ฉู่ชิวมองหาอูหงรอบๆแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
ในหุบเขาอูซานก็ยังไม่เจอใครเหมือนเก่า
สิ่งนี้ทำให้ผู้คนคิดเพ้อเจ้อ
“ไม่สนใจอูหงแล้ว พวกเราทำของพวกเรา!”
สีหน้าเจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงเปลี่ยนไปแล้วพูดอย่างขมขื่น
“ท่าน พวกเราจัดคนนำตัวคุณอ้ายหร่านเคลื่อนย้ายไป ตอนแรกอูหงเป็นคนดูแลเขา ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของอูหง คุณอ้ายหร่านต้องมีคนดูแล”
ฉู่ชิวเปิดปากพูด
“ฉันส่งตัวซิ่งเอ๋อร์พาคุณอ้ายหร่านไป”
“แต่ว่า....คุณอ้ายหร่านแช่อยู่ในห้องยาอาบน้ำปิดไฟไม่ได้ แต่ต้องเปลี่ยนยาอยู่ตลอกนะ....”
“อย่างนั้นก็หารถม้าไว้หนึ่งคัน ใช้แผ่นเหล็กรองไว้ที่ข้างล่างเอาทั้งคนและอ่างไปด้วยเลย!”
“ได้...ได้เลย!”
“ใช้ทางหลวง!ทางเรียบและดีหน่อย!”
“ได้!”
ทุกคนหารือกันแล้วรีบเดินออกเดินทาง
อย่างรวดเร็ว คนของหอเฟิงไห่ก็ถูกถอยทัพไปทีละคน
ทั้งสถานที่กองทัพมีเพียงแค่นักรบที่ยังอยู่
แต่ว่ามีคนไม่น้อยเลือกที่จะจากไป
เพราะว่าสงครามครั้งนี้ไม่เหมือนกับสงครามภูเขาเทียนเสิน
สงครามภูเขาเทียนเสิน เย่เหยียนมีจำนวนคนมากกว่า บวกกับทุ่มกำลังบุกรุกของหอเหลยเจ๋อเทียนมาด้วย มีกองทหารของหลินหยางฝ่ายตรงข้ามถึงได้พ่ายแพ้
แต่ครั้งนี้ ตระกูลม่านนำพากองทหารมากมายของตระกูลมากอำนาจไปฆ่าตระกูลพันธมิตรชิงเซวียน จำนวนคนของตระกูลม่านนั้นไม่เสียเปรียบบวกกับเหล่าจู่ตระกูลม่านเป็นคนเก่าแก่ของเทพเซียนแห่งแผ่นดิน ทางหลินหยางนั้นไม่มีอะไรดีเลย
หนานซิ่งเอ๋อร์พาผู้รักษาความปลอดภัยหญิงของหนานหลี่เฉิงหลายคน ขี่รถม้าออกจากที่แห่งนี้ ไปตามเส้นทางออกของดินแดนแห่งความเงียบและความตาย
แม้ว่าข้างนอกของที่นี้มีรถยนต์จอดไว้หลายคัน แต่อ้ายหร่านต้องใช้ยาหม้อนี้รักษาเนื้อหนังของร่างกาย ไม่สามารถนั่งรถได้
รถแล่นไปตามทาง
แต่เมื่อมาถึงกลางดึก ประตูของสถานที่ตั้งของกองกำลังก็ถูกปิดไปแล้ว
สถานที่ตั้งของกองกำลังพันธมิตรชิงเซวียนเงียบจนทำให้คนตกใจ
ก่อนเกิดพายุฝน
......
ทางเข้าถ้ำเหมืองแร่
บูม!
บูม...
เสียงดังๆออกจากภายใน
พื้นดินสั่นสะเทือน หุบเขาเทพเซียนก็สั่นสะเทือนขึ้น
กลิ่นอายความน่าเกรงกลัวก็เพิ่มขึ้นอย่างลึกลับ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เชียนเซวียนอีพาหลัวเฉิงเซียนและคนอื่นๆของหุบเขาเทพเซียนมุ่งหน้าไปทางถ้ำเหมืองแร่ จ้องลูกศิษย์ที่อยู่ตรงหน้าประตูแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ตอบกลับเจ้าสำนัก พวกเราก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินเพียงแค่ข้างในมีเสียงดังแปลกๆออกมา น่าจะเป็นเจ้าแห่งเทพเซียนหลินทำ!”
ลูกศิษย์ก็รีบกำหมัดทำความเคารพใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“คนที่นามสกุลหลินทำบ้าอะไร?”
สีหน้าหลัวเฉิงเซียนเปลี่ยนไปแล้วพูดขึ้น: “เจ้าสำนัก หรือว่าพวกเราเข้าไปดู?”
เชียนเซวียนอีคิดสักครู่แล้วโบกมือ: “เปิดประตูถ้ำเหมืองแร่!”
“รับทราบ!”
ลูกศิษย์หลายคนไปข้างหน้าแล้วออกแรงพังประตูหินขนาดใหญ่ของถ้ำเหมืองแร่
ตูม!
ตูม!
เสียงดังหลายรอบกระจายออกมา
จากนั้น....ก้อนหินขนาดใหญ่ไม่ขยับเลย
“ม่านพลัง?”
หลัวเฉิงเซียนอดไม่ได้ที่จะพูด
“ไอ้หมอนั้นลงม่านพลังไว้?”
“เจ้าสำนัก!ต้องรีบทำลายประตูถ้ำเหมืองแร่ออก ไอ้หมอนั้นต้องทำอะไรในนั้นแน่ๆ!”
“ใช่เลย ขอเชิญเจ้าสำนักลงมือทำลายประตูถ้ำเหมืองแร่!”
ทุกคนต่างตะโกนแค่ละคนก็รีบร้อนมากเลย
เชียนเซวียนอีก็รู้สึกว่ามันแปลๆแล้วก็รีบพูด: “หลบไปให้หมด!”
“รับทราบ!”
ทุกคนต่างหลบไป
พลังของหลินหยางไม่อ่อนแอเลย หลัวเฉิงเซียนลงมือยังไม่รู้จะสามารถทำลายประตูถ้ำเหมืองแร่ได้อย่างง่ายๆหรือป่าว ในเวลานี้ทำได้เพียงเชิญตัวเชียนเซวียนอีนั้นลงมือ
แต่เมื่อเชียนเซวียนอีอยู่ตรงหน้าประตูก้อนหินขนาดใหญ่ดวงตาอย่างกับธนู ทั่วร่างกายก็มีพลังแห่งสวรรค์นั้นเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา.....



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...