สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3302

เกลี้ยกล่อมภรรยาคนอื่น และยังใช้กลอุบายเพื่อใส่ร้ายอีกฝ่าย เพื่อตอกย้ำรอยร้าวระหว่างคู่รักของคนอื่น…

คิดถึงที่ตัวเองนั้นทำแต่ละอย่างกับหลินหยาง ทั่วร่างของทีน่าก็สั่นไม่หยุด แผนหลังเย็นขึ้นเหมือนมีลมหนาว!

กระทืบ!

ทีน่ารีบเยียบเบรกแล้วหยุด คนทั้งคนก็ท้อแท้ร้องไห้แล้วตะโกนพูด: “ท่านหลิน ให้อภัยฉัน!ที่แท้ฉันเป็นคนโง่!”

ในนาทีนี้เขานั้นกลัวขึ้นมาแล้ว

“อย่าหยุดรถ ขับต่อไปเวลาของฉันนั้นมีค่ามากเลย”

หลินหยางยื่นมือไปแล้วนำเข็มเงินตรงคอออกมา กลับคืนสู่สภาพเดิม

ดูแล้วเหมือนรูปร่างของตำหนักเทียนเสิน ทีน่าเสียสติ เขายังเชื่อในตัวตนของหลินหยางมากขึ้นเรื่อยๆ

เขารีบเหยียบคันเร่งแล้วขับรถต่อ

ในเวลานี้ สมองของเขาเหมือนกับก้อนข้าวต้ม

รถจอดไว้ที่เมืองเก่าของตะวันออกเฉียงใต้

ทีน่าพาหลินหยาง ด้วยขาและเท้าที่อ่อนแอเธอจึงเดินไปที่ร้านแม่บ้านที่เพิ่งเปิดใหม่และค่อยๆ เปิดประตู

“ยินดีเจ้าของกลับบ้าน!”

แม่บ้านสี่คนที่อยู่ข้างในใส่ชุดแม่บ้านรีบโค้งคำนับแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

เสียงที่ชัดและไพเราะทำให้คนนั้นรู้สึกมีความสุข

“เจ้าของทั้งสอง ขอสอบถามหน่อยว่ามีอะไรจะสั่งไหมคะ?”

แม่บ้านหญิงสาวคนหนึ่งที่ถักเปียสองข้างหัวด้วยรอยยิ้มเยาๆ

“ฉันจะสั่งแต่ชุดอะไรเอสามชุด ฉันอยากเล่นห้องหลบหนีสามรอบ อย่างอื่นฉันต้องการชาอโวคาโดหนึ่งแก้ว ไม่ใส่น้ำแข็ง ไม่ใช่ๆ อย่าลืมใส่ร่มตกแต่งบนปากแก้วให้ด้วย!”

ทีน่าพูดอย่างชำนาญ

“ได้เลยเจ้านาย ตามฉันมา!”

หญิงสาวที่ถักเปียสองข้างพูดแล้วยิ้มเบาๆ จากนั้นก็พาทั้งสองไปที่ชั้นสอง

หลินหยางแอบๆมอบรอบๆ

ร้านแม้บ้านนี้เพิ่งเปิดใหม่ การตกแต่งก็ใหม่มาก แม้บ้านส่วนใหญ่ที่รับสมัคเป็นนักศึกษาที่มาทำพาร์ทไทม์ ฉันไม่เห็นความเชื่อมโยงระหว่างสถานที่นี้กับองค์กรหยงเย่

“สองท่าน ฉันพาพวกเธอมาดูสถานที่ห้องหลบหนี เพราะว่าที่นี้ของเรานั้นมีขนาดใหญ่ เพื่อหลีกเลี่ยงลูกค้านั้นหลงทาง ดังนั้นพวกเราจะนำลูกค้ามาชมหนึ่งรอบก่อน”

เพิ่งเข้าประตู แม้บ้านยิ้มแล้วพูด

ทีน่ารีบพูด: “ไม่ต้องแล้ว พวกเราไปสำรวจเอง!”

“ไม่ต้องจริงๆหรอ?”

“ไม่ต้อง”

ทีน่าพูดแล้วยิ้มจากนั้นก็รีบเดินเข้าไปข้างใน

หลินหยางก็ตามเข้าไป

“อย่างนั้น หวังว่าท่านสองจะมีความสุข!”

แม่บ้านยืนอยู่ที่ปากประตู หัวเราะแล้วยิ้มขึ้นจากนั้นก็เปิดประตูเบาๆ

“คำพวกเมื่อกี้คือสัญญาลับหรอ?”

หลินหยางถามอย่างนิ่งๆ

“ใช่แล้ว พูดตามนี้ เขาก็จะพาพวกเรามาที่นี่เมื่อถึงที่นี้ พวกเราต้องเข้าไปเป็น ถ้าให้พวกเขาพาเข้าไป พวเราก็จะไม่เห็นงูหางกระดิ่ง!”

ทีน่าพูด

“คนนี้ค่อนข้างระมัดระวัง!”

“ท่านหลิน ถ้าฉันเดาไม่ผิด งูหางกระดิ่งน่าจะรู้แล้วว่าพวกเรามาแล้ว อีกทั้งเรื่องบางส่วนในร้านเหล้า เขาก็น่าจะรู้!”ทีน่าพูดเบาๆ

“ตอนนี้ฉันเพียงแค่จะเห็นคนคนนี้!”

หลินหยางพูด

ทีน่าไม่พูดต่อ

พาหลินหยางเดินผ่านหลายๆห้องที่โค้งและเปลี่ยว ทีน่ามาถึงที่ห้องน้ำหนึ่งห้อง จากนั้นผลักกระจกด้านหลังของห้องน้ำ ข้างหลังของกระจกมีช่องลับอยู่แล้วเปิดออก

ตุ๊ก ตุ๊ก ตุ๊ก!

ผนังด้านหลังกระจกก็มีเสียงดังขึ้นสามครั้ง

ทีน่าก็เคาะผนังอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับเคาะสิบสามครั้งต่อต่อกัน

จากนั้นด้านหลังช่องลับของกระจกมีเสียงแหบๆดังขึ้น

“จาสอบถามข้อมูลหรือว่าจะเข้าไปเมืองเจียงเฉิน?”

“อยากเจอเธอ!”

ทีน่ารีบพูด

คำพูดออกมา ช่องลับก็เงียบลง

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงมีเสียงนั้นดังออกมา

“พวกเธอคือใคร?”

“พวกเรา...พวกเราคือ....”

ทีน่าไม่รู้จะตอบยังไง

หลินหยางพูดอย่างนิ่งๆ: “พวกเราคือใครไม่สำคัญ สำคัญคือเธอบอกกับฉันว่าเธออยู่ไหน”

“อ้ายเต่อโล่ไปบาร์แล้ว เหมือนกับว่าไม่สามารถรอดออกมาได้ คุณทีน่าน่าจะยังจัดการอ้ายเต่อโล่ คือเธอหรอที่ฆ่าเขา?”

งูหางกระดิ่งส่งเสียงออกมา

“หยงเย่อยู่ที่นอกเขต แต่คนนอกเขตไม่สามารถเข้าเมืองหลงกั๋วได้ง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นเจียงเฉินไม่ใช่ที่ที่พวกเธอสามารถมาได้ ฉันหวังว่าพวกเธอรีบหนีไปจากที่นี้ ไม่อย่างนั้นไม่ดีต่อเธอและทุกคน!”

หลินหยางพูโอย่างนิ่งๆ

“ฮ่าๆๆ เธอรู้เยอะดีนะ เธอเป้นคนของทางการหรอ?หรือว่าเป็นตำรวจ?พวกเราหยงเย่จัดการเรื่องไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากใคร ฉันบอกเธอ คนของหยงเย่ของพวกเราไม่เพียงแต่สามารถเข้าเจียนเฉิน อีกทั้งฉันยังสามารถรับคนเขตนอกจำนวนมากเข้าไปในเมืองเจียงเฉิน!”

เสียงเย็นชาของงูหางกระดิ่งดังขึ้น เหมือนไม่ใส่ใจหลินหยางเลย

“ถ้าพูดแบบนี้เธอจะเป็นศัตรูกับฉัน?”

หลินหยางขมวดคิ้วแล้วพูด

“เธอเป็นใครกันแน่?”

งูหางกระดิ่งถามขึ้น

หลินหยางไม่พูดอะไรต่อเขาหลับตาทั้งสองข้างลง เหมือนกับว่ากำลังค้นหาอะไรจู่ๆยกมือแล้วพุ่งไปทางช่องลับ

บูม!

ช่องลับแตกออก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน