สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2735

มิน่าล่ะตอนที่หลินหยางกับตู๋กูหวยประมือกัน ก็เพียงแค่ป้องกันแต่ไม่โจมตีมาตลอด

มิน่าล่ะหลินหยางจึงใช้คำพูดยั่วยุตู๋กูหวยมาตลอด บีบบังคับให้เขาใช่เคล็ดลับที่ไม่ได้เห็นง่ายๆ !

มิน่าล่ะเห็นได้ชัดเจนว่าหลินหยางสามารถเอาชนะตู๋กูหวยได้ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้โจมตีเขาจนพ่ายแพ้ไป

เดิมทีแล้ว เขาทดสอบเคล็ดลับของเมืองตู๋กูมาตลอด!

ทั้งตู๋กูหวยและตู๋กูเวิ่นต่างเกิดในเมืองตู๋กู สิ่งที่พวกเขาเรียนรู้เป็นกระบวนท่าของเมืองตู๋กูทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นการช่วยชีวิตหรือเป็นการฆ่าคน ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมีทั้งข้อดีข้อเสีย แต่ส่วนใหญ่แล้วเหมือนกัน

ตอนนี้ เขาเข้าใจกระบวนของตู๋กูหวยอย่างถ่องแท้ เมื่อจัดการกับตู๋กูเวิ่น เป็นธรรมดาที่จะราบรื่น!

"ฉันคิดว่าตู๋กูเวิ่นน่าจะคาดเดาได้ว่าคุณหลินมีกลอุบายนี้ ดังนั้นการออกมือครั้งแรกจึงเป็นกระบวนท่าที่เหนือชั้น เพื่อตัดสินแพ้ชนะอย่างรวดเร็ว แต่น่าเสียดายที่กระบวนท่านี้ถูกคุณหลินมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง กระทั่งคุณหลินมองได้อย่างลึกซึ้งมาก พูดถึงเมื่อครู่นี้ หลังจากที่คุณหลินทำลายฝ่ามือสะท้านเมฆาของตู๋กูเวิ่นแล้ว และโจมตีตู๋กูเวิ่นด้วยสามฝ่ามือ สามฝ่ามือนี้อันที่จริงไม่ได้ถึงแก่ชีวิตหรอก แต่คุณหลินคาดเดาได้ว่าตู๋กูเวิ่นจะต้องปล่อยเข็มใส่ตนเองเพื่อปกป้องเส้นชีวิต ดังนั้นสามฝ่ามือนี้อันที่จริงแล้วเป็นตัวโน้มนำ! ตราบใดที่ตู๋กูเวิ่นปล่อยเข็มใส่ตนเอง พลังฝ่ามือกับพลังเข็มที่ปล่อยออกมาของเขาก็จะหลอมรวมกัน เช่นนี้จึงระเบิดเป็นพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว! ทันทีที่ตูกูเวิ่นลงมือ ทั้งหมดได้ถูกคุณหลินมองออกหมดแล้ว เขาจึงไม่มีทางที่จะชนะแม้แต่น้อย!"

ฉีสุ่ยเย่กล่าวอย่างฉะฉาน ดวงตาที่มองไปยังหลินหยาง มันเต็มไปด้วยความร้อนแผดเผาและความเลื่อมใสศรัทธา

คิดๆ ดูแล้วก็จริง

หากต้องการเอาชนะผู้นำ จะสามารถสนใจคู่ต่อสู้คนอื่นๆ ได้อย่างไร? ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง จะจดจำคนที่อยู่ในใจ และโจมตีเขาให้แพ้พ่ายไป

คำพูดนี้ของฉีสุ่ยเยว่แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว และตกอยู่ในหูคนของเมืองตู๋กูทุกคน

ตู๋กูหวยได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็ซีดเผือด ทั้งตัวซวนเซไปมา ท้ายที่สุดก็ล้มลงนั่งกับพื้น ดูหมดอาลัยตายอยาก

"เป็นฉันเองที่ทำร้ายพี่ชาย.....เป็นฉันเองที่ทำร้ายพี่ชาย!"

ตู๋กูหวยตีอกชกหัว และร้องไห้ฟูมฟายออกมา

ผู้คนโดยรอบต่างเงียบสงบ

แม้กระทั่งเจ้าเมืองตู๋กูก็ไม่เอ่ยปากพูด

สีหน้าของผู้คนในสถานที่นี้แตกต่างไปจากเดิม เมื่อมองไปที่หลินหยางอีกครั้ง ก็ไม่กล้าที่จะดูถูกอีกแล้ว

"แค่กๆ แค่กๆๆ ....."

ตู๋กูเวิ่นลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เช็ดเลือดสดๆ ที่มุมปาก และจ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชา

"คาดไม่ถึงเลยว่า กลอุบายของคุณจะถึงขั้นนี้แล้ว นับถือ นับถือ!"

ตู๋กูเวิ่นกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง

"ตู๋กูเวิ่น คุณคือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก หากฉันไม่หลอกใช้น้องชายของคุณ เกรงว่าจะไม่สามารถจัดการกับคุณได้เลย!" หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งๆ

"จริงเหรอ?"

ตู๋กูเวิ่นมองไปทางสำนักชิงเซวียน และกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ : "ดูเหมือนว่าความทะเยอทะยานของสำนักชิงเซวียนนั้นจะไม่น้อยเลยนะ ครั้งนี้พวกเขาต้องการแข่งขันเพื่อเป็นผู้นำดินแดนใช่ไหม?"

"ความทะเยอทะยานของสำนักชิงเซวียยไม่ถือว่ายิ่งใหญ่หรอก พวกเขาเชิญฉันมาเข้าร่วมการต่อสู้แทนสำนักชิงเซวียน และหวังว่าฉันจะเข้าสู่ยี่สิบอันดับแรกได้"

"ห๊ะ? เช่นนั้นเป้าหมายของคุณก็บรรลุผลแล้วสินะ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน