สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3087

คนที่อยู่ข้างหน้าและข้างหลังก็ก้าวเท้าเดินเข้ามา และยืนอยู่ตรงหน้าของมือสังหารเหล่านี้ทันที

บรรดาผู้คนเบิกตาโพลงจ้องมองการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันเหล่านี้

ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างก็มองไม่ออกถึงศักยภาพของพวกเขา

รู้สึกเพียงว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า คล้ายกับภูเขาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง ที่ทำให้คนไม่อาจล่วงล้ำได้

ชั่วพริบตา บรรดามือสังหารกลุ่มนี้ก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านโดยสิ้นเชิง ทั้งหมดล้วนคุกเข่าอยู่กับพื้น และตัวสั่นงันงก

ถังหู่กับพ่อยืนทึ่มทื่ออยู่กับที่ และจ้องมองฉากนี้อย่างตกตะลึง

"พวกคุณยังมีพวกที่สมรู้ร่วมคิดอีกไหม?"

หลินหยางเดินไปยังชายที่นอนหายใจถี่ นำมือปิดคอและไออยู่บนพื้นคนหนึ่ง แล้วกล่าวถามอย่างใจเย็น

ชายผู้นั้นชำเลืองมองหลินหยาง ดวงตาปรากฏความหวาดกลัวและไม่ยินยอม ในที่สุดก็ไม่ได้เอ่ยปาก

"ตัดหัว!"

หลินหยางก็ไม่เกรงใจ มุ่งตรงไปยังคนที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าว

"ครับ นายท่าน!"

ทันใดคนที่อยู่ข้างๆ ก็เงื้อดาบอันแหลมคมที่ยาวสามฟุตขึ้น คว้าผมของคนคนนั้นเอาไว้ และจะฟันลงไป

ชายผู้นั้นพยายามต่อต้านอย่างสุดความสามารถ แต่ภายใต้การควบคุมของผู้แข็งแกร่งทุกคน จึงดิ้นไม่หลุดโดยสิ้นเชิง เขาจึงอดทนไม่ไหวอีกต่อไป และตะโกนขึ้นสุดเสียงว่า: "นายท่านไว้ชีวิตด้วย! ฉันพูดแล้ว! ฉันจะพูดทั้งหมด! ฉันไม่มีพวกเดียวกันแล้ว! ทุกคนที่ปฏิบัติการในครั้งนี้ล้วนอยู่ที่นี่ทั้งหมดเลย!"

"อย่างนั้นเหรอ?"

หลินหยางพยักหน้าอย่างเงียบๆ โบกมือแล้วกล่าวว่า: "เอาตัวทั้งหมดไป!"

"ครับ นายท่าน!"

ทุกคนคุมตัวมือสังหารเหล่านี้และเตรียมจะออกไปทันที

ลัวซาเห็นเช่นนี้ จึงรีบร้อนขึ้นมาทันที

"หยุดก่อน!"

เธอตะโกนเสียงดัง

ทันใด ยอดฝีมือทุกคนต่างก็หันหน้ากลับมา และมองตรงไปยังเธอ

ลมหายใจของลัวซาสั่นสะท้าน และถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยจิตสำนึก จนแทบจะยืนได้ไม่มั่นคง

พลังนี้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

"คุณลัวซา มีปัญหาอะไรเหรอ?"

หลินหยางกล่าวถามอย่างสงบนิ่ง

ลัวซากลืนน้ำลาย อ้าปากเล็กน้อย แต่พูดไม่ออก

หม่าไห่แยกคนทั้งหมดไว้ที่ห้องประชุมชั้นหนึ่ง และให้คนเหล่านั้นอยู่ในห้องประชุม

ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะของห้องประชุม และเรียกยอดฝีมือเหล่านั้นจากพันธมิตรชิงเซวียนมารวมตัวกัน

ผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ล้วนเตรียมที่จะเป็นเทพเซียนแห่งแผ่นดิน และแทบจะเป็นตัวแทนผู้มีพลังสูงสุดของพันธมิตรชิงเซวียน

พวกเขาเพียงคนเดียวก็สามารถทำลายมือสังหารเหล่านี้ได้อย่างสบายๆ

ถังหู่และถังเจียจวินสองพ่อลูกนั่งอยู่ด้านหน้าสุดของโต๊ะประชุม

คนทั้งสองกระวนกระวาย และเป็นกังวลถึงที่สุด

หลินหยางยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองไปนอกหน้าต่างอย่างสงบนิ่ง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในเวลานี้ หม่าไห่ได้เดินเข้ามาในห้องประชุม แล้วแจกกระดาษและปากกาให้กับทุกคน

ทุกคนงุนงงไม่น้อย

"นำข่าวที่พวกคุณรู้เขียนลงในกระดาษ ฉันจะทำการเทียบดู และจำเอาไว้ว่า คนที่ยิ่งเขียนได้มาก ก็จะมีโอกาสรอดชีวิตมาก ถ้าหากทำชุ่ยๆ หรือโกหกหลอกลวงฉัน ฉันจะทำให้เขาตายโดยไม่เหลือซากศพ เชื่อมั่นในความสามารถของฉันเถอะ!"

หลินหยางจุดบุหรี่ มองไปนอกหน้าต่างแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ

คนที่อยู่หน้าโต๊ะประชุมตกใจเล็กน้อย และรีบหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเขียนลงบนกระดาษสีขาวอย่างรวดเร็ว

เสียงการขีดเขียนดังขึ้นในห้องประชุม