สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3224

"กองกำลังองครักษ์ล่ะ? กองกำลังองครักษ์อยู่ที่ไหน?"

อ้ายหร่านสงบลงและรีบตะโกนออกไป

"คนของกองกำลังองครักษ์ออกไปแล้ว แต่เพราะอีกฝ่ายมีจำนวนมากนับหมื่นคนและความสามารถก็แข็งแกร่งพร้อมกับลงมือฆ่ามาตลอดทาง คนของเราสู้ไม่ได้! คุณครับ ทำยังไงกันดี?"

ชายคนนั้นร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"

"คุณหนู หรือว่าจะเป็นศัตรูของพันธมิตรเรา?"

คนของตระกูลอวี่ที่อยู่ข้างหลังกล่าวขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก

อ้ายหร่านไม่พูดอะไรและครุ่นคิดอยู่ลำพัง

เธอมองออกไปยังหุบเขาขนาดใหญ่

คนงานที่กำลังขุดเหมืองต่างพากันตื่นตระหนกเพราะเหตุนี้

"ตอนนี้กองกำลังหลักของพันธมิตรเราก็มุ่งหน้าเดินทางไปยังธารน้ำแข็งที่หนาวจัด ทำให้เราขาดกองกำลังที่แข็งแกร่ง! หากจะฝืนลงมือเช่นนี้คงเป็นไปไม่ได้! ฟังนะ รีบสั่งให้คนงานในเหมืองแยกย้ายออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

"รับทราบ!"

ชายคนนั้นรีบหันหลังวิ่งกลับออกไป

"อวี่เหยียน อวี่เจิน! พวกคุณสองคนรีบเดินทางไปที่ตระกูลและแจ้งให้พ่อของฉันจัดกองกำลังเสริมมุ่งหน้ามาช่วยเหลือที่นี่! เราต้องปกป้องหุบเขาเทียนเสินไว้ ไม่ว่าคนที่เข้ามาจะเป็นใคร ถึงยังไงเราก็ต้องคอยปกป้องสถานที่แห่งนี้ไว้ให้ได้!"

อวี่อ้ายหร่านกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"รับทราบคุณหนู!"

ทั้งสองพยักหน้าและรีบวิ่งออกไป

อ้ายหร่านกำหมัดแน่นและมองไปทางทิศตะวันตกของหุบเขาเทียนเสิน

ที่นั่นได้เกิดกลุ่มควันหนาทึบลอยขึ้นมา มีแสงสว่างกระเพื่อมขึ้นไม่ขาดสายและขณะเดียวกันก็มีกลิ่นคาวเลือดจำนวนมากคละคลุ้งลอยเข้ามาทั่วบริเวณ

ผู้ที่มาจะต้องไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน!

"หลินหยาง คุณได้มอบหุบเขาเทียนเสินให้ตระกูลอวี่ของฉันดูแล เช่นนั้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ฉันจะต้องปกป้องหุบเขาลูกนี้ให้คุณให้ได้!"

อวี่อ้ายหร่านกล่าวเสียงแหบแห้งด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

......

เอี๊ยด!

ประตูบานใหญ่ที่ถูกผนึกด้วยน้ำแข็งก็ถูกผลักออก

"พวกคุณพักอยู่ที่นี่แล้วกัน ห้ามเดินออกไปไหนโดยพลการ รอให้ผู้นำปิงแจ้งมาเข้าใจไหม?"

จือหลานยืนพูดกับหลินหยางและหมิงเต้าจื่ออยู่หน้าประตูด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลินหยางมองเข้าไปในห้อง

ภายในห้องมีเพียงเตียงอย่างเดียวเท่านั้น

ที่นี่มันถ้ำน้ำแข็งชัดๆ

"ห้ามออกไปไหน? เกรงว่าคงทำไม่ได้หรอก คุณชื่อจือหลานใช่ไหม?"

หลินหยางกล่าว

"คุณคิดจะทำอะไร? อยู่ให้ดีๆ หน่อยล่ะ"

จือหลานกล่าวอย่างหงุดหงิด

"อีกสามวันผมต้องช่วยให้ผู้นำของคุณชนะการแข่งขัน แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเผ่าของคุณ ผมอยากให้คุณพาผมไปเดินดูภายนอก อย่างน้อยก็เพื่อให้ผมเข้าใจเผ่าของพวกคุณมากขึ้นเพื่อจะได้ชนะการต่อสู้แข่งขันถูกไหม?"

หลินหยางกล่าว

"คุณ..."

จือหลานคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อฟังที่หลินหยางพูดออกมาก็ดูเข้าท่าและมีเหตุผล จากนั้นเธอจึงกล่าวเพียง "ฉันให้เวลาคุณได้ไม่มากหรอกนะ"

"เราออกไปเดินเล่นแค่ไม่นานหรอก"

"งั้นก็ตอนนี้เลย ตามฉันมา!"

"คุณจะไปไหม?"

หลินหยางมองไปยังหมิงเต้าจื่อ

"คุณครับ ผมไม่ไปดีกว่า ผมรอที่นี่ดีแล้ว ดีแล้วครับ..."

หมิงเต้าจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางเองก็ลุกขึ้นพร้อมกับหันไปเดินตามจื่อหลานโดยไม่สนใจ

"เผ่าเทพเซียนของเราแบ่งออกเป็นสามบริเวณ โดยมีเขตเทียนเซียน เขตหยวนเซียนและเขตซ่างเซียน! และเราเองก็อยู่ในเขตเทียนเซียน ทั้งสามเขตต่างมีประดิษฐานเทพเซียนของตัวเอง! คุณเดินเล่นได้แค่ภายในเขตของเราเท่านั้นและห้ามเดินข้ามไปยังเขตอื่นเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของคุณได้!"

จือหลานกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อ้อ...พวกคุณเรียกตัวเองว่าเผ่าเทพเซียน พวกคุณเป็นเทพเซียนเหรอ? แล้วในเผ่าเทพเซียนของคุณมีเทพเซียนแห่งแผ่นดินกี่คนเหรอ?"

หลินหยางถามออกไป

แม้จะถามออกไปอย่างไม่คิด แต่ในใจของเขากลับรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา

คำถามนี้เขาอยากรู้มาโดยตลอด

ดินแดนแห่งความเงียบและความตายนี้มีเทพเซียนแห่งแผ่นดินอยู่ทั้งหมดกี่คนกันแน่...

จือหลานมองไปที่หลินหยางอย่างประหลาดใจและกล่าวอย่างเย็นชา "เราไม่ใช่เทพเซียนแห่งแผ่นดิน แต่เราคือผู้สืบเชื้อสายของเทพเซียน ฉะนั้นเราเลยตั้งชื่อเผ่าว่าเทพเซียนเข้าใจไหม?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน