สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3253

“ฮี่! ฮี่!”

ด้านหน้ารถม้า มีหนานซิ่งเอ๋อร์สวมใส่ชุดเกราะอยู่ ถือแส้อย่างกล้าหาญ จากนั้นเฆี่ยนม้าแล้วนำรถม้าทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“พวกคุณฟังนะ สิ่งที่ต้องรับผิดชอบคือไฟต้องไม่ดับ ยาต้มจะต้องไม่หาย! ถ้าใครเกิดความผิดพลาด ฉันจะไม่ไว้ชีวิตเธอ!”

หนานซิ่งเอ๋อร์หันกลับมา ตะคอกด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมใส่ผู้หญิงที่อยู่ด้านในรถ

“รับทราบ คุณหนู!”

อารักขาหญิงที่อยู่ด้านในสอดฟืนเข้าไปพร้อมกับเอามือจับกระทะยาไว้เพื่อไม่ให้มันพลิกคว่ำ

โชคดีที่หลินหยางก่อสร้างถนนเส้นนี้จนราบเรียบ รถม้าเลยวิ่งทะยานได้อย่างรวดเร็ว ไม่ได้สะเทือนเท่าไหร่

หนานซิ่งเอ๋อร์เพิ่มการเฆี่ยนม้า เธอมองไปข้างหน้า ลมแรงทำให้พัดผมเธอขึ้นประบ่า เมื่อก่อนเธอเคยไว้ผมสั้น แต่ตั้งแต่ที่เธอพบเจอกับหลินหยาง เธอก็ไว้ผมยาว แต่งหน้าแต่งตัวเพื่อให้ตัวเองมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น

“คุณอ้ายหร่านเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถของท่านพี่ ไม่รู้ว่าช่วยท่านพี่มาแล้วตั้งเท่าไหร่ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะเก็บร่างของเธอไว้ รอให้ท่านพี่มาช่วย!”

หนานซิ่งเอ๋อร์พูดพึมพำ พอนึกได้อย่างนี้ เธอก็แน่วแน่ออกแรงกระตุกเชือกที่อยู่ในมือแน่วแน่ขึ้น

ตูดของม้าถูกเฆี่ยนจนแดง มันเจ็บจนร้องไม่หยุด และกระโจนไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

แต่พอถึงเวลานี้ จู่ๆหนานซิ่งเอ๋อร์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอสีหน้าเปลี่ยนรีบดึงเชือกม้าทันที

“ฮู! !”

ม้ารีบหยุดการวิ่งทันที

อารักขาหญิงที่อยู่ด้านในรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงควักมีดยาวกระโจนลงจากรถ และเรียงแถวกันอยู่ด้านหน้ารถ

หนานซิ่งเอ๋อร์จ้องมองไปข้างหน้า

สิ่งที่เห็นคือถนนด้านหน้ามีเงาร่างจำนวนมากอยู่บนหลังม้า

คนเหล่านี้แต่ละคนสวมเสื้อเกราะมีกระบี่ แต่งตัวเต็มยศ อีกทั้งหน้าตาไม่อ่อนโยนเลย สายตาที่มองมามีนัยยะแอบแฝง

คนที่มาไม่ได้มาดี!

หนานซิ่งเอ๋อร์ระบายลมหายใจออกมา ตะคอกขึ้นเสียงดังว่า“พวกคุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาขวางทางฉัน?รีบหลบไปซะ!”

“หนานซิ่งเอ๋อร์! ให้จับอย่างว่าง่ายเถอะ! อย่าทำให้พวกเรายากลำบากเลย เห็นแก่หน้าตาสวยๆของพวกคุณ พวกเราจะไม่ฆ่าพวกคุณ จะรักทะนุถนอมอย่างดี!”

ชายหน้าตาอัปลักษณ์ที่เป็นหัวหน้าไว้หนวดเคราหัวเราะขึ้นมา

“ฮ่าๆๆๆ….”

ทุกคนหัวเราะเสียงดังลั่น

หนานซิ่งเอ๋อร์เข้าใจในทันที เธอจึงพูดขึ้นว่า“พวกคุณคือคนของตระกูลม่านเหรอ?”

“รู้ก็ดีแล้ว! หนานซิ่งเอ๋อร์ คนของคุณแค่นี้รับมือกับพวกเราไม่ได้หรอก รีบยอมแพ้ ไม่อย่างนั้น อย่าโทษว่าพวกเราโหด!”

“เหอะ! อยากจะต่อสู้ก็เอาสิ พูดไร้สาระทำไม? พูดจายียวนอย่างกับอะไร? ฉันอยากจะดูนัก คนสกปรกอย่างพวกแกมีฝีมืออะไรยังไง!”

หนานซิ่งเอ๋อร์พูดด้วยความไม่พอใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอำมหิต

อารักขาหญิงก็พากันตั้งท่าพร้อมสู้

แต่ถึงแม้หนานซิ่งเอ๋อร์จะแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา ความจริงแล้วเธอก็รู้ การต่อสู้นี้เดาได้เลยว่าใครจะชนะ

ฝีมือของฝ่ายตรงข้ามเธอมองไม่ทะลุปรุโปร่งหรอก

อีกอย่างคนของฝ่ายตรงข้ามก็มีเป็นร้อยคนขึ้นไป

ทางฝั่งของพวกเธอมีไม่ถึงสิบคน จะรับมือได้ยังไง?

“คุณหนู คุณรีบหนีไปเถอะ พวกเราจะคุ้มกันให้เอง!”

เวลานี้มีอารักขาหญิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“หนี? คุณเห็นฉันเป็นอะไร อย่างมากก็แค่ตาย!”

หนานซิ่งเอ๋อร์กัดฟันกรอดพูดขึ้น“อีกอย่าง ท่านพ่อเอาร่างของคุณอ้ายหร่านให้ฉัน ถ้าฉันทิ้งพวกคุณกับอ้ายหร่านไป ต่อให้มีชีวิตรอด ฉันจะมีหน้าไปหาท่านพ่อได้ยังไง? แล้วฉันจะมีหน้าไปเจอสามีของฉันได้ยังไง?”

“แต่คุณหนู….”

“วันนี้ต่อสู้กับพวกคุณก็จบ ไม่ต้องพูดคำท้อถอยบั่นทอนพวกนั้น ทำให้พวกเขาเห็นฝีมือของเมืองหนานหลี่เฉิงกันเถอะ!”

หนานซิ่งเอ๋อร์ตะคอกขึ้น

คำพูดแต่ละคำที่ก้องกังวานทำให้อารักขาหญิงแกร่งกล้าขึ้นมา แต่ละคนพร้อมยอมพลีชีพกันแล้ว

“หนานซิ่งเอ๋อร์!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน