สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3208

บรรดาขุนนางของราชวงศ์ดาบต่างพากันเบิกตากว้าง

แม้แต่กษัตริย์เองก็จ้องเขม็งและพูดไม่ออก

เพียงเสี้ยววินาที!

เทียบได้กับการฆ่าในเสี้ยววินาทีได้เลย!

ทุกคนต่างคาดไม่ถึงว่าเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ดาบ แต่กลับไม่สามารถสู้กลับได้เลยแม้แต่นิดเดียวและยังถูกเนี่ยชิงหงคุมเกมได้ตั้งแต่วินาที....

ผู้คนจำนวนมากต่างพากันสูดหายใจเข้า

คราวนี้แม้แต่คนของสำนักทะเลดาบเองก็เงียบขรึมเช่นกัน

พวกเขาพยายามคิดมาหลายหลาก แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น...

หลินหยางยืนถือดาบเบิกตากว้างจ้องมองเนี่ยชิงหงด้วยความตกตะลึง

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง จากความตกตะลึงนี้ก็เปลี่ยนเป็นความโกรธและความไม่ยอม

"อ๊า!"

เขายกมือขึ้นอีกครั้งและแทงไปยังเนี่ยชิงหง

ทว่าการเคลื่อนไหวของเขาช่างเชื่องช้าอย่างมากในสายตาของเนี่ยชิงหง

เนี่ยชิงหงร้องอุทานเสียงเย็นชาและจากนั้นก็พลิกฝ่ามือใช้ดาบกระแทกไปที่หน้าอกของหลินหยาง

หลินหยางกระอักเลือดทันทีพร้อมกับทรุดตัวลงกับพื้น

หลายคนเห็นเข้าก็ต่างพากันส่ายหน้า

"ที่แท้องค์รัชทายาทของราชวงศ์ก็อ่อนแอเช่นนี้หรอกหรือ ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน!"

เนี่ยชิงหงหยิบดาบขึ้นมาและกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย "หากแม้แต่องค์รัชทายาทยังมีฝีมือเช่นนี้ งั้นหม่อมฉันเกรงว่าความสามารถโดยรวมของทั้งราชวงศ์ดาบก็คงไม่ได้ดีมากเท่าไรนัก!"

"เมื่อสักครู่ยังไม่นับ ข้า...ข้ายังเตรียมตัวไม่ดีเลย! เรามาเริ่มกันใหม่อีกครั้ง!"

หลินหยางแสร้งทำเป็นไม่ยอมและตะโกนออกไปเสียงดัง

"จะเริ่มใหม่อีกกี่หมื่นครั้ง ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิม!"

เนี่ยชิงหงส่ายหน้าและหันหลังไปพูดกับคนของทะเลดาบ "เช่นนี้การแต่งงานกับราชวงศ์ดาบก็คงไม่จำเป็นอีกต่อไป เราไปขอความช่วยเหลือจากกลุ่มอำนาจอื่นดีกว่า! ดูท่าคนของราชวงศ์ดาบคงไม่สามารถช่วยให้เรารอดพ้นจากวิกฤติครั้งนี้ได้หรอก!"

เมื่อคนของทะเลดาบได้ยินเข้าก็ต่างพากันเงียบขรึม

เนี่ยชิงหงเก็บดาบและเดินไปยังกษัตริย์พร้อมกับยกกำปั้นขึ้น

"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยอย่างสูงที่ได้ทำเช่นนี้ไป ได้โปรดลงโทษหม่อมฉันด้วยเพคะ"

สีหน้าของกษัตริย์เคร่งขรึมและไม่พูดอะไร เขาเพียงกวาดสายตามองไปที่องค์รัชทายาท

"กระหม่อม...กระหม่อมประมาทมากเกินไป! หากได้ต่อสู้กันอีกครั้ง ผลลัพธ์จะไม่มีทางออกมาเป็นเช่นนี้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!"

หลินหยางเดินเข้ามากล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก

"ไร้ประโยชน์สิ้นดี เจ้าอยู่ฝึกฝนฝึกซ้อมในตำหนักตลอดเวลาไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้?"

กษัตริย์กล่าวด้วยความโกรธ

"กระหม่อม...กระหม่อม..."

หลินหยางพูดไม่ออก

"ส่งคนเข้ามา องค์รัชทายาทละเลยในหน้าที่การฝึกซ้อมทำให้เสียหน้าและเสียเกียรติของราชวงศ์ดาบ! เอาตัวไปขังไว้! รีบเอาตัวไปขังไว้เดี๋ยวนี้!"

กษัตริย์ตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

"พ่ะย่ะค่ะ!"

องครักษ์ที่อยู่ทั้งสองฝั่งต่างพากันวิ่งเข้ามาเพื่อพาตัวหลินหยางออกไป

"ไม่ กระหม่อมไม่ยอม! กระหม่อมยังสู้ได้อีก! เมื่อสักครู่กระหม่อมแค่ประมาทมากเกินไป! กระหม่อมประมาทเอง!"

หลินหยางพยายามร้องตะโกนเพื่ออธิบายในสิ่งที่ผิดไป

ทว่ากษัตริย์กลับไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่นานหลินหยางก็ถูกพาตัวออกไปยังตำหนักเจี้ยนชิง

สีหน้าของกษัตริย์เคร่งเครียดและจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

บรรดาขุนนางต่างมองหน้ากันโดยที่ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

ทว่าคนของทะเลดาบกลับพากันหัวเราะชอบใจและจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแต่งงานเพื่อผูกมิตรอะไรกันอีกแล้ว

หากองค์รัชทายาทแสดงออกให้เห็นถึงความร้ายกาจสักหน่อย พวกเขาอาจพิจารณาดูก็เป็นได้

แต่เพียงแค่ลงมือก็ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างมาก

นี่คือองค์รัชทายาทของราชวงศ์ดาบอย่างนั้นเหรอ?

"ครั้งนี้โชคดีมากที่คุณหนูลองทดสอบดู ไม่งั้นเราคงไม่รู้ความสามารถและความแข็งแกร่งที่แท้จริงของราชวงศ์ดาบอย่างแน่นอน!"

"จริงด้วย คิดดูตอนนั้นราชวงศ์ดาบก็ถือเป็นกลุ่มอำนาจที่ไม่ธรรมดาเลยในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะดูตกต่ำมากขนาดนี้"

"รีบกลับกันเถอะ เรายังต้องกลับไปเล่าให้เจ้าสำนักฟังอีก"

จากนั้นทั้งหมดก็เดินออกจาวังหลวงไปโดยไม่ร่ำลาสักคำ

เมื่อกลับมาถึงตำหนักองค์รัชทายาท ประตูใหญ่ก็ถูกปิดสนิททันที

หลินหยางที่อยู่เพียงลำพังได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน