สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3074

"คุณท่าน! แย่แล้วครับคุณท่าน! เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!"

ขณะนี้เอง ผู้ดูแลบ้านก็วิ่งเข้ามาในคฤหาสน์และตะโกนอย่างน่าเวทนา

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เกาเน้ยเจี๋ยถามอย่างร้อนใจ

"เหมือนว่าข้างนอกจะมีคนมาเป็นจำนวนมาก จำนวนมากมายนับไม่ถ้วน!"

ผู้ดูแลบ้านตะโกนเสียงสั่น

"เป็นคนของคุณ?"

เกาเน้ยเจี๋ยมองไปที่หลินหยางอย่างเกรี้ยวกราด

"จะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่คนของผม"

หลินหยางกล่าว

"หยุดพูดเหลวไหลเสียที!"

เกาเน้ยเจี๋ยคว้าปืนของชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ และเดินยกปืนจี้ไปที่ศีรษะของหลินหยางและตะคอก "รีบสั่งให้พวกเขาไสหัวไป ไม่งั้นผมจะระเบิดศีรษะคุณแน่"

"คุณเกาเน้ยเจี๋ย กรุณารีบวางปืนของคุณเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!"

หม่าไห่ตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

"ทำไม? ขู่ผมเหรอ? คุณจะลองให้ผมระเบิดศีรษะเขาสักนัดดูไหม?"

เกาเน้ยเจี๋ยตวาด

"เกรงว่าก่อนจะถึงตอนนั้น คุณคงกลายเป็นผุยผงไปแล้ว" หม่าไห่กล่าวอย่างเยือกเย็น

"หืม?"

เกาเน้ยเจี๋ยตกใจและเหมือนไม่เข้าใจที่หม่าไห่พูดออกมา

และขณะนี้เอง

ผัวะ!

จู่ๆ กำแพงของคฤหาสน์เกิดเป็นรอยร้าวและจากนั้นรถหุ้มเกราะขนาดใหญ่ก็ขับพุ่งชนเข้ามา และจากนั้นก็กระบอกปืนยาวเกือบเมตรก็เล็งไปที่เกาเน้ยเจี๋ย

ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างมาก

เกาเทียนชิวเองก็ตกตะลึงจนหน้าซีดเผือด

"อย่าขยับ!"

"อย่าขยับ!"

เสียงตะโกนดังกึกก้องไปทั่วคฤหาสน์

จากนั้นก็เห็นผู้คนเข้ามาในคฤหาสน์จำนวนมากราวกับสายน้ำ โดยชี้อาวุธปืนเพ่งเล็งไปที่ทุกคนในคฤหาสน์

บรรดาบอดี้การ์ดชุดดำเหล่านั้นกลับสับสนงุนงงพร้อมกับรีบวางปืนลงและยกมือขึ้นสูง

อาวุธที่อยู่ในมือพวกเขาเหล่านั้นเมื่อเทียบกับอีกฝ่ายแล้ว นับว่าเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด

เกาเน้ยเจี๋ยยืนแข็งทื่อเป็นหินไปนานแล้ว มือที่ถือปืนอยู่ก็สั่นเทาไม่หยุด แววตาของเขาเบิกกว้างและมองไปที่รถหุ้มเกราะคันใหญ่อย่างเหม่อลอย...

"นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีสิ่งนี้ปรากฏขึ้นที่นี่?"

เกาเน้ยเจี๋ยพึมพำออกมาอย่างว่างเปล่า

หลินหยางลุกขึ้นยืนและยื่นมือไปหยิบปืนในมือของเขาและกล่าวอย่างเรียบเฉย "คุณอยากรู้เหตุผลเหรอ?"

เกาเน้ยเจี๋ยกลืนน้ำลายและมองไปที่หลินหยางอย่างสั่นสะท้าน

"ผู้บัญชาการหลิน!"

เกาเทียนชิวรีบคุกเข่าและโขกศีรษะกับพื้นอย่างแรงเพื่อยอมรับความผิด

วินาทีนี้เขาไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

"คุณรู้ไหมว่าเงินหนึ่งแสนล้านเหรียญนี้คือค่าอะไร?"

หลินหยางเดินไปตรงหน้าเกาเทียนชิวและถาม

"ผม...ผมไม่รู้..."

เกาเทียนชิวตอบเสียงสั่นอย่างระมัดระวัง

"ผมวางแผนจะสร้างทางด่วนยกระดับ เมื่อทางด่วนยกระดับนี้สร้างเสร็จขึ้นมา ผมก็จะสามารถผลิตยาได้อย่างต่อเนื่องไม่มีวันหยุดเพื่อสนับสนุนให้กับกองทัพ และยังให้การสนับสนุนเรื่องการสงครามในแถบชายแดนตอนเหนือได้อีกด้วย เมื่อมียาเหล่านี้ของผมอยู่ ก็จะสามารถลดอาการบาดเจ็บและล้มตายของบรรดาทหารที่แนวชายแดนทางเหนือได้ อย่างน้อยก็มีทหารมากกว่าสามพันนายที่สามารถรอดชีวิตได้อย่างปลอดภัยในแต่ละวัน"

"แต่คุณกลับติดค้างเงินผมโดยไม่คิดจะจ่าย! พยายามยื้ออยู่แบบนี้ ทำให้ผมไม่สามารถสร้างถนนได้สำเร็จ!"

"คุณรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง?"

เมื่อพูดจบ เกาเทียนชิวก็รู้สึกขนหัวลุก

เขารีบมองไปรอบๆ

เป็นไปอย่างที่คาด แววตาของบรรดาทหารที่อยู่รอบๆ แดงก่ำด้วยความโกรธพร้อมกับมองมาที่เกาเทียนชิวด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราดและขุ่นเคือง

เกาเทียนชิวรู้สึกแย่พร้อมกับรีบตะโกนออกมา "ผู้บัญชาการหลิน ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าคุณมีความตั้งใจเช่นนี้! หากผมรู้จุดประสงค์ของคุณตั้งแต่แรก ผมไม่มีทางยื้อมาจนถึงตอนนี้แน่นอน เอางี้ ผมยอมจ่ายให้คุณสองแสนล้านเหรียญ! ขอเพียงคุณยอมปล่อยเราไป! วันนี้เงินสองแสนล้านเหรียญจะเข้าบัญชีของคุณทันที!"

"สองแสนล้านเหรียญ? ไม่พอ!"

หลินหยางส่ายหน้าและกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ "อย่างน้อยคุณต้องจ่ายห้าแสนล้านเหรียญ!"

"ห้าแสนล้านเหรียญ?"

เกาเทียนชิวสับสนงุนงง "ผู้บัญชาการหลิน คุณคิดจะ...เอาทรัพย์สมบัติเราไปหมดเลยอย่างนั้นเหรอ?"