สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2389

“หลานชง! คุณอย่าสามหาว! ที่นี่คือหมู่บ้านจิ่วไจ้! คุณอย่ามาพาลที่นี่นะ!”คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้คนหนึ่งทนดูต่อไปไม่ไหว เลยตะโกนขึ้นเสียงดัง

แต่เมื่อเขาพูดจบ คนที่สวมหมวกมีขนนกชื่อหลานชงก็ได้สะบัดมือออกไป

เพี๊ยะ!

คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้คนนั้นไม่ทันตั้งตัว เลยถูกตบล้มลงที่พื้นจนฟันหลุดออกมาสองซี่

ทุกคนตื่นตะลึงพรึงเพริด

“หมู่บ้านจิ่วไจ้แล้วยังไง? ฉันหลานชงไม่เคยเห็นในสายตา!”หลานชงพูดดูถูกเหยียดหยาม

“คุณพูดอะไร?”

“สารเลว!”

“คุณกล้าทำร้ายคนที่หมู่บ้านจิ่วไจ้ของพวกเราเหรอ?”

คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้โมโห พากันจะเข้าไปปะทะ

แต่คนของหมู่บ้านซานไจ้ก็ไม่ใช่ใครจะมายั่วยุได้ง่ายๆเหมือนกัน พวกเขาทยอยโผเข้าหา พร้อมที่จะประลองฝีมือทันที

และสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น:

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนเลยพากันหยุด

และเห็นกลุ่มคนสูงอายุกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนที่เป็นผู้นำมา เป็นผู้ชายรูปร่างท้วมอ้วนตุ๊ต๊ะคนหนึ่ง

ผู้ชายน่าจะอายุสี่สิบกว่าปี และเขาดูค่อนข้างไร้เดียงสา แต่เสื้อผ้าของเขาและตราที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขาแสดงให้เห็นถึงสถานะที่ไม่ธรรมดาของเขา

“ผู้นำหมู่บ้าน!”

“ผู้นำหมู่บ้านมาแล้ว”

คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้ไม่กล้าหุนหันพลันแล่น

พวกหลานชงชำเลืองมองชายอ้วน แต่กลับไม่ทำความเคารพ สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ยังไง? หลานชง? แม้แต่ผู้นำหมู่บ้านของพวกเรา พวกคุณก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเหรอ?ทำไมถึงไม่ทำความเคารพ?”คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“วันนี้ผมมาเอาคำแถลง ไม่ได้มาทำความเคารพพวกคุณ!”หลานชงโบกสะบัดมือ คนที่อยู่ด้านหลังจึงยกเปลเข้ามา และวางลงตรงพื้น

คนที่นอนอยู่บนเปลคือคนที่ถูกไป๋หนานหลีทำร้ายที่สวนยานั่นเอง

“ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้ บาดแผลของหลานสือน้องชายผม คุณน่าจะรู้ว่าใครเป็นคนทำใช่ไหมครับ?”หลานชงพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“แน่นอนว่ารู้ เรื่องที่เกิดขึ้นผมได้ทำการตรวจสอบแล้ว….เป็นไป๋หนานหลีที่วู่วาม”ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้ลังเลใจอยู่สักพักหนึ่งถึงได้พูดขึ้น

“แล้วผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้ คุณจะให้คำอธิบายกับผมยังไง?”หลานชงพูดอย่างเย็นชา

“ทุกอย่างว่ากันตามกฎของวงศ์ตระกูลเลย!”

ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้เอียงตัวเล็กน้อย เพื่อให้เห็นฉากที่อยู่ด้านหลัง

ไป๋หนานหลีในเวลานี้ เปลือยเรือนร่างท่อนบนคุกเข่าอยู่ในลานบ้าน

ด้านข้างนั้นมีแส้เหล็กที่ย้อมอาบด้วยยาพิเศษอยู่

“ไป๋หนานหลีทำร้ายบุคคลในวงศ์ตระกูลเดียวกัน ตามกฎของวงศ์ตระกูล จะต้องถูกเฆี่ยนสามร้อยครั้ง!”ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้จ้องไป๋หนานหลี พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า”ไป๋หนานหลี มีความเห็นต่างไหม?”

“หนานหลี….ไม่มีความเห็นต่างครับ”ไป๋หนานหลีก้มหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“งั้นก็ดี”ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้พยักหน้า หันไปหาหลานชงแล้วพูดว่า“เดี๋ยวเชิญคนของหมู่บ้านซานไจ้ของพวกคุณควบคุมเองเลย! ตอนนี้เริ่มดำเนินการได้!”

“รับทราบ!”

คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้คนหนึ่งเดินออกมา จากนั้นหยิบแส้เหล็กที่พื้นขึ้นมา หมายจะลงมือ

แต่หลานชงกลับตะคอกขึ้น

“ช้าก่อน!”

ทุกคนอึ้ง

“ยังไง? หลานชง คุณไม่พอใจกับการลงโทษแบบนี้เหรอ?”ผู้อาวุโสของหมู่บ้านจิ่วไจ้ถามด้วยความเดือดดาล

“แน่นอนว่าไม่พอใจ!”

“แต่นี่ทำตามกฎเกณฑ์ของวงศ์ตระกูล ถ้าคุณไม่พอใจ ต้องดูท่าทีของภายในเผ่าวงศ์ตระกูลแล้ว!”ผู้อาวุโสคนนั้นพูดด้วยความไม่พอใจ

“ผมไม่ได้บอกว่าไม่พอใจในกฎเกณฑ์ของวงศ์ตระกูล ผมแค่ไม่พอใจกับคนที่จะมาทำการลงโทษ! คนของหมู่บ้านจิ่วไจ้ได้รับโทษ ต้องคนของหมู่บ้านจิ่วไจ้เป็นคนทำโทษเหรอ? ผมจะรู้ได้ยังไงว่าทำแบบเล่นๆหรือเปล่า? เฆี่ยนแบบถ่อมตัวสามร้อยครั้งเหรอ?”หลานชงยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น

ใครก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูของตัวเองได้ยิน

“ผู้นำหมู่บ้าน!”

วัยรุ่นคนหนึ่งของหมู่บ้านจิ่วไจ้เดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

“ไม่ต้องพูดแล้ว หนานหลีทำผิด ก็ควรจะได้รับโทษ! ให้พวกเขาลงโทษถูกต้องละ!”ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้พูดอย่างราบเรียบ

“แต่ผู้นำหมู่บ้าน….หนานหลีพูดแล้วว่าพวกเขาลงมือก่อน! เรื่องนี้ยังไม่มีคำแถลงเลย ทำไมท่านถึงลงมือทำโทษคนของตัวเองซะแล้ว?”วัยรุ่นคนนั้นรีบพูดขึ้น

“สามหาว! กำลังสั่งสอนฉันเหรอ?”ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้โมโห จ้องเขม็งใส่วัยรุ่นคนนั้นทันที

วัยรุ่นคนนั้นอ้าปากเหวอ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“เรื่องนี้เอาแบบนี้เลย! หลานชง คุณมาเฆี่ยน! อีกอย่างฉันตัดสินใจแล้ว อีกสองวันหมู่บ้านจิ่วไจ้จะย้ายออกไปจากที่นี่! พวกคุณลงมือเลย!”

ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้พูดขึ้น ตามด้วยโบกสะบัดมือให้พวกของหลานชงมาจัดการ

พอพคำนี้จบ คนทั้งหมู่บ้านจิ่วไจ้ต่างตื่นตะลึงพรึงเพริด

“ผู้นำหมู่บ้าน!”

“ท่านทำแบบนี้ไม่ได้!”

“ทำไมจะต้องสูญเสียความน่าเกรงขามของหมู่บ้านจิ่วไจ้? พวกเราไม่กลัวพวกเขาหรอกนะ!”

“เอาคนออกมาให้จัดการแล้วก็ช่างมันเถอะ ทำไมถึงยังต้องย้ายด้วย?”

“ท่านต้องการให้หมู่บ้านจิ่วไจ้ของพวกเราก้มหัวให้หมู่บ้านซานไจ้เหรอ?”

“เกียรติของพวกเราอยู่ที่ไหน? ศักดิ์ศรีของพวกเราอยู่ไหน?”

ทุกคนตะคอกด้วยความโมโห รีบมามุงผู้นำหมู่บ้านเพื่อเอาคำแถลง

แต่ผู้นำหมู่บ้านตัดสินใจแล้ว จึงหลับตาลงไม่สนใจผู้คนที่กำลังเดือดดาลอยู่เลย

“ฮ่าๆๆๆ ผู้นำหมู่บ้านจิ่วไจ้รู้หลักการจริงๆ หมู่บ้านจิ่วไจ้ของพวกคุณสู้หมู่บ้านซานไจ้ไม่ได้ ทำแบบนี้ตั้งนาน ไม่ใช่ว่าก็ไม่เกิดเรื่องอะไรแล้วเหรอ?”

หลานชงหัวเราะเสียงดังลั่น โบกสะบัดมือพูดว่า“ลงมือ!”

“รับทราบ!”