สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2731

“มีวิธีบางอย่างแต่ทําไมคนถึงทําแบบนี้”

เสินกงชางจ้องมองหลินหยางเป็นเวลานานดูเหมือนรู้อะไรบางอย่างอย่างคลุมเครือ เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

ตู๋กูเวิ่นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและตะโกนบอกตู๋กูหวยในสนามทันทีว่า “อาหวย ถ้าไม่สู้ก็ยอมแพ้เถอะอย่าผัดวันประกันพรุ่งอีกต่อไปเลย!”

เมื่อคําพูดนี้พ่นออกไปหลายคนประหลาดใจซํ้าแล้วซํ้าอีก

“พี่ใหญ่คุณพูดว่าอะไรนะ”

ตู่กูหวยอึ้งไปสักพักนึกว่าตัวเองฟังผิดแล้ว

“การต่อสู้ที่รวดเร็วไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ก็คือการต่อสู้ที่รวดเร็ว!” ตู๋กูเวิ่นพูดอย่างจริงจัง

ผู้คนมองไปที่ตู่กูเวิ่นพร้อมกันและเห็นสายตาของพวกเขาแสดงความวิตกกังวล ต่างก็ประหลาดใจซํ้าแล้วซํ้าอีก

“ลืมมันไปเถอะ! ดูเหมือนว่าคุณยังไม่วางใจกับฉันงั้นถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็จะฆ่าคนๆนี้แน่!”

ในดวงตาของตู๋กูหวยเต็มไปด้วยความต้องการจะฆ่าอย่างชัดเจนและเขาก็คํารามออกมาทันที

“ รูปแบบที่เจ็ดของเข็มบิน! เงาปีศาจ! ได้เริ่มขึ้นแล้ว!!!”

ติง! ติง! ติง! ติง! ติง...

เข็มบินจำนวนมากพุ่งออกมารอบๆหลินหยางทันทีแต่เข็มบินเหล่านี้แตกต่างจากก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง หมอกควันทั้งหลายจู่ๆก็กระพริบและก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้คนรู้สึกว่าหลินหยางจะอยู่ในหมอกหนาเหมือนกับความฝัน

และหมอกนี้เกิดจากการรวมตัวกันของเข็มบินที่ปล่อยออกมาจากตู๋กูหวย

พวกมันกลายเป็นเครื่องบดเนื้อขนาดใหญ่โดยมีหลินหยางเป็นศูนย์กลางและพลังทั้งหมดก็รวบรวมอย่างบ้าคลั่งเขาตั้งใจที่จะบีบคอหลินหยางให้สิ้นซาก

ผู้คนเบิกตากว้างมองอย่างตกตะลึงและขนลุกไปหมด

นี่คือเข็มบิน!

นี่มันมีดบินทั้งนั้น!

มันเฉียบคมแค่ไหน!

แม้แต่ความว่างเปล่าก็ยังถูกทิ่มด้วยเข็มบินที่หมุนอย่างบ้าคลั่งเหล่านี้

ต่อให้โยนเหล็กลงไปในนั้นก็จะถูกบดเป็นผงในทันทีใช่ไหม?

“เจ้าหมา! คราวนี้มาดูสิว่าคุณจะซ่อนตัวได้ยังไงอีก?”

เจี่ยนเทาหรี่ตาและยิ้มเยาะเย้ยในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข

แม้เขาหวังมากที่จะลงมือกําจัดหลินหยางแต่ก็เป็นเรื่องดีถ้ามีคนสามารถช่วยเขาจัดการกับคนนี้ได้

ผู้คนก็ไปสนใจที่หลินหยาง

เมื่อมองไปรอบๆของหลินหยางดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่น่ากลัวนี้และสีหน้าเขาก็ดูเคร่งเครียดมาก

ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังหลินหยางก็สั่นและก็ระเบิดพลังออกจากร่างกายทันที

เข็มบินก็พุ่งเข้าหาเขารอบๆอย่างต่อเนื่องและเขาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเบาๆ

ตู๋กูหวยหายใจถี่

แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของหลินที่จ้องมองที่กระแสน้ำวนของเข็มบินตรงหน้าเขา เขาก็วิ่งแล้วกระโดดทันที

บูม!!

ร่างกายของเขากระแทกเข็มบินที่หมุนอยู่และพุ่งออกมาอย่างแรง

“อะไรนะ?”

ตู๋กูหวยตกใจจนหน้าซีด

“นี่เป็นไปไม่ได้!”

“เขา… บังคับพวกมันให้พุ่งออกมาหรอ?”

“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

มีเสียงอุทานไปทั่ว

แต่ทุกครั้งที่จะโจมตีหลินหยาง หลินหยางก็หลบได้ทุกที

มองเห็นหลินหยางกระเสือกกระสนและเขากระโดดขึ้นๆลงๆไปมา แต่การโจมตีของตู๋กูหวยไม่สามารถแตะต้องเขาได้แม้แต่นิดเดียว

ในขณะนี้ตู๋กูหวยก็คิดได้ว่าเขาดูเหมือนจะถูกหลอกแล้ว

“อาหวย คุณยังมีสติอยู่ไหม?”

ตู๋กูเวิ่นตะโกนมาอีกครั้งสายตาเขาผิดหวังมาก

ตู๋กูรีบมองไปที่พี่ชายของตัวเอง

เมื่อสบตากับตู๋กูเวิ่น ตู๋กูหวยก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวราวกับรู้ตัวอะไรบางอย่าง

“ดูเหมือนว่าคุณจะจนมุมแล้ว”

ในเวลานี้หลินหยางก็หยุดและพูดเบา ๆ

ตู๋กูหวยรีบถอยกลับ

เขารู้สึกว่าการต่อสู้ครั้งนี้แปลกเกินไป

ยังไงก็ตามหลินหยางที่หลบและถอยหนีมาตลอดและจู่ๆก็รีบวิ่งเข้ามา

“ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นเรามาจบการต่อสู้นี้เถอะ”

เมื่อเสียงเงียบลง หลินหยางก็ย้ายไปข้างหน้าตู๋กูหวยอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ?”

ด้วยความตกใจตู๋กูหวยรีบยื่นมือมาขวางทันทีแต่ฝ่ามือที่เหมือนสายฟ้าของหลินหยางตบร่างกายของเขาอย่างรุนแรง

ปัง!

ตู๋กูหวยกระเด็นออกไปทันทีและล้มลงกับพื้นอย่างแรง ร่างกายของเขาพลิกคว่ำและเลือดเขาก็ไหลออกมา อวัยวะภายในของเขาปั่นป่วนอย่างรุนแรงและลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

เมื่อผู้คนเห็นในที่เหตุการณ์ต่างตกตะลึง