สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3219

บูม!!

ร่างวานรยักษ์ก็คือปีศาจวานรนั้นเองและตะโกนเสียงโกรธออกมา ร่างยักษ์ใหญ่ทุบหน้าอกตัวเองอย่างไม่หยุดจากนั้นก็พุ่งไปทางหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

เห็นได้ชัดเจนว่า หลินหยางนั้นทำให้มันนั้นโกรธมาก

ร่างที่ใหญ่ยักษ์ของมันนั้นยกภูเขาขึ้นอย่างรวดเร็วเห็นแล้วขนหัวชาไปเลย

ภูเขาหิมะก็เคลื่อนย้ายไปตามการเคลื่อนไหวของเขา

พายุทั่วหุบเขาก็พัดออกไป

แต่หลินหยางนั้นไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตฝ่ามือทั้งสองยกขึ้น เหมือนกับว่าพลังแห่งสวรรค์ถูกปลดปล่อย จากนั้นก็รวบรวมพลังเผาไหม้ไว้ที่ฝ่ามือ...

ฮุๆๆ!

ไฟแปลกประหลาดที่น่ากลัวก็ลุกขึ้นมา

แม้ว่าจะเล็กแค่ประมาณฝ่ามือแต่ว่าไฟประหลาดนั้นมีอุณหภูมิที่สูงมากจนไม่สามารถอธิบายได้!

เขาจ้องไปวานรยักษ์ที่กำลังพุ่งตัวมา เมื่อเข้าใกล้แล้วสองฝ่ามือก็ปล่อยพลังออกไป

ในเวลานี้

บูม!

ไฟมังกรที่น่าเกรงกลัวก็ออกจากฝ่ามือ

เปลวไฟของมังกรไฟคำรามในน้ำแข็งและหิมะ เหมือนมังกรคำรามรุนแรงมากเลย

พวกมันทำลายลมหิมะจนแตกสลาย ทำลายไปท่วมท้นและพุ่งทะยานไปทางปีศาจวานร

ปีศาจวานรไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายมังกรไฟ รีบหยุดลงมาแล้วมันคำรามและโบกแขนอันหนาทึบของมัน อยากจะบดขยี้มังกรไฟ

แต่ฝ่ามือของเขาเพิ่งโดนมังกรไฟนั้นลอดไป แต่เมื่อถูกเผาจากมังกรไฟแต่เหมือนไม่มีอะไรเสียหายเลย มันหมุนรอบร่างอันใหญ่ยักษ์ของมันแล้วค่อยๆปิดตัวลงไป

อย่างรวดเร็ว เปลวไฟบนร่างของปีศาจวานรค่อยๆ ลุกไหม้และเผาขนสีขาวเหมือนหิมะจนกลายเป็นสีดำ

มังกรไฟเหมือนกับโซ่สองอันแล้วพันรอบตัวของมันอย่างแน่นๆ

ถ้าแบบนี้ต่อไป ในอีกไม่นานปีศาจวานรจะกลายเป็นขี้เถ้า

บูม!

บูม!

บูม!

ปีศาจวานรถูกไฟเผาจนเจ็บปวดมาก

มันล้มลงบนพื้นไม่หยุดที่จะกลิ้งไปมาไม่หยุด อยากจะใช้หิมะบนพื้นนั้นดับไฟแปลกประหลาดนี้ให้ดับลง

แต่ไฟประหลาดอันนี้ถูกพลังแห่งสวรรค์นั้นเป็นแรงเชื้อเพลิง ลมหิมะธรรมดาจะทำลายให้ไฟนั้นดับได้อย่างไร?

หลินหยางจ้องวานรยักษ์อย่างเย็นชาสีหน้าไม่ได้มีความเสียใจแต่อย่างใด

เพราะว่าไม่รู้ว่าผู้คนของพันธมิตรชิงเซวียนนั้นตายด้วยน้ำมือของสัตว์เดรัจฉานนี่เท่าไหร่แล้ว

ฮวาลาๆ...

จู่ๆแสงไฟแวววาวโปร่งใสอย่างลมก็ปลิวมาจากไม่ไกลก็ห่อหุ้มที่ตัวของวานรยักษ์

ในเวลานี้ ไฟในตัวของวานรยักษ์ก็เริ่มดับลง

เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจก็สำเร็จดังนั้นไฟประหลาดนี้ก็หายไปเลย

วานรยักษ์หยุดดิ้นรน ร่างที่มืดดำก็นั่งอยู่บนพื้น หนังที่ดำๆก็ยังมีควันอ่อนๆออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตาย ชีวิตของเขานั้นแกร่งมาก ไฟประหลาดของหลินหยางนั้นทำให้มันเสียไปครึ่งชีวิต

“หึม?”

หลินหยางขมวดคิ้วแล้วมองไปทางไกลๆ

“ใครกันที่กล้าดีขนาดนี้?กล้าทำลายสัตว์ผู้พิทักษ์ภูเขาของฉัน?ไม่รู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไงหรอ?”

เสียงเงียบลง มีเงาร่างใส่ชุดคลุมสีขาวแสดงออกมาข้างบนในหุบเขาหิมะ

หลินหยางมองไปทางนั้นแล้วไม่ได้ตกตะลึง

แต่เห็นถึงชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบกว่า ยังหนุ่มมากๆ

เขาไขว้มือไว้ข้างหลัง สีผิวขาว ดวงตาสดใสทั่วร่างกายก็กระจายด้วยกลิ่นอายของเทพ

แต่สิ่งที่ทำให้คนตกใจที่สุดคือ ใต้เท้าของเขานั้น...เหยียบเมฆไว้!

ถูก!

ชายหนุ่มคนนี้....เหยียบเมฆมา!

เหมือนกับเทพเลย!

นี่คือวิธีหรือศิลปะอะไร?

“คือเธอ ที่ทำร้ายสัตว์ผู้พิทักษ์ภูเขาของฉัน?”

ชายหนุ่มจ้องลงมาที่หลินหยางแล้วพูด: “คนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!เห็นเทพแล้วยังไม่รีบคุกเข่าลง?”

“เทพ?”

หลินหยางตอบสนองแล้วขมวดคิ้ว: “เธอคือเทพเจ้า?”

“หึม!จะตายไม่รู้ตัว!ไม่รู้ถึงความสามารถของเทพเจ้า?รีบคุกเข่าลง ฉันไม่อยากเสียเวลากับเธอ!ไม่อย่างนั้นเธอจะถูกทำลายแล้วไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน