สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3096

เช้าวันต่อมา

เรือนตระกูลเหลียง

“แม่บุญธรรม ผมจะกลับเมืองเจียงเฉิงแล้ว ครั้งหน้าจะมาเยี่ยมแม่อีกนะครับ”

หลินหยางวางยาที่ตนเองเตรียมมาไว้บนโต๊ะ ยิ้มแล้วพูด：“ยาพวกนี้แม่ต้องกินทุกๆสามวันนะครับ มันช่วยเพิ่มความแข็งแรงให้ร่างกาย อายุยืนยาว”

“ลูก เป็นห่วงแม่สินะ แม่ไม่สนว่าจะอยู่นานอีกแค่ไหน แม่แค่หวังว่าลูกจะแคล้วคลาดปลอดภัย มีความสุข แค่นี้ก็พอแล้ว”

เหลียงชิวเยี่ยนยิ้มอย่างมีเมตตาอ่อนโยน ทันใดนั้น เธอก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หยิบเสื้อโค้ทที่ใหม่เอี่ยมออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วสวมให้หลินหยาง

“ชุดนี้แม่ทำให้ลูก ลูกสวมไว้ พอกลับเมืองเจียงเฉิงต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ มีเวลาว่างก็โทรหาแม่บ้าง”

ใบหน้าเหลียงชิวเยี่ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางลูบเสื้อโค้ทบนตัว รับรู้ถึงรอยเย็บแต่ละเข็ม ในใจอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“แม่ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ...”

“ไปเถอะ”

เหลียงชิวเยี่ยนยิ้มแล้วพูด

หลินหยางพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับเหลียงซวนเหม่ยและเหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่อยู่ข้างๆ：“พวกเธอดูแลแม่ให้ดี มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้เลย”

“รู้แล้วพี่”

เหลียงซวนเหม่ยตอบ

“พี่ ฉันไปเมืองเจียงเฉิงกับพี่ด้วยดีไหม”

สายตาของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยอาลัยอาวรณ์

“รอเธอเรียนจบก่อนค่อยมาหาพี่ที่เมืองเจียงเฉิง แน่นอนว่าถ้าว่างก็มาหาได้เหมือนกัน นั่งเครื่องบินใช้เวลาแค่สองชั่วโมง สะดวกมาก”

หลินหยางลูบศีรษะของเธอแล้วพูด

“ก็ได้”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยทำปากงุ้ม

หลินหยางเดินออกจากเรือนที่พัก แล้วร่ำลากับตระกูลเหลียงคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็เดินไปทางประตูใหญ่

นอกประตูนั้นมีรถมาเซราติคันสีแดงจอดอยู่

ส่วนคนที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับก็คือเหลียงหงอิง

“ไปกันเถอะ ฉันไปส่งนายที่สนามบินเอง”

เหลียงหงอิงถือแว่นกันแดดสีดำ แล้วเอียงศีรษะเล็กน้อย

หลินหยางหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้เกรงใจอะไร ขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วเดินทางไปสนามบิน

“หลินหยาง โชคดีที่ได้นาย บริษัทฉันรักษาไว้ได้แล้ว เชื่อว่าต่อไปคงจะดีขึ้นเรื่อยๆล่ะนะ”

เหลียงหงอิงพูด

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

“จริงสิ นายกลับเมืองเจียงเฉิงมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า? ทำไมจู่ๆถึงรีบกลับ?”

“ทางกลุ่มธุรกิจซางเหมิงมีแขกมาน่ะ”

“กลุ่มธุรกิจซางเหมิง?”

เหลียงหงอิงนิ่งอึ้งไป แต่เห็นได้ชัดว่าหลินหยางไม่ได้คิดจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

เขาไม่อยากให้คนตระกูลเหลียงเข้ามารับรู้ พูดให้น้อยที่สุดคือการปกป้องพวกเธอที่ดีที่สุด

เหลียงหงอิงเข้าใจเป็นอย่างดี และรู้ดีว่าเรื่องทางด้านนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะซักถามมากความได้ เลยไม่ได้ถามต่อ แล้วพูดเสียงเบา：“จริงสิ วันนี้คนตระกูลหลินมาล่ะ”

ดวงตาของหลินหยางที่ปิดเอาไว้เริ่มเปิดขึ้นมา

“ตระกูลหลิน?”

“ใช่แล้วล่ะ พวกเขาอยากรู้ว่าทำไมจู่ๆเรื่องของตระกูลเหลียงกับตระกูลหานถึงถูกจัดการแก้ไข คิดจะสืบข่าวคราวจากพวกเรา แต่ก็ถูกท่านปู่ปกปิดไว้แล้วไล่ออกไป”

“พวกเขาคิดจะสืบข่าวอะไร?”

“แน่นอนว่าเรื่องที่เกี่ยวกับผู้บัญชาการมังกรคนที่สามของอาณาจักรหลงกั๋วน่ะสิ”

เหลียงหงอิงตอบ：“นายคงรู้มาคร่าวๆ ช่วงนี้ผู้บัญชาการมังกรคนที่สามทำให้เมืองหลวงของพวกเราเต็มไปด้วยอุปสรรค ทุกคนต่างก็คาดเดาว่าผู้บัญชาการมังกรคนที่สามนี้เป็นใครกันแน่? มีคนบอกว่าเป็นเทพแห่งสงครามที่กลับมาจากนอกอาณาจักร บ้างก็บอกว่าเป็นผู้แกร่งกล้าคนหนึ่งที่ซ่อนตัวไว้ แถมยังมีคนบอกว่าเป็นเทพเซียนแห่งชีวิต เอาเป็นว่ามีหมดทุกรูปแบบ”

“ตระกูลหลินคิดว่าพวกเราตระกูลเหลียงรู้อะไรบางอย่าง ก็เลยมาสอบถามความเห็นของคนอื่นน่ะ แต่ก็กลับไปมือเปล่า”

พูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็เหลือบมองหลินหยาง ด้วยใบหน้าทะเล้น

“ให้พวกเขาทายไปเถอะ”

หลินหยางส่ายหน้า

ไม่นาน รถก็มาถึงหน้าประตูใหญ่ของสนามบิน

“ว่างก็กลับมาบ่อยๆล่ะ”

เหลียงหงอิงมองหลินหยางด้วยความอาลัยอาวรณ์ แล้วพูด

“อืม”

หลินหยางพยักหน้า แล้วหมุนตัวขึ้นเครื่องบินไป

หม่าไห่ล่วงหน้ากลับเมืองเจียงเฉิงไปก่อนแล้ว พอถึงเวลาที่หลินหยางลงเครื่อง หม่าไห่ก็มารับที่หน้าประตู

“ประธานหลิน คนของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงมาถึงแล้วครับ ผมให้พวกเขารอในห้องประชุม ท่านจะไปต้อนรับหน่อยไหมครับ?”

หม่าไห่ดึงประตูรถไปด้วย พูดไปด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน