สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3386

เคร้ง!

ที่เขี่ยบุหรี่อัญมณีถูกโยนออกไป กระแทกใส่ศีรษะของชายที่คุกเข่าอยู่ด้านล่างอย่างรุนแรง

ศีรษะของฝ่ายชายแตกมีเลือดไหลซึมออกมา แต่เขาก็ยังคงไม่กล้าขยับ ก้มหน้าก้มตาสั่นระริก เลือดก็ไหลซึมลงถึงหน้าผาก

“ทหารล้มตายเป็นจำนวนมาก! คุณเข้าใจไหมว่ามันหมายความว่ายังไง? คุณเข้าใจไหม?”

“คนนับหมื่นไม่สามารถจัดการดินแดนมังกรกระจอกจิ๊บจ๊อยได้! พวกคุณกินขี้กันเหรอ?”

“ฟังนะ ผมให้เวลาพวกคุณแค่ครึ่งชั่วโมง! ในครึ่งชั่วโมงนี้! พวกคุณต้องเอาคนผู้นั้นมาคุกเข่าต่อหน้าผมที่นี่ให้ได้! ไม่อย่างนั้นล่ะก็พวกคุณจะเป็นนักโทษของประเทศดิควา!ผมจะส่งให้พวกคุณเข้าไปในคุกทั้งหมดเลยคอยดู!”

ผู้บัญชาการสูงสุดลุกขึ้นยืน ชี้นิ้วกราดด่าฝ่ายชายด้วยความโกรธ

ฝ่ายชายรีบก้มหน้าลง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า:“ผู้บัญชาการสูงสุด ผู้ชายคนนั้นไม่เหมือนอย่างที่พวกเราคิด กระสุนปืนของพวกเราที่ยิงออกไปใส่เขา มันไม่มีผลอะไรกับเขาเลย คนผู้นั้นเป็นสัตว์ประหลาด การโจมตีของพวกเราคุกคามเขาไม่ได้…..ผมสงสัยว่าบุคคลผู้นี้คงเป็นสุดยอดฝีมือคนหนึ่ง เป็นยอดฝีมือเหนือชั้นที่ยังไม่เคยมีมาก่อน!”

“สุดยอดฝีมือแล้วยังไงเหรอ? เขาแค่คนเดียว! เขาต้องมีขีดจำกัดสภาพร่างกายอยู่แล้ว! หรือว่าคนจำนวนมากขนาดนี้ทำให้เขาตายไม่ได้?”

ผู้บัญชาการสูงสุดโผเข้าหา พร้อมกับคว้าคอเสื้อของฝ่ายชาย และตะคอกพูดว่า:“ฟังนะ ตอนนี้ยิ่งเสียเวลามากขึ้นเท่าไหร่! คนของพวกเรายิ่งตายมากขึ้น เรื่องนี้ก็อาจจะยิ่งแพร่กระจายออกไป ! พอถึงเวลานั้นทั้งโลกรู้ว่ากองกำลังทหารของประเทศดิควาจับแค่คนคนเดียวยังไม่ได้! ชื่อเสียงของประเทศก็จบเห่ ไม่เหลือแล้ว! คนที่ถือเป็นผู้บัญชาการของเรื่องนี้ คุณก็เป็นนักโทษของประเทศ ! เป็นนักโทษประวัติศาสตร์ของดิควา ! คุณเข้าใจไหม?”

พอได้ฟังคำพูดเหล่านี้ สีหน้าฝ่ายชายเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า:“ผู้บัญชาการสูงสุด ผมแนะนำว่า….ให้ขับเคลื่อนเครื่องบินรบ!”

“คุณแน่ใจเหรอ?”

ผู้บัญชาการสูงสุดถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถ้าต้องการจบสงครามอย่างรวดเร็ว มีเพียงแค่การอาศัยกระสุนขีปนาวุธของเครื่องบินรบแล้วครับ! ผมบอกแล้วไงว่าปืนธรรมดาทำอะไรคนคนนี้ไม่ได้…..”

ฝ่ายชายกัดฟันพูดขึ้น

ผู้บัญชาการสูงสุดตกอยู่ในห้วงของความคิด สุดท้ายเขาก็ปล่อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า:“ผมอนุญาตให้คุณใช้เครื่องบินรบ! แต่คุณต้องจำไว้นะ ว่าอย่าล้มเหลวอีกเด็ดขาด ผมให้เวลามากสุดคือหนึ่งชั่วโมง ถ้าหากภายในหนึ่งชั่วโมงนี้สงครามยังไม่จบ งั้นการสู้รบครั้งนี้ใครก็จัดการควบคุมไม่ได้แล้ว!”

“ผู้บัญชาการสูงสุดโปรดวางใจ !”

ฝ่ายชายพูดขึ้นอย่างหนักแน่น หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ

เวลานี้ นอกสนามรบของประเทศดิควา

หลินหยางเอามือไขว้หลัง และจ้องมองไปที่กองกำลังของประเทศดิควาที่แน่นขนัด และอยู่ไกลสุดลูกหูลูกตาด้วยสายตาเย็นชา

เขาเดินสาวเท้าไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ถึงแม้จะว่าย่างก้าวที่ช้า แต่ก็เต็มไปด้วยพลัง

เวลานี้พวกทหารของประเทศดิควาสติกระเจิดกระเจิงไปนานแล้ว

พวกเขามองหลินหยางด้วยความหวาดกลัว แต่ละคนพากันทยอยถอยหลัง ปืนในมือก็ถือไม่มั่นคง

มีคนทดลองเล็งปืนไปที่หลินหยาง แต่สุดท้ายก็ต้องทิ้งปืนนั้นเสีย !

เพราะว่าคนผู้นี้ กระสุนไม่สามารถยิงให้ตายได้…

“คนผู้นี้คือสัตว์ประหลาด….เขา…..เขาเป็นสัตว์ประหลาด….”

“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย….”

“เขาฆ่าไม่ตาย ! พวกเรากำลังสู้รบอยู่กับปีศาจ !”

น้ำเสียงหวาดกลัวดังออกมาจากปากของพวกพลทหารประเทศดิควาไม่ขาดสาย

“พวกคุณสามารถหนีได้ !”

หลินหยางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

น้ำเสียงที่ไม่ดังเท่าไหร่แพร่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมของสนามรบ

แต่น้ำเสียงนี้ ก็ดูเหมือนสามารถทำลายขวัญกำลังกำลังใจของพวกทหารเหล่านี้พังหมดแล้ว

พวกเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จึงพากันหันหลังกลับ และวิ่งอุตลุดเข้าสู่ภายในประเทศ

กองทหารของประเทศดิควาวิ่งหนีแตกกระจายทันที

ไม่ใช่พวกเขาไม่กล้าหาญ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ไร้เทียนทานแบบนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้แล้วจริงๆ !

ความสิ้นหวังที่ริบหรี่ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทนได้หรอก

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่หวาดกลัวการต่อสู้นี้

ยังมีคนจำนานหนึ่งถือดาบเดินเข้าหาหลินหยาง

คนเหล่านี้จิตใจมั่นคงแน่วแน่ พวกเขาเชื่อมั่นว่าสู้เพื่อประเทศตนเอง และเพื่อปกป้องประเทศ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน