สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 326

“พอแล้ว พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว รีบจอดรถให้เสร็จแล้วเข้าไปกันเถอะ งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว ถ้ายังไม่รีบไปเดี๋ยวก็สายหรอก! อาต้วน ที่จอดรถตรงนี้ยกให้พวกเขาเถอะ!” หญิงวัยกลางคนที่ชื่อเฟยเฟยหัวเราะฮ่าฮ่าแล้วพูด หลังจากนั้นพาเด็กหนุ่มขึ้นรถแล้วขับรถออกไป

เหลือไว้เพียงสองสามีภรรยาซูกวงที่โกรธจนแทบจะคลั่งและหลินหยาง

“ที่รัก จูเฟยเฟยคนนี้ก็ไร้มารยาทเหลือเกิน นี่ขนาดเธอเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับคุณนะ ถึงขั้นยังยอมให้ลูกชายของเธอทำกับพวกเราแบบนี้!”

“นั่นก็เป็นเพราะคุณไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณเก่งจริงก็ชกหน้าเขาสิ!” จางชิงหยู่หันกลับมาด่ากราดทันที

ซูกวงรีบหดคอตัวเอง

“แกด้วย! ยืนมองอยู่ด้านข้างทำไม? จะเดินเข้าไปชกหน้าเขาไม่ได้เหรอ?” จางชิงหยู่รู้สึกโมโหมาก เธอหันไประบายอารมณ์ใส่หลินหยาง

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

เริ่มที่เขาก็อยากลงมือ แต่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสมัยเรียนของจางชิงหยู่จึงหยุดลง

“ไร้ประโยชน์ทั้งสองคน รีบจอดรถแล้วเข้าไปกันเถอะ!” จางชิงหยู่ด่ากราด หลังจากนั้นหันหลังแล้วเดินจากไปด้วยความโมโห

“ที่รัก รอผมด้วย!” ซูกวงรีบเดินตามออกไป

หลินหยางจอดรถเรียบร้อย เดินเข้าไปในร้านอาหาร…

ไม่ต้องพูดถึงคุณภาพของภัตตาคารไค่เหมิง ในฐานะภัตตาคารที่มีชื่อเสียงระดับไฮเอนด์ของเจียงเฉิน เริ่มจากทางเข้าจนถึงการตกแต่งภายในและการบริการทั้งหมดยอดเยี่ยมมาก

“สวัสดีครับคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าพวกคุณได้จองไว้ล่วงหน้าหรือเปล่า?” พนักงานที่อยู่หน้าประตูยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“อ๋อ ผมมาที่นี่เพื่อนร่วมงานเลี้ยงรุ่นสมัยเรียน ไม่รู้ว่างานเลี้ยงรุ่นถูกจัดขึ้นที่ชั้นไหน?” หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วถาม

“เป็นงานเลี้ยงรุ่นที่ถูกจัดโดยคุณผู้หญิงหลีหรือเปล่า? เชิญทางนี้ พวกเธออยู่ในห้องแพลตตินั่ม” พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด หลังจากนั้นพาหลินหยางเดินไปที่ห้องแพลตตินั่มด้านในสุด

ทันทีที่ประตูเปิดห้อง สามารถได้ยินเสียงไวโอลินที่ไพเราะดังออกมาจากด้านในทันที

การตกแต่งภายในเป็นสไตล์ยุโรป มีชายหญิงที่สง่างามดูสูงศักดิ์นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารอันวิจิตรบรรจงที่ถูกตั้งเต็มไปหมด โดยใจกลางของโต๊ะอาหารเหล่านี้เป็นฟลอร์เต้นรำ หญิงสาวคู่หนึ่งกำลังเต้นรำอยู่ด้านใน ถึงแม้จะไม่ใช่ท่าเต้นที่ซับซ้อนอะไรมากมาย แต่มันดูมีเสน่ห์และดึงดูดสายตาของทุกคนมาก

ในขณะเดียวกัน จางชิงหยู่และซูกวงกำลังยืนอยู่หน้าประตู ท่าทางของทั้งสองคนเหมือนทำอะไรไม่ถูก

เพราะพวกเขาพบว่า ดูเหมือนภายในห้องนี้จะไม่มีที่นั่งของตัวเอง ที่นั่งสุดท้ายโดนหญิงวัยกลางคนที่ชื่อเฟยเฟยและลูกชายของเธอเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว

บทเพลงจบลง

เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ย…

เสียงปรบมือดังขึ้นไปทั่วทั้งห้อง

“ขอบคุณ!”

คู่หนุ่มสาวสองคนบนฟลอร์เต้นรำทำความเคารพด้วยรอยยิ้ม แล้วกลับมายังที่นั่งของพวกเขา

จางชิงหยู่เป็นคนอารมณ์ร้อน เห็นการเต้นรำจบลงแล้วแต่ยังไม่มีใครเดินเข้ามาทักทายตัวเอง เธอกวาดสายตามองโดยรอบ จนพบกับหลีเสี่ยวเหมยที่เป็นคนจัดงานครั้งนี้ หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปหา

ตอนนี้หลีเสี่ยวเหมยกำลังยืนคุยกับผู้ชายที่แต่งตัวหรูหราท่าทางสุภาพเรียบร้อยหลายคน คนทั้งกลุ่มดูคุยกันออกรสมาก จะมีเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นครั้งคราว

จางชิงหยู่เดินเข้าไป ระงับความโกรธเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด “เสี่ยวเหมย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!”

หลีเสี่ยวเหมยรู้สึกอึ้งเล็กน้อย ราวกับเพิ่งสังเกตเห็นจางชิงหยู่ที่อยู่ด้านข้าง ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ที่แท้ก็ชิงหยู่เองเหรอ ไม่ได้เจอกันนาน ช่วงนี้สบายดีหรือเปล่า?”

“ก็สบายดี! เสี่ยวเหมย ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมาก ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะคุณ พวกเราคงไม่มีโอกาสได้มาอยู่ร่วมกันแบบนี้” มุมปากของจางชิงหยูกระตุกขึ้น

“ชิงหยู คุณพูดเกรงใจเกินไปแล้ว นั่งก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวจะเสิร์ฟอาหารแล้ว พวกเรากินไปคุยไป!” หลีเสี่ยวเหมยพูด

“เสี่ยวเหมย ฉันก็อยากนั่ง แต่ว่า…ดูเหมือนจะไม่มีที่แล้ว?” จางชิงหยูทำหน้าช่วยไม่ได้แล้วพูด

“ฮืม?” หลีเสี่ยวเหมยกวาดสายตามองโดยรอบแวบหนึ่ง หลังจากนั้นพูดในเชิงขอโทษ “ดูฉันสิ เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ให้เรียบร้อย สงสัยเป็นเพราะฉันคำนวณจำนวนคนผิด คุณรอก่อน ฉันจะรีบสั่งให้พนักงานจัดที่ให้เดี๋ยวนี้”

“ได้เลยเสี่ยวเหมย รบกวนเธอแล้ว!” สีหน้าของจางชิงหยู่ดูดีขึ้นไม่น้อย

ผ่านไปสักพัก พนักงานขนโต๊ะเก้าอี้เข้ามา

แต่สิ่งที่ทำให้ไม่สบอารมณ์คือ โต๊ะและเก้าอี้ชุดนี้ทำจากไม้ทั้งหมด ซึ่งแตกต่างจากโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ภายในห้องอย่างชัดเจน