สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2877

"เป็นไปไม่ได้!"

เหลยฟู่ตะโกนสุดเสียง

ทุกคนต่างเบิกตากว้างจนลูกตาแทบกระเด็นออกมา

เชวียหมิงที่เพิ่งทำลายศิลปะการต่อสู้ของตัวเองต่อหน้าทุกคน! เพียงชั่วพริบตาเดียวกลับสามารถกระตุ้นพลังปราณของตัวเองได้?

นี่มันเวทมนตร์ปีศาจอะไรกัน?

"หมิงเอ๋อร์ ทำไมพลังศิลปะการต่อสู้ของลูกถึงกลับมาเป็นปกติแล้ว? ?"

เชวียชิวเองก็ตกใจและร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

เชวียหมิงรีบแสดงวรยุทธ์ที่น่าเกรงขามออกมาอย่างต่อเนื่อง

เชวียชิวเห็นเข้าก็รู้สึกดีใจอย่างมาก

ผู้คนโดยรอบต่างทำหน้าตกตะลึงเหมือนเจอผียังไงยังงั้น

และขณะนี้เอง

ควับ ควับ ควับ...

เข็มเงินที่ปักเข้าไปในร่างกายของเชวียหมิงก็ลอยออกมาและกลับไปที่มือของหลินหยาง

และเชวียหมิงที่ยังคงแสดงวรยุทธ์ของตัวเองกลับทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ฮ่าๆๆ...."

ผู้คนจำนวนมากต่างหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

เชวียหมิงคลานลุกขึ้นอย่างน่าเวทนาพร้อมกับจ้องมองสองมือของตัวเองและเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง "ท่านแม่ พลังปราณของผม...หายไปอีกแล้ว?"

เมื่อพูดจบ ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างหัวเราะเยาะเสียงดัง

จากนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่หลินหยาง

ครั้งนี้แม้คนโง่เขลาก็ยังรู้ว่าที่เชวียหมิงมีวรยุทธ์พลังศิลปะการต่อสู้กลับมาได้นั้น ล้วนเป็นเพราะหลินหยาง!

"ผู้บัญชาการหลิน...เอ่อ...."

เชวียชิวเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็หยุดลงและแววตาของเธอก็ลุกวาว

"ผู้นำเชวีย การที่ผมมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคุณชายถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก คุณชายใจร้อนที่จะทำลายศิลปะการต่อสู้ของตัวเองลง แต่ไม่ต้องห่วง ในฐานะที่ผมเป็นผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกร ฉะนั้นผมต้องใส่ใจต่อประชาชนทุกคน ผมจะเป็นคนรับผิดชอบต่ออาการบาดเจ็บของเชวียหมิงทั้งหมดและจะทำให้พลังศิลปะการต่อสู้ของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม พร้อมกับรับปากว่าพลังวรยุทธ์ของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด!"

หลินหยางกล่าว

เชวียชิวดีใจมากพร้อมกับรีบยกกำปั้นขึ้น "ถ้าเป็นแบบนั้นฉันต้องขอขอบคุณผู้บัญชาการหลินด้วย!"

"ไม่เป็นไร"

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบเฉย

เหลยฟู่ได้ยินเข้าก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึม

ทำไมเขาจะฟังไม่ออกถึงความหมายแฝงในคำพูดของหลินหยาง?

หลินหยางแสร้งทำเป็นหวังดีเพื่อให้เชวียชิวและผู้นำเกาะหารือและส่งกองกำลังไปช่วยเหลือเขาถล่มทำลายลัทธิปีศาจสวรรค์

หลินหยางพูดเพียงว่าจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บและฟื้นฟูพลังความสามารถของเชวียหมิงกลับมา แต่ไม่ได้พูดว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไร

สิ่งนี้ไม่เพียงเป็นการแสดงน้ำใจ แต่ถือเป็นการหาทางลงให้กับพวกเขาอีกด้วย!

หากเชวียชิวไม่ช่วย ฉะนั้นพลังความสามารถของเชวียหมิงจะฟื้นฟูหายกลับมาเป็นปกติได้เมื่อไรก็คงขึ้นอยู่กับอารมณ์ของหลินหยาง

เหลยฟู่แอบกัดฟันกรอดและจับจ้องหลินหยางด้วยความโกรธ

เดิมทีเขาคิดจะใช้โอกาสนี้ผลักรองผู้นำเชวียชิวลงจากตำแหน่ง ทว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าหลินหยางจะทำลายความตั้งใจของเขา

"ผู้บัญชาการหลิน แม้ว่าป้ายคำสั่งบูรพาจะเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของฉันมอบไว้ให้ แต่พวกเราทุกคนกลับไม่เคยสัมผัสพบเจอสิ่งนี้มาก่อน ฉะนั้นได้โปรดให้เวลาพวกเราหนึ่งคืนในการปรึกษาหารือกันก่อน แล้วพรุ่งนี้เราจะให้คำตอบพวกคุณตกลงไหม?"

เชวียชิวกล่าวอย่างนอบน้อม

"พวกเขามีป้ายคำสั่งบูรพาอยู่ หากขับไล่พวกเขาไปจากเกาะคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เช่นนั้นเราอาจกลายเป็นคนอกตัญญูและไม่มีความจงรักภักดี" รองหัวหน้าลูกเคราอละจากนั้นก็กระซิบ "ไม่งั้น...ปล่อยให้พวกเขาถอยไปเอง"

"ถอยไปเอง?"

เหลยฟู่ตกใจเล็กน้อยและจากนั้นก็หันไปกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณมีแผนการอะไร? รีบพูดออกมาเร็วเข้า!"

"หัวหน้า หัวหน้าลืมเกาะตะวันตกแล้วเหรอ?" รองหัวหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เกาะตะวันตก?"

เหลยฟู่สะดุ้ง "คุณหมายถึง..."

"ให้พวกเขาเดินทางไปที่เกาะตะวันตกแทนเราและนำสิ่งของของบรรพบุรุษออกมาให้เรายังไงล่ะ หากพวกเขาตอบตกลง พวกเขาต้องเดินทางไปอย่างไม่มีวันกลับแน่นอน แต่หากพวกเขาไม่ยอม เช่นนั้นเราจะตอบตกลงว่าจะส่งกองกำลังของเราไปช่วยเหลือพวกเขาได้ยังไง?" รองหัวหน้ากล่าวด้วยเสียงหัวเราะชอบใจ

"นี่เป็นแผนการที่ดีทีเดียว แต่หากพวกเขาไปที่เกาะตะวันตกแล้วและต่างจบชีวิตลงที่นั่น หากอาณาจักรมังกรวางบทลงโทษลงมา แม้ว่าเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ของเราจะปลีกตัวอย่างสันโดษ แต่ก็อยู่ภายใต้กฎหมายของอาณาจักรมังกร และหากเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา เราทุกคนก็จะกลายเป็นคนผิด?" เหลยฟู่ขมวดคิ้วกล่าว

"ฮ่าๆๆ เรื่องนี้หัวหน้าไม่ต้องกังวลไป พรุ่งนี้ผมจะพูดเรื่องที่เกาะตะวันตกให้นายหลินคนนั้นฟังอย่างละเอียด! คาดว่าเมื่อพวกเขาได้ฟังแล้วก็จะยากถอยกลับไปเองแน่นอน!" รองหัวหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ฮึ ฉลาดมาก!"

เหลยฟู่หัวเราะชอบใจ

ภายในห้องรับรอง

"ผู้บัญชาการหลินฉลาดหลักแหลมมาก ถ้าเป็นแบบนี้ผู้นำเชวียจะต้องพยายามช่วยเราอย่างสุดความสามารถเพื่อส่งกองกำลังของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ออกไปถล่มลัทธิปีศาจสวรรค์แน่!"

เจี่ยกังกล่าวด้วยรอยยิ้มและยกนิ้วให้กับหลินหยาง

หลินหยางนั่งรินน้ำชาพร้อมกับกล่าวขึ้นมา "เชวียชิวจัดการได้ไม่ยาก แต่เกรงว่าเหลยฟู่อาจจะยากหน่อย เมื่อกี้ผมเพิ่งไปสอบถามถึงตำแหน่งของหัวหน้าหน่วยยุทธการบนเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ดู ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ! และทุกคนบนเกาะต่างรู้ดีว่าเหลยฟู่ไม่พอใจในรองผู้นำเชวียชิวและคิดหาวิธีผลักเธอลงจากตำแหน่งมาโดยตลอด โดยเขาเองคิดจะขึ้นมานั่งในตำแหน่งนี้เอง พรุ่งนี้เขาจะต้องหาเรื่องขึ้นมาก่อกวนแน่นอน!"

"ทำไมผู้บัญชาการหลินต้องกังวลด้วย? เหลยฟู่คนนั้นเป็นเพียงหัวหน้าหน่วยยุทธการ เราเพียงแค่บีบเชวียชิวไม่ปล่อย เรื่องนี้ต้องสำเร็จแน่!" เจี่ยกังกล่าวด้วยรอยยิ้มและคิดในทางที่ดี

หลินหยางไม่พูดอะไร

เขารู้ดีว่าพรุ่งนี้จะต้องไม่สงบและมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน