สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 328

เห็นท่าทางที่ก้มหัวลดเอวต่ำของลูกชาย จูเฟยเฟยรู้สึกโมโหจนหน้าแดงและแทบจะหายใจไม่ทัน

“หลิงจือห่าว ไสหัวกลับมานี่เลย!”

จูเฟยเฟยทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอเดินเข้าไปดึงหูของลูกชายตัวเองกลับมา

“โอ๊ย…แม่…แม่ทำอะไรของแม่เนี่ย? เบาหน่อย…เบาหน่อย!” หลิงจือห่าวถึงกับร้อง

ทุกคนที่อยู่ในห้องมองไปทางสองแม่ลูก

“เบาหน่อย? แกทำให้ฉันขายหน้าหมดแล้ว แค่นี้ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?” จูเฟยเฟยพูด

จางชิงหยู่ในตอนนี้รู้สึกสะใจจนขนลุก เธอหรี่ตาลงมองหลิงจือห่าว ยิ้มแล้วพูด “เฟยเฟย คุณอย่าไปโทษลูกชายของตัวเองเลย มันเป็นเพราะลูกเขยของฉันดีเกินไป ลูกชายของคุณรู้สึกนับถือมันก็เป็นเรื่องปกติ!”

“คุณ…คุณอย่าให้มันได้ใจมากเกินไป!” จูเฟยเฟยลากหลิงจือห่าวไปด้านหนึ่ง

“เฟยเฟย เธอจะรีบไปไหน…” จ้าวชิงหยู่ตั้งใจตะโกนเสียงดัง แต่บนใบหน้าของเธอมันเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สะใจ

ในเวลานี้คงเป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขมากที่สุดของวันนี้แล้ว!

ในที่สุดก็ถือว่าได้ระบายความคับแค้นใจ!

“เสี่ยวหยาง แกรู้จักยี่ห้อแบรนด์เนมที่หลิงจือห่าวได้ยังไง?” ในตอนนั้นเอง ซูกวงถามออกมาอย่างกะทันหัน

แม้เขาเองก็รู้สึกมีความสุข แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามความสงสัยในใจออกมา

“ใช่แล้ว แกรู้ได้ยังไง?” จางชิงหยู่ที่ตั้งสติได้ก็ถามด้วยอีกคน

“อ๋อ ปกติเวลาที่ผมไม่มีอะไรทำก็ชอบเอานิตยสารมาอ่านเล่น แล้วบังเอิญมีนิตยสารเล่มหนึ่งกำลังพูดถึงชุดที่หลิงจือห่าวสวมใส่พอดี พ่อ แม่ พวกคุณอย่าเห็นว่าการแต่งตัวของหลิงจือห่าวดูดีมาก อันที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่มีรสนิยมค่อนข้างต่ำ ที่เขาใส่แบบนี้ล้วนแต่ทำตามคำแนะนำในนิตยสาร ดังนั้นผมจึงมองออกได้ในทันที” หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!” ซูกวงเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“ฮึ่ม ดูเหมือนวันๆแกเอาแต่อยู่บ้านก็พอจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์เหมือนกัน!” จางชิงหยู่ส่งเสียงฮึ่ม มองไปทางหลินหยางแล้วพูด ท่าทางที่ดูใจร้ายของเธอลดลงไปมาก

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับสำเนียงภาษาจีนที่พูดไม่ชัดดังเข้าไปในหูของคนทั้งสาม

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นเพื่อนของคุณหลีหรือเปล่า?”

คนทั้งครอบครัวหันไปมองพร้อมกัน กลับเห็นผู้ชายไว้หนวดเคราผมสีทองคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านข้างโต๊ะ เขากำลังมองมาทางหลินหยาง

“ใช่ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า?” หลินหยางถามกลับ

“อ๋อ คือแบบนี้คุณสุภาพบุรุษ ผมขออนุญาตสัมผัสเสื้อสูทที่คุณสวมใส่ได้หรือเปล่า?” ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วพูด

“เรื่องนี้…” หลินหยางลังเล

แต่จางชิงหยู่กลับดูได้ใจมากอย่างเห็นได้ชัด เธอยิ้มแล้วพูดออกไปโดยตรง “จับเลย! เหอะเหอะ คนบ้านนอกอย่างคุณคงจะไม่เคยเห็นเสื้อสูทราคาแพงขนาดนี้มั้ง? ฉันจะบอกอะไรคุณ เสื้อสูทตัวนี้ราคาตั้งหลายแสนเลยนะ! มีแต่ลูกเขยของฉันเท่านั้นแหละที่คู่ควรจะใส่ชุดแบบนี้!”

“ชิงหยู่!”

ซูกวงรีบตะคอกเสียงเบา

จางชิงหยู่สะดุ้ง เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างได้

แต่…มันสายไปแล้ว!

ชายต่างชาติคนนั้นยื่นมือออกไปสัมผัสชุดสูทของหลินหยางโดยไม่คิดทันที

หลินหยางรีบยื่นมือออกไปจับข้อมือของผู้ชายคนนั้นเอาไว้

นิ้วมือทั้งห้าของเขาค้างอยู่บนหัวไหล่ของหลินหยาง…

“ฮืม? คุณกำลังจะทำอะไร?” ชายต่างชาติถามด้วยความประหลาดใจ

“ผมควรจะเป็นคนถามคุณมากกว่า? คุณทำอะไร?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ผมก็แค่รู้สึกว่าค่อนข้างชอบชุดสูทที่คุณสวมใส่ อยากจะรู้ว่ามันทำจากวัสดุอะไรก็เท่านั้น!” ชายต่างชาติขมวดคิ้วแล้วพูด “คุณช่วยปล่อยมือของคุณได้หรือเปล่า? คุณทำให้ผมรู้สึกเจ็บแล้ว!”

“ปล่อยมือได้อยู่แล้ว แต่ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องตัวผม หวังว่าคุณจะเข้าใจ!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแล้วปล่อยมือ

“โอ้พระเจ้า ที่นี่มีคนหยาบคายแบบคุณได้ยังไง? ”

ชายต่างชาติร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่เกินจริงไปมาก