สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2677

อีกฝ่ายยืนอยู่ตรงหัวมุม หลินหยางมองไม่เห็นเขา และเขาก็มองไม่เห็นหลินหยางเช่นกัน

"สหาย! คุณมีไข่มุกผ่านด่านหรือยัง?" เวลานี้ คนของฝ่ายตรงข้ามตะโกนออกมา การแสดงออกดูเป็นกันเอง และฟังไม่ออกถึงเจตนาร้ายแม้แต่น้อย

"ไม่มี" หลินหยางตอบกลับตามความเป็นจริง

"ฉันก็ไม่มีเช่นกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันคิดว่าเราอย่าเพิ่งต่อสู้กันเลยจะดีกว่า ไปตามหาไข่มุกผ่านด่านก่อนเถอะ" อีกฝ่ายกล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็คิ่ยๆ เดินออกมาจากหัวมุม

ชายคนนั้นไว้ผมทรงสกินเฮดโหนกแก้มสูง สวมชุดคลุมสีเทา มีกริชห้อยอยู่ที่เอว ดูเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์

"สหาย ฉันชื่อจางฉี คุณล่ะ?" ชายคนนั้นเดินไปหาหลินหยางด้วยรอยยิ้ม และในเวลาเดียวกันก็ยื่นมือออกไป

"หลินหยาง!" หลินหยางยื่นมือไปจับเช่นกัน

"สหายหลิน ฉันคิดว่าคนมากพลังก็มาก คนคนเดียวหากหาไข่มุกผ่านด่านเจอ ก็ยากที่จะเก็บรักษาได้ ไข่มุกผ่านด่านนี้จะมีแสงเปล่งประกาย ไม่สามารถเก็บซ่อนได้ และไม่สามารถที่จะพาไข่มุกผ่านด่านไปค้นหาทางออกได้ด้วย แต่ถ้าเราสองคนร่วมมือกัน ไม่ว่าจะพบเจอใคร มันจะเป็นการต่อสู้ 2 ต่อ 1 สู้ให้คุณกับฉันไปหาไข่มุกผ่านด่านด้วยกันจะดีกว่า ว่ายังไงล่ะ?" จางฉีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เช่นนั้นถ้าหาไข่มุกผ่านด่านเจอแล้ว คุณจะถือ หรือให้ฉันถือล่ะ?" หลินหยางเอ่ยถาม

"คุณถือก่อน จากนั้นเราค่อยไปหาอีกเม็ดหนึ่ง"

"นั่นเป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเลย!"

"ฮ่าๆ สหายหลินคุยง่ายจริงๆ เลย ทางที่ฉันมาเป็นทางตัน พวกเราเดินไปทางที่คุณมาเถอะ!" จางฉีกล่าว

"ได้!"

หลินหยางพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปยังเส้นทางที่เข้ามา

แต่เขาเพิ่งจะเดินไปไม่กี่ก้าว ฉับพลันเจตนาฆ่าอันเยือกเย็นก็โจมตีเข้ามา

หลินหยางหันกลับไปทันที

จึงเห็นว่าจางฉีดึงกริชอาบยาพิษออกมาจากเอว และแทงเข้าไปที่หน้าอกของหลินหยางอย่างโหดเหี้ยม

"ไปตายซะ!"

จางฉีเปลี่ยนจากใบหน้าที่อ่อนโยนก่อนหน้านี้ ในเวลานี้กลับมีสีหน้าท่าทางดุร้าย เขาร้องตะโกน และแทงกริชเข้ามา

แต่หลังจากที่มันได้สัมผัสกับหน้าอกของหลินหยาง

ก๊อง!

เสียงดังกังวานออกมา

กริชพิษเล่มนั้นสัมผัสหน้าอกของหลินหยาง และไม่ได้เข้าไปแม้แต่น้อย

"อะไรกัน?"

จางฉีทึ่มทื่อไป

"สหาย คุณซุ่มโจมตีด้านหลังอย่างนี้ มันไม่มีศีลธรรมเลยนะ" หลินหยางกล่าวอย่างสงบนิ่ง

จางฉีตกใจจนรีบถอยหลัง และอยู่ห่างจากหลินหยางทันที

"เดิมทีฉันยังคิดว่าจะได้พบเพื่อที่จริงใจแล้วคนหนึ่ง คิดในใจว่าคนคนนี้ไม่น่าจะทำร้ายฉัน? นึกไม่ถึงว่าคุณจะทำให้ฉันรู้สึกผิดหวัง" หลินหยางส่ายหัว

"หึ สหาย นี่มันที่ไหนล่ะ? นี่คือสนามการแข่งขันอวี่เจวี๋ย! แต่ละคนต่างก็เป็นคู่แข่งกัน! จะว่าไปแล้ว คุณคิดเหรอว่าฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร? คุณคือคนนอกดินแดนคนนั้นที่สำนักชิงเซวียนหามาใช่ไหม? แค่คนนอกดินแดนคนหนึ่ง ฆ่าได้ก็ฆ่าไปแล้ว เพียงแต่ว่าการตื่นตัวของคุณนั้นไม่เลวเลย! การซุ่มโจมตีนี้ของฉันยังถูกคุณป้องกันได้ คุณมันเก่งไม่เบาเลย" จางฉีหัวเราะเยาะออกมา และหยุดการเสแสร้งลง

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมอง

ทางด้านนี้อยู่ในตำแหน่งส่วนมุมของเขาวงกต เพราะกำแพงที่สูงและหนา จึงมองจึงมองเห็นคนตรงนี้ไม่ได้มาก

คุณคิดว่า ฉันมีเพียงแค่ความเก่งเท่านั้นเหรอ?'

หลินหยางถอนหายใจ และกล่าวอย่างสงบนิ่ง

"หึ ฉันคิดว่าคุณน่าจะใช้ยาบางชนิดเพื่อเสริมสร้างส่วนสำคัญของร่างกายคุณให้แข็งแกร่งใช่ไหม? ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นผลมาจากการกินน้ำต้นไม้เหล็ก แต่ของประเภทย้ำต้นไม้เหล็กนี้ ทำได้เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น และประสิทธิผลของมันก็ต่างกันมาก อีกอาการที่ตามมาก็มากมาย คุณใช้ของสิ่งนี้มาปิดกั้นการโจมตีของนี้ของฉัน คุณต้องโง่ขนาดไหนกัน ฉันขอเดาว่าตอนนี้ประสิทธิผลของน้ำต้นไม้เหล็กได้ระเหยไปแล้วใช่ไหม? ตอนนี้กริชนี้ของฉันน่าจะเข้าไปด้วยกริชสีขาวและออกมาเป็นกริชสีแดง ถูกต้องไหม?"

จางฉีแสยะยิ้ม นำกริชพิษพุ่งเข้ามาที่หลินหยาง

หลินหยางจ้องมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็ส่ายหัว : "คุณน่าจะค่อนข้างขาดความรู้"

"ไอ้โง่ ยังปากแข็งอีกเหรอ?"

จางฉีตะคอกเบาๆ และยกกริชเข้ามาฆ่าโดยตรง

แต่ในชั่วพริบตาที่เขาเข้าใกล้หลินหยาง จู่ๆ หลินหยางก็ยกมือขึ้นสะบัดออก

ตึง!

ร่างทั้งร่างของจางฉีฉับพลันก็ถูกพละกำลังอันหนักแน่นและโหดเหี้ยมอัดลงบนพื้นอย่างแรง

"ขอบพระคุณนายท่าน! ขอบพระคุณนายท่าน!"

จางฉีดีใจ รีบตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น : "นายท่าน ท่านปล่อยฉันแล้ว ฉันจะพาท่านไปตามหาไข่มุกผ่านด่านเดี๋ยวนี้"

"คิดว่าฉันโง่จริงๆ เหรอ? เขาวงกตนี้จะเปลี่ยนแปลงไปทุกๆ หนึ่งนาที ด้วยเหตุนี้จึงคำนวณได้ว่าตำแหน่งของไข่มุกผ่านด่านก็จะเปลี่ยนแปลงไปทุกๆ 1 นาทีเช่นกัน คุณจะรู้ตำแหน่งของไข่มุกผ่านด่านได้ยังไง? คุณคิดว่าฉันโง่เง่าจริงๆ เหรอ?" หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา

จางฉีตัวสั่น อ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

"คุณฟังนะ ฉันจะไว้ชีวิตคุณก็ได้ แต่คุณจะต้องเชื่อฟังฉัน! เข้าใจไหม?" หลินหยางกล่าว

"ตกลง! ตกลง! นายท่าน ท่านพูดอะไรฉันก็จะทำอย่างนั้น ท่านจะให้ไปทิศตะวันตก ฉันจะไม่ไปทิศตะวันออกอย่างแน่นอน! ฉันจะเชื่อฟังท่านเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง!" จางฉีรีบกล่าว

ความแข็งแกร่งที่หลินหยางแสดงออกมานั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน! เขารู้ดีว่า ตนเองไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหลินหยางได้

ด้วยการมีอยู่ของระดับขั้นนี้ คิดจะฆ่าเขาก็ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ และในการแข่งขันอวี่เจวี๋ยผู้คนสามารถฆ่ากันได้ตามอำเภอใจ ตอนนี้หากต้องการจะมีชีวิตรอด จึงทำได้เพียงเชื่อฟังหลินหยางเท่านั้น

หลินหยางหยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาจากร่างกาย และยัดใส่ปากของจางฉี

จางฉีตระหนักได้ว่านี่คือยาพิษ แต่ไม่กล้าต่อต้านขัดขืน

"ยานี้จะอยู่ได้สองชั่วโมง และหลังจากสองชั่วโมงจะเกิดพิษ! ความแข็งแกร่งของฉันคุณก็ได้เห็นแล้ว คุณจะลองแก้พิษดูก็ได้ แต่ฉันรับประกันได้เลย ว่าคุณจะเสียเวลาเปล่า"

"นายท่านพูดเรื่องตลกแล้ว ฉันจะกล้าสงสัยยาของท่านได้อย่างไร?" จางฉีบีบเคล้นรอยยิ้มออกมา

แต่ว่าหลังจากพูดจบ เขาก็แอบรวบรวมพลังอย่างลับๆ ทันที เพื่อต้องการใช้พลังไปห่อหุ้มยาเม็ดนี้ไว้ เพื่อไม่ให้มันละลายในท้อง แต่ในช่วงที่เขาเร่งชี่ ก็พบว่ายาเม็ดนี้กลายเป็นหมอกควันสีเขียวลงไปในคอของเขาและสลายหายไป ตอนนี้ตนเองเกรงว่าคิดอยากจะอาเจียนออกมาก็คงเป็นไปไม่ได้

เมื่อสังเกตถึงตรงนี้ สีหน้าของจางฉีก็ย่ำแย่อย่างมาก

"เป็นไง? ยาของฉันยอดเยี่ยมไหม? ไร้สีไร้กลิ่นไร้รูปร่างไร้เงา คุณคิดอยากจะกำจัดเดิมทีเป็นแค่ความฝันของคนโง่เท่านั้น" หลินหยางกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

จางฉีตกตะลึงตาค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ : "นายท่าน.....ฉัน.....ฉันไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดอะไรอยู่....."

"อย่ามาแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับฉัน! ฟังนะ ฉันต้องการให้คุณทำสองเรื่อง หนึ่งคือ ฉันต้องการให้คุณไปหาไข่มุกผ่านด่านและทางออกแทนฉัน สองคือ เมื่อสิ้นสุดการแข่งขันอวี่เจวี๋ยแล้ว ฉันต้องการให้กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังคุณมอบยาชั้นยอด 1,000 เม็ดให้กับฉัน! เข้าใจไหม?"

"ยาชั้นยอด 1,000 เม็ด?" จางฉีหายใจติดขัดทันที

"ในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย มีหมออยู่มากมาย ยาวิเศษน่าจะมีอยู่นับไม่ถ้วน 1,000 เม็ดไม่มากเกินไปหรอกใช่ไหม? ฟังนะ ยาที่พวกคุณมอบให้จะต้องเป็นยาที่ดีที่สุด และฉันจะหาคนที่เฉพาะทางมาประเมินค่ามัน ถ้าพวกคุณกล้าย้อมแมวให้ฉันล่ะก็ ฉันจะให้ตระกูลหรือสำนักที่อยู่เบื้องหลังคุณมาเก็บศพคุณไป!"

หลินหยางกล่าวอย่างหนักแน่น