สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 535

ซูหยูอึ้ง

ทนายเหลียนออกไปแล้วเธอยังไม่ได้สติกลับมา

หลินหยางยืนขึ้นไม่พูดอะไร

ตามที่ทนายเหลียนพูด ซูไท่โดนฟันไปแค่ครั้งเดียวคู่ควรได้รับการชดเชยด้านมนุษยธรรมสองหมื่นหยวน และไม่มีอะไรเพิ่มเติม

แม้แต่เจี่ยจิ้น คนที่ทำร้ายซูไท่ก็สามารถออกจากห้องขังได้

"พวกเขาต้องเล่นตุกติกอะไรแน่ๆ ต้องเป็นการเล่นตุกติกของคนบริษัทรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นอน ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมจริงๆ!"

ซูหยูตบโต๊ะ กัดฟันและพูด: "ฉันจะฟ้องพวกเขา!"

"พี่เขยสนับสนุน" หลินหยางพูด

แต่ไม่นานหลังจากนั้นซูหยูก็ก้มหน้าและพูด: "หรือว่า...ช่างมันเถอะ..."

"ทำไม?"

"ครอบครัวของพวกเรา...ไม่สามารถจ้างทนายความได้...อีกทั้งคงสู้บริษัทใหญ่ๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก ช่างเถอะ...ช่างมัน..." ซูหยูรู้สึกขมขื่นอย่างมาก น้ำตาของเธอไหลออกมา

"สบายใจได้ เสี่ยวหยู พี่เขยจะแนะนำทนายใหญ่ๆ มาช่วยเธอเอง"

"ไม่ต้องพี่เขย...ยังไงเขาก็ชดเชยมาแล้วสองหมื่น เงินที่เหลือ...ฉันจะคิดหาทางเองละกัน สำหรับคดีความ...มันเป็นความโกรธชั่วขณะเท่านั้น" ซูหยูยิ้มอย่างขมขื่น: "กลับกันเถอะ"

หลินหยางครุ่นคิด ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ทั้งสองเดินออกจากห้องตรวจสอบ

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

หลิวหม่านซานนั่งอยู่ตรงทางเดินตลอด ซุหยูไม่ให้เธอเข้าไป กลัวว่าเธอจะพูดอะไรมั่วซั่ว

หลังจากรู้เรื่องจากซูหยูแล้ว หลิวหม่านซานก็โกรธด่าไปทั่วทางเดิน

"ฉันจะหาทนายที่ดีที่สุดมาฟ้องพวกคุณ! อะไรกัน ไอพวกสารเลว ฉันจะต้องฉีกผิวหนังของพวกคุณให้ได้!"

เมื่อออกมาจากประตู หลิวหม่านซานก็ยังคงด่าและสาปแช่ง

ซูหยูถอนหายใจ

ทั้งสามเดินไปที่รถของหลินหยาง

หลินหยางกำลังจะขึ้นรถ แต่เขากลับนิ่งและเดินไปมองทางด้านหน้ารถ

"หืม?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"พี่เขย ทำไมหรอ?" ซูหยูถามด้วยความสงสัย

"ผมจำได้ว่าตอนลงรถด้านหน้ารถของผมยังดีอยู่ ทำไมจู่ๆ มีรอยบุบสองที่หล่ะ..." หลินหยางไม่เข้าใจ

"หรือว่ามีใครมาชนรถคุณโดยไม่ตั้งใจ" ซูหยูถาม

"ที่จอดรถนี้เป็นที่จอดรถทางตัน มีกำแพงอยู่ข้างหลัง รถของผมหันหน้ามาเข้ากำแพง ใครจะขับรถมาชนทางนี้ได้?" หลินหยางพูด

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?" ซูหยูเองก็สงสัย

"โอ้ ไม่ใช่แค่รถก้อปปี้หรอ! บุบก็บุบเถอะ คุณเอาไปซ่อมก็จบแล้วไม่ใช่หรอ? หรือจะบอกว่าไม่มีเงินแม้แต่จะซ่อมรอยบุบนี้? เหอะ ก็แค่ไอพวกคนจนไร้ประโยชน์!" หลิวหม่านซานหัวเราะอย่างไม่แยแส

"ทำไมหรอ? คุณป้า ได้ยินคุณพูดแบบนี้ คุณมีเงินมาซ่อมรถคันนี้หรอ?" หลินหยางกวาดสายตามองเธอและถาม

"คุณคิดว่าคนอื่นจะเหมือนคุณหรอ?" หลิวหม่านซานพูดอย่างไม่แยแส: "เงินหนึ่งพันหยวนแค่นี้เองไม่ใช่หรือ! ทำไม? บนตัวคุณคงไม่ใช่ว่าแม้แต่พันเดียวคงไม่มีนะ?"

"แค่พันเดียวหน่ะมี แต่แผ่นโลหะมีรอยร้าว ถ้าต้องซ่อมก็ต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด พันเดียวคงไม่พอ"

"เหอะ งั้นสองพัน?"

"ก็ไม่พอ!"

"คุณจะมาแสร้งเป็นหม่าป่าใหญ่โตอะไรกัน? ก็แค่รถพังๆ คันหนึ่ง เปลี่ยนอะไหล่ต้องใช้เงินสี่พันเลยหรอ?" หลิวหม่านซานยิ้ม: "แต่ถึงแม้จะต้องการเงินเยอะขนาดนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะยุ่ง จะไปส่งฉันไหม ถ้าไม่ส่งพวกเราก็จะเรียกแท็กซี่กลับเอง"

"อย่ารีบร้อน เรียกคนมาดูกล้องวงจรปิดก่อน ดูว่าใครเป็นคนทำ แล้วผมจะส่งพวกคุณกลับเอง" หลินหยางพูด

เมื่อสิ้นเสียง สีหน้าของหลิวหม่านซานก็เปลี่ยนไป: "กล้อง...กล้องวงจรปิดหรอ? ที่นี่มีกล้องวงจรปิดด้วยหรอ?"

"สถานีตำรวจก็ต้องมีกล้องวงจรปิดสิ มันแปลกหรอ?" หลินหยางไม่เข้าใจ ชี้ไปด้านบน

"เอ่อ...มันไม่แปลก แค่ว่า...แค่ว่า...เอ้อ หลินหยาง พวกเรารีบกลับบ้านเถอะ ฉันยังต้องไปโรงพยาบาลดูแลซูไท่นะ เร็วๆๆ ดูกล้องวงจรปิดอะไรกัน! พวกเรารีบกลับกันเถอะ!" จู่ๆ หลิวหม่านซานก็เร่งรีบ

"แค่ดูกล้องวงจรปิดนิดเดียวไม่ได้ใช้เวลาเท่าไหร่หรอก รอแป๊บเดียวไม่ได้หรอ? อีกทั้งเมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าจะเรียกรถกลับหรอ?" หลินหยางมองเธอแปลกๆ

ซูหยูรู้สึกแปลกๆ เช่นกัน