สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2976

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าที่จะเริ่มหยิบมีดเทียนเซิงอีกครั้ง

เพราะคนรู้ว่าหากใครกล้าหยิบมีดในเวลานี้จะตกเป็นเป้าวิจารณ์ของสาธารณชน

ตอนนี้ใครก็ตามที่อยู่ใกล้กับมีดเทียนเซิง จะเป็นจุดสนใจในสายตาของผู้คน

แม้ว่าบางคนจะรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถเอามีดเทียนเซิงมาได้ แต่พวกเขาก็ไม่ต้องการเห็นอีกฝ่ายหยิบไป จึงไม่จากไปไหน แต่ยังคงอยู่ที่นี่เพื่อฆ่าคน

คนเหล่านี้กำลังรอโอกาสโจมตี

พวกเขากำลังรอโอกาสของพวกเขา

หญิงผมแดงและคนอื่นๆ รู้เรื่องนี้ดี

ไม่ว่าคนๆ หนึ่งจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแข็งแกร่งกว่ากองกำลังนับพัน

ตอนนี้สิ่งที่พวกเขากำลังคิดไม่ใช่วิธีที่จะเอามีดมาได้ แต่เป็นวิธีที่ออกจากที่นี่หลังจากเอามีดมาแล้ว

หญิงผมแดงมองซ้ายขวา ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สบเข้ากับผู้เฒ่าร้อยพิษซึ่งยังคงรักษาตัวอยู่ และพูดด้วยเสียงแหบพร่า: "ผู้เฒ่าร้อยพิษท่านและข้าร่วมมือกัน เอามีดเทียนเซิง นี้ออกมาก่อน แล้วเราจะตัดสินความเป็นเจ้าของกันทีหลัง ท่านว่าอย่างไร?”

ดวงตาแก่ๆของผู้เฒ่าร้อยพิษก็เป็นประกาย และเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมทันที: "เอาล่ะ! เจ้ากับข้าร่วมมือกัน เอามีดออกมาก่อน แล้วออกจากที่นี่หลังจากได้มีดมาแล้ว ในช่วงเวลานี้ ห้ามใครทำอะไรกับอีกฝ่าย ร่วมมือกัน หลังจากที่เราได้รับมีดมีดเทียนเซิง เจ้าและข้าจะหาที่อื่นเพื่อประลองตัดสิน!"

"ได้ ลงมือเลย"

หญิงผมแดงตะโกนว่า "ป้องกันข้า!"

หลังจากพูด คนนั้นก็รีบไปหามีดเทียนเซิง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ผู้เฒ่าร้อยพิษไม่ได้รักษาบาดแผลของเขาต่อแล้ว เขาปล่อยเสียงคำรามดังลั่น และปล่อยพิษจำนวนมากออกจากเสื้อคลุมของเขา กระจายไปทั่ว

"อ๊าก!!"

ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างกรีดร้องและดิ้นรนทันที และถอยกลับไปทีละคน

ฉากเริ่มวุ่นวายเพราะก๊าซพิษเหล่านี้

อย่างไรเสีย เขาก็เป็นผู้เฒ่าร้อยพิษ พิษของเขาจะธรรมดาได้อย่างไร? คนเหล่านี้ยอ่มไม่สามารถต้านทานได้

แต่ด้วยการทำเช่นนี้ ผู้เฒ่าร้อยพิษจึงดึงดูดแรงการโจมตีทั้งหมดมาที่ตัวเขาเอง

“ไอ้สารเลว! ผู้เฒ่าร้อยพิษ เจ้ากล้าใช้พิษได้อย่างไร!”

“ถ้าอย่างนั้นอย่าโทษข้าแล้วกัน!”

"ฆ่า! ผู้เฒ่าร้อยพิษก่อน!"

"ลงมือ!"

กลุ่มผู้มีอำนาจโกรธมากถึงขีดสุด คำรามและโจมตีผู้เฒ่าร้อยพิษ

แม้ว่าจะมีตระกูลขุนนางมากมายและนิกายนับไม่ถ้วนอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ทุกคนก็เห็นพ้องว่าจะไม่ใช้หมอกพิษโดยปริยาย

อย่างไรก็ตาม มันยากที่จะควบคุมวิถีของหมอกพิษขนาดใหญ่เช่นนี้ เมื่อมันทำร้ายผู้อื่นโดยไม่ตั้งใจ มันจะด่อให้เกิดความไม่พอใจและทำให้เกิดข้อพิพาท

ดังนั้นทุกคนจึงโจมตีด้วยเข็มเงินหรือดาบเท่านั้น

แต่การเคลื่อนไหวของผู้เฒ่าร้อยพิษทำลายความตั้งใจโดยปริยายของทุกคนโดยสิ้นเชิง

ผู้คนไม่มีความละอายอีกต่อไป และพวกเขาทั้งหมดก็โจมตีเขา

ผู้เฒ่าร้อยพิษทนไม่ได้อีกต่อไป เขาตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่า "หงยวน! เจ้ายังไม่มาช่วยข้าอีก! ถ้าข้าตาย เจ้าจะหนีไปไม่ได้แน่นอน!!"

หญิงผมแดงถือมีดเทียนเซิง

ฟิ้ว!

แสงสีขาวพร่างพราวถูกปล่อยออกมา

ภายใต้การหล่อเลี้ยงของมีดเทียนเซิง ผู้เฒ่าร้อยพิษรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมด และร่างกายของเขาก็กลับมาเหมือนใหม่ทั้งหมด

"ดี ดีมาก!"

ผู้เฒ่าร้อยพิษรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขามองไปทางทิศตะวันตกและตะโกน: "มีคนไม่มากทางตะวันตก ตามข้ามา!"

หลังจากพูดจบ เขาก็สะบัดหนามพิษจำนวนมากและหมอกพิษ เหมือนกับอุกกาบาตสีดำที่หยุดไม่ได้ พุ่งเข้าใส่ฝูงชน เพ่ือปิดเส้นทาง

แต่ใครก็ตามที่หยุดผู้เฒ่าร้อยพิษ ร่างกายของเขาจะละลายทันทีเมื่อเขาสัมผัสหมอกพิษ และเขาก็จะตายทันที

“ตามปกติแล้ว พวกเราสองคนย่อมไม่ใช่คู่มือเจ้าเลย แต่ตอนนี้ข้ามีมีดเทียนเซิงแล้ว ทำไมข้าต้องกลัวเจ้าด้วย”

หงยวนกล่าวอย่างเย็นชา

"จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นข้าก็อยากจะดูว่ามีดเทียนเซิง จะมอบความแข็งแกร่งให้เจ้าได้มากแค่ไหนกัน!" หนงเทียนห้าวตะคอก "ทุกคน ไปกันเถอะ!"

“งั้นก็เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!”

ธิดาสี่สมุทรก้าวไปข้างหน้าอย่างแผ่วเบา

กู่ส้าวฉยงไม่ออมมืออีกต่อไป และโบกมือ "ฆ่ามัน!"

หลังจากพูดอย่างนั้น ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็รีบไปหาผู้เฒ่าร้อยพิษและหงหยวน

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ กระแสที่น่าสะพรึงกลัวได้เข้ามาแทนที่ฝูงชน

ทุกคนตกตะลึงและเงยหน้าขึ้นมองทันที

ในชั่วพริบตา ร่างหนึ่งพุ่งเข้าไปในฝูงชน

หงยวน กู่ส้าวฉยงและคนอื่น ๆ ที่ยังคงต่อสู้อย่างดุเดือดตัวสั่นและไม่มีใครมีเวลาตอบโต้

ปัง ปัง ปัง ปัง...

หลายคนล้มลงกับพื้น

ฉากนั้นวุ่นวาย

เมื่อทุกคนรีบลุกขึ้นจากพื้น พวกเขาเห็นชายในชุดขาวยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ชายคนนั้นถือมีดเทียนเซิง ที่ขาวเหมือนหิมะในมือข้างหนึ่งและเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความน่าชื่นชม

"ตั้งเทียนหยา?"

ทุกคนอุทานอย่างตกใจสุดขีด