ่ายวันนั้นเขาก็ถือป้ายคำสั่งของหญิงชราเพื่อเดินทางไปยังแปลงพืชสมุนไพรของตระกูลพันแซ่

และเมื่อเดินเข้าไปหลินหยางก็ตกตะลึง

"หญ้าพันหาง!"

"ดอกไฟเย็น!"

"ผลอมตะนิรันดร์!"

"รากชีวิตไม่สิ้นสุด!"

....

หลินหยางคิดไม่ถึงเลยว่าบนโลกนี้จะมีที่ดินที่อุดมสมบูรณ์มากขนาดนี้อยู่จริงและสามารถปลูกพืชสมุนไพรที่ยากจะจินตนาการเหล่านี้ได้....

นี่ต้องไม่ใช่พื้นดินที่อุดมสมบูรณ์ธรรมดาแน่ๆ

จะต้องเป็นพื้นดินที่ตระกูลพันแซ่ตั้งใจทำขึ้นด้วยวิธีการเพาะปลูกแบบพิเศษอย่างแน่นอน...

หลินหยางในตอนนี้กำลังยืนอยู่ท่ามกลางแปลงพืชสมุนไพรด้วยหัวใจที่เต้นแรง

เขาแทบอดไม่ได้ที่จะเอาทั้งแปลงพืชสมุนไพรนี้กลับไปที่เจียงเฉิน

แต่เขารู้ว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้

"เอาเฉพาะสิ่งที่ต้องการ!"

หลินหยางสูดหายใจเข้าและคว้าไปที่พืชสมุนไพรที่ต้องการด้วยอาการตัวสั่น...

หลินหยางตัวสั่นและแววตาของเขาก็จับจ้องไปที่ตัวยาพืชสมุนไพรเหล่านี้

เขารู้ดีว่าไม่สามารถนำพืชสมุนไพรทั้งหมดออกไปได้ แต่ในสถานการณ์ตอนนี้แค่เก็บเอาพืชสมุนไพรที่ต้องการไปให้ครบก็เพียงพอแล้ว

แม้ว่าที่นี่จะไม่มีพืชสมุนไพรในการปรุงกลั่นยาเหาะต้าหวู่ แต่พืชสมุนไพรหลายตัวก็สามารถทดแทนได้

หลังจากการเก็บพืชสมุนไพรอยู่นาน ในที่สุดก็เก็บรวบรวมพืชสมุนไพรได้ครบ

"ไม่สนใจงั้นเหรอ? หมอบลงเดี๋ยวนี้!" เขาตะคอกและยกฝ่ามือขึ้นซัดไปที่หลินหยาง

และขณะที่หลินหยางเตรียมจะยกมือขึ้นมาป้องกันนั้น ใครคนหนึ่งก็โผล่เข้ามาและต่อยไปที่ชายคนนั้น

ปัง!

หมัดทั้งสองปะทะกันและชายคนนั้นก็กระเด็นออกไป

เมื่อมองดูก็เห็นว่าคือไป๋หนานหลีที่เข้ามา

"หมอเทวดาหลิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?" ไป๋หนานหลีถามหลินหยาง

"ผมไม่เป็นไร"

"งั้นก็ดี"

ไป๋หนานหลีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"สารเลว! ไป๋หนานหลี แกกล้ามาก! แกกล้ามากที่กล้าทำร้ายคนของหมู่บ้านซานไจ้?" ชายคนนั้นโกรธจนตะคอออกมาอย่างต่อเนื่อง

"คนของหมู่บ้านซานไจ้แล้วไง? หมู่บ้านจิ่วไจ้แค่มาเก็บพืชสมุนไพร! แต่คุณกลับพูดจาดูถูกถากถางเราแบบนี้! คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" ไป๋หนานหลีกล่าวอย่างเย็นชา

"หยุดพูดจาเหลวไหล! แปลงพืชสมุนไพรนี้เป็นแปลงที่คนของหมู่บ้านซานไจ้เป็นคนดูแลรักษา เขาเข้ามาเก็บสมุนไพรแต่กลับไม่ให้ความเคารพต่อฉัน ฉันแค่สั่งสอนเขาไม่ได้เหรอ?" ชายคนนั้นกัดฟันกรอด

"ไม่เคารพ? ฮึ แค่ข้ออ้างของคุณมากกว่า! คุณเกลียดแค้นหมู่บ้านจิ่วไจ้ของเราขนาดนี้และยังคอยสร้างปัญหาและรังแกเรามาตลอด ก็เป็นเพราะเราปฏิเสธคำขอโยกย้ายของพวกคุณเท่านั้น! คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ?" ไป๋หนานหลีกล่าวอย่างเย็นชา

"ไอ้ลูกหมา! แกกล้าปากดีต่อหน้าฉันงั้นเหรอ?" ชายคนนั้นเหมือนถูกไป๋หนานหลีแหกอกพร้อมกับตะคอกออกมาอย่างโมโหและจากนั้นก็วิ่งเข้ามาเพิ่งจะลงมืออีกครั้ง

ทว่าไป๋หนานหลีในตอนนี้กลับไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะพละกำลังหรือการเคลื่อนไหวล้วนแต่แข็งแกร่งเกินกว่าชายคนนั้น

ทั้งสองฝ่ายปะทะกันได้ไม่กี่กระบวนท่าเท่านั้น จากนั้นไป๋หนานหลีก็ต่อยไปที่หน้าอกของชายคนนั้นจนเขากระเด็นลอยออกไป

ชายคนนั้นตกลงกับพื้นและอาเจียนออกมาเป็นเลือดและยากที่จะลุกขึ้นยืนได้

"แจ้งให้คนของหมู่บ้านซานไจ้มารับตัวเขาไปทำแผล เราไปกันเถอะ!"

ไป๋หนานหลีมองไปที่ชายคนนั้นอย่างไม่แยแสและจากนั้นก็เดินออกมาจากแปลงสมุนไพรพร้อมกับหลินหยาง