สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2678

จางฉีไม่รับปากก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ชีวิตของเขาได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของคนอื่น ไม่ว่าหลินหยางจะพูดอะไรเขาก็ต้องทำแบบนั้น

อันที่จริงหากจะช่วยหลินหยางค้นหาทางออกหรือไข่มุกผ่านด่านก็คงไม่เป็นไร

หลังจากที่หลินหยางได้แสดงถึงความสามารถที่แข็งแกร่งออกไป จางฉีก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองไม่สามารถผ่านการแข่งขันในรอบแรกนี้ไปได้ ฉะนั้นรักษาชีวิตไว้จะเป็นการดีที่สุด

ทว่ายาอายุวัฒนะล้ำค่าจำนวนหนึ่งพันเม็ดนี้?

นี่มันคือการขู่กรรโชกทรัพย์กันชัดๆ!

หากต้องให้ไปจริง ตระกูลของเขาจะไม่ย่อยยับป่นปี้หรอกเหรอ?

แต่หากไม่ให้ก็คงเป็นไปไม่ได้!

เพราะคนอย่างจางฉีที่ถูกส่งเข้ามาเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ได้นั้น ล้วนเป็นอัจฉริยะที่ถูกฝึกฝนมาอย่างยากลำบากทั้งสิ้น

อาจกล่าวได้ว่าเม็ดเงินที่ลงทุนไปกับคนอย่างจางฉีนั้นจำนวนนับไม่ถ้วน หากนำยาอายุวัฒนะชั้นเลิศมาแลก แม้จะต้องจำยอมด้วยความฝืนใจ แต่พวกเขาก็ต้องทำ

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่หลินหยางกล้าพูดออกไปแบบนั้น

แม้ว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่สำคัญต่อผู้คนในแวดวงเหล่านี้ ทว่าสำหรับคนอื่นแล้วนั้นกลับเป็นสิ่งมีค่าอย่างมาก

ไม่รู้ว่าตระกูลและสำนักนิกายต่างๆ เหล่านี้จะนำยาแปลกประหลาดน่าทึ่งแค่ไหนออกมาแสดง

หลินหยางเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ

"รอให้ผมผ่านรอบแรกนี้ไปได้ก่อนแล้วได้ยาอายุวัฒนะมา แล้วผมจะเอายาถอนพิษให้คุณ ยังไม่รีบขอบคุณอีก?"

"ขอบคุณ...ขอบคุณมาก...."

จางฉีก้มศีรษะลงด้วยความเศร้าหมอง

จากนั้นหลินหยางก็พาจางฉีเดินเข้าไปข้างใน

เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด

"คุณ ระวัง ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่!"

จางฉีรีบร้องตะโกนพร้อมกับหยุดชะงักโดยไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก

หลินหยางมองไปข้างหน้า

จากนั้นเขาก็พบว่ามีแอ่งเลือดปรากฏอยู่เบื้องหน้าและเมื่อเดินเข้าไปก็พบว่ามีศพอยู่ข้างๆ

ร่างไร้ชีวิตนี้หน้าอกถูกเปิดออกและร่างกายก็เต็มไปด้วยเข็มเงินที่มีพิษจำนวนมาก ซึ่งดูแล้วน่าสยดสยองอย่างมาก

"เขาค้นพบไข่มุกผ่านด่านแล้ว?"

หลินหยางมองไปที่ศพนั้นและพึมพำกับตัวเอง

"ไม่มีทาง" จางฉีที่อยู่ข้างหลังกล่าว

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น?" หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ

"เหตุผลง่ายนิดเดียว เพราะไม่มีสารเรืองแสงในร่างของเขาคนนี้ไง" จางฉีชี้ไปที่ศพและกล่าว "หากเขาค้นพบไข่มุกผ่านด่านละก็ สิ่งนั้นจะต้องทิ้งร่องรอยอยู่บนตัวของเขา ไข่มุกผ่านด่านมีสีน้ำเงิน เพราะบนร่างกายของเขาก็ควรมีร่องรอยสีน้ำเงิน"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง...แล้วเขาถูกคนลอบฆ่าเหรอ?"

"ใช่"

"ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย?"

"คุณไม่รู้เหรอ? ทุกหนึ่งนาทีทางออกจะมีการเปลี่ยนแปลง และนั่นก็หมายความว่าเรามีเวลาในการค้นหาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น หากภายในหนึ่งนาทีนี้มีคนต้องการไข่มุกผ่านด่านและคอยพยายามขัดขวาง เช่นนั้นเราไม่มีทางออกจากเขาวงกตนี้ได้แน่นอน ฉะนั้นทางที่ดีที่สุดในการออกจากเขาวงกตนี้ให้ได้มีเพียงทางเดียวเท่านั้น! นั่นคือฆ่าทิ้งไม่ให้เหลือ!" จางฉีกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หลินหยางได้ยินเข้าก็เข้าใจได้ทันที

เพียงแค่ฆ่าทุกคนให้หมด ไม่ว่าจะเป็นไข่มุกผ่านด่านหรือการออกจากเขาวงกตนี้ก็ถือเป็นเรื่องง่ายดายอย่างมาก!

"ไม่แปลกเลยที่ระดับการเลื่อนขั้นของการแข่งขันเขาวงกตนี้ต่ำมาก โหดเหี้ยมออกขนาดนี้ใครจะผ่านด่านไปได้ง่ายๆ? นี่มันท้าทายกันเกินไปแล้ว!" หลินหยางกล่าว

"มนุษย์ล้วนมีความโลภอยู่ในใจ ทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันล้วนต่างต้องการสมบัติล้ำค่าที่อยู่ในมือของคนเหล่านั้น ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสิ่งล้ำค่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร!" จางฉีกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

"ทว่าสมบัติล้ำค่าในสายตาของพวกคุณกลับไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไรสำหรับคนอื่นเลย" หลินหยางกล่าว

จางฉีได้ยินก็แสดงสีหน้าขมขื่นและไม่ตอบอะไร

และขณะนี้เอง

สิ่งที่คุณทำมันน่านับถือมากงั้นเหรอ?

ทว่าจางฉีกลับไม่คิดแบบนั้น

"โชคดีที่คุณไม่หนีไป ไม่งั้นคุณตายแน่" หลินหยางกล่าว

"คุณหมายความว่ายังไง? ผมจะทิ้งคุณไว้คนเดียวได้ยังไงกัน? คุณอย่าเข้าใจผมผิดสิ" จางฉีรีบอธิบาย

"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมหมายความว่าถ้าคุณถอยหลังต่อไปอีกก็มีแต่จะติดกับดักของเขา และถึงตอนนั้นผมก็คงช่วยคุณไม่ได้"

"อะไรนะ?"

จางฉีตัวสั่นและเข้าใจทันทีพร้อมกับมองไปข้างหลังทันที

ไม่นานเขาก็พบสิ่งแปลกประหลาด

ที่แท้ตรงทางที่อยู่ข้างหลังได้มีคนปล่อยก๊าซพิษออกมาแล้ว

หากจางฉีถอยหลังต่อไปเรื่อยๆ เขาจะต้องติดอยู่ในก๊าซพิษและเกรงว่าคงไม่รอดแน่เพียงชั่ววินาที

"สารเลว!"

จางฉีแอบสบถด่าและตกใจจนเหงื่อไหลออกมา

"เขาคนนี้คงมาเพื่อคอยลอบสังหารผู้เข้าแข่งขันโดยเฉพาะ เราต้องคอยระมัดระวังให้มาก ตอนนี้เขาทำไม่สำเร็จ ไม่แน่ประเดี๋ยวเขาอาจหาโอกาสจัดการเราอีกก็ได้" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"คุณพูดถูก!"

"แต่หากไม่จัดการคนกลุ่มนี้ก็ไม่ปลอดภัยแน่นอน จางฉี เรามาคิดหาวิธีหลอกล่อเขาออกมาดีกว่า"

"คุณมีแผนการอะไรเหรอ?"

"ล่องูออกจากถ้ำ วางเหยื่อตกปลา! วิธีการนี้เป็นไง"

"วิเศษ!" จางฉีปรบมือพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและถามด้วยความกังวล "แล้วใครจะเป็นเหยื่อล่อ?"

"คุณ!" หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง