สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3094

สายตาของทุกคนต่างก็ไปรวมอยู่ที่ประตู

เห็นว่าหลินหยางเดินนำเหลียงเสี่ยวเตี๋ยกับเหลียงซวนเหม่ยเข้ามา

พอชายในห้องนั้นเห็น ก็พูดด้วยความตกใจ：“ลูกพี่ ผู้หญิงคนนั้นมาแล้วจริงๆด้วย!”

“แถมยังมีผู้หญิงเพิ่มมาอีกด้วย! โอ้โหลูกพี่ ผู้หญิงคนนี้สวยกว่าเสียอีก!”

“ฮ่าๆ ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งสินะ!”

“คืนนี้สนุกแล้วเว้ย!”

ชายกลุ่มใหญ่ร้องเฮลั่น สายตาแต่ละคนมองเหลียงซวนเหม่ยและเหลียงเสี่ยวเตี๋ยด้วยความโลภในกาม

บนใบหน้าของชายแขนลายพร้อยเผยให้เห็นถึงความยิ้มเยาะเช่นกัน หรี่ตาแล้วพูด：“ครั้งนี้ได้ส่งรายงานผลให้คุณชายคนนั้นสักที จับมันไว้!”

“ได้เลยครับ!”

บรรดาชายหนุ่มต่างวิ่งกรูกันเข้ามา

“พวกอันธพาลลามกรนหาที่ตาย!”

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนด่าออกมา แล้วลงมือทันที ฟาดหมัดไปสามฟาดขาไปสองก็จัดการกับพวกเขาได้แล้ว

ชายแขนลายพร้อยนิ่งอึ้งไป

นักเรียนทุกคนต่างก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน

“คนคนนี้เหมือนว่าจะเป็นพี่สาวของเสี่ยวเตี๋ยใช่ไหมนะ?”

“พระเจ้า พี่สาวของเสี่ยวเตี๋ยเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

“นี่มันเท่เกินไปแล้ว....”

บรรดาเด็กนักเรียนตกใจกันอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะนักเรียนผู้หญิง สายตาทั้งสองข้างจับจ้องที่เหลียงซวนเหม่ยด้วยความชื่นชมนับถือ

“รนหาที่ตายคือแก!”

พอชายแขนลายพร้อยตั้งสติได้ ก็หยิบปืนออกมาอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่เหลียงซวนเหม่ย แล้วตะโกนเสียงต่ำ：“คุกเข่าลงให้หมด!”

เหลียงซวนเหม่ยเห็นสถานการณ์ ก็หยุดทันที แต่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยน

“ปืน?”

หลินหยางมองไปทางชายแขนลายพร้อย เห็นว่าในมือมีปืน หลังจากนั้นเลยถาม：“เสี่ยวเตี๋ย คนคนนี้ใช่คนที่ต่อยเธอหรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว…พี่....”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพยักหน้าอย่างระมัดระวัง พอหันไปมองปืนนั่นก็ค่อนข้างกลัวอยู่บ้าง

“หูหนวกกันหรือไงวะ? ฉันบอกให้พวกแกคุกเข่าลง? เชื่อไหมว่าฉันยิงสมองแกกระจุยได้!”

ชายแขนลายพร้อยตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล

เห็นท่าทางคนพวกนี้ยังแน่นิ่ง เขาก็ไม่สบอารมณ์

หลินหยางกลับส่ายหน้า พูดอย่างสงบ：“ในเมื่อนายอยากจะยิงสมองฉันกระจุย งั้นฉันจะให้โอกาสนายก็แล้วกัน ดูสิว่านายจะสามารถยิงกระจุยได้จริงหรือเปล่า!”

“แกพูดอะไร? แก….แกคิดว่าฉันไม่กล้าลั่นไกหรือไง? รนหาที่ตายซะจริง....”

ชายแขนลายพร้อยกัดฟัน แล้วเหนี่ยวไกปืน

ปัง!

ปากกระบอกปืนพ่นเปลวไฟออกมา กระสุนพุ่งตรงออกไป

“กรี๊ด!”

แต่มือของเหลียงซวนเหม่ยวาดไปมาอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า รับกระสุนทุกนัดไว้

ชายแขนลายพร้อยนั่งลงกับพื้น ตกใจจนหมดอาลัยตายอยาก

เพี๊ยะ!

เหลียงซวนเหม่ยตบบ้องหูจนหน้าหัน ทำเอาฟันของชายแขนลายพร้อยหลุดออกมาสามซี่

“ซวนเหม่ย ยังไม่กินข้าวเหรอ?”

หลินหยางพูดขึ้นมา

พอเหลียงซวนเหม่ยได้ยิน ก็ฟาดไปอีกสองสามที

ใบหน้าของชายแขนลายพร้อยบวมเป่งเป็นหัวหมู ฟันหลุดออกมาพอประมาณ

บรรดานักเรียนพอเห็นสถานการณ์ ก็เหมือนได้ระบายความโกรธ

“เอาล่ะ พอแล้วล่ะ!”

หลินหยางค่อยๆเดินไป หยิบปืนที่อยู่ในมือของชายแขนลายพร้อย ใช้ปืนจ่อไปที่ศีรษะของชายแขนลายพร้อย

ฉากที่ปรากฏนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

“พี่ พะ….พี่จะฆ่าคนคนนี้เหรอ?”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตัวสั่น พร้อมถามเสียงสั่น

“กล้าแตะต้องคนในครอบครัวฉัน ก็คือโทษประหาร!”

สีหน้าของหลินหยางไร้อารมณ์