สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 64

ราชาการแพทย์เกาหลีโกรธจนหันหลังแล้วเดินจากไปทันที

ส่วนคนที่เหลือจ้องมองหลินหยางด้วยสายตาที่ดุร้ายแวบหนึ่ง หลังจากนั้นทยอยกันเดินจากไปเหมือนกัน

หลินหยางมองดูคนทั้งกลุ่มเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร หลังจากนั้นสายตาของเขามองไปที่มุมด้านหนึ่ง "ออกมาเถอะ"

มีเงาเคลื่อนไหวตรงมุม หลังจากนั้นมีคนคนหนึ่งเดินออกมา

คนคนนี้คือโม่ชิง

"คุณหลิน" โม่ชิงทำหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย

"ตอนนี้สบายใจหรือยัง?" หลินหยางถาม

"ออ…" โม่ชิงไม่รู้ควรจะตอบยังไงดี

"กลับไปเถอะ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นเตรียมปิดประตู

"รอสักครู่" โม่ชิงรีบตะโกนทันที

"มีอะไรอีก?" หลินหยางขมวดคิ้ว

กลับสังเกตเห็นโม่ชิงหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าตรงหน้าอก หลังจากนั้นใช้สองมือส่งให้กับหลินหยาง

หลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย มีดาวห้าแฉกสีแดงวางอยู่บนกล่อง

"คุณหลิน นี่เป็นของที่ทางสมาคมการแพทย์แผนจีนแห่งประเทศจีนมอบให้กับคุณ เบื้องบนกำชับเอาไว้ จำเป็นต้องเคารพสิทธิ์ในการตัดสินใจของคุณหลิน ถ้าหากคุณหลินยินดีที่จะเข้าร่วมสัญชาติเกาหลีพวกเราห้ามคัดค้าน แต่ถ้าหากคุณหลินปฏิเสธทางเกาหลี ก็ให้นำของสิ่งนี้มอบให้กับคุณ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณหลินก็คือประธานของสมาคมการแพทย์แผนจีนแห่งประเทศจีนในเมืองเจียงเฉิน!"

.....

ซูเหยียนกลับมาถึงบ้าน

เธอเดินอย่างสบายใจเหมือนกับผีเสื้อตัวหนึ่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"เจอเรื่องดีๆอะไรมาเหรอ?" หลินหยางเก็บกล่องสีดำแล้วหันไปถาม

"ฉันทำสำเร็จแล้ว" ซูเหยียนพูดด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นมาก "มีนักลงทุนคนหนึ่งติดต่อมาหาฉัน เขายินดีที่จะลงทุนในโครงการของฉัน ฉันสามารถก่อตั้งบริษัทพรุ่งนี้เลย เขาให้เงินทุนมาตั้งห้าสิบล้าน!"

ซูเหยียนเองก็น่าจะคิดไม่ถึงว่าตัวเธอจะหาเงินทุนได้มากขนาดนี้

"ยินดีด้วย" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

"คืนนี้ต้องฉลองสักหน่อย พวกเราไปกินข้าวข้างนอก"

"ได้"

หลินหยางพยักหน้า

ซูเหยียนรู้สึกตื่นเต้นมาก เธอหยิบโทรศัพท์โทรหาคนนั้นคนนี้ เริ่มเตรียมการการก่อตั้งบริษัทแล้ว

จางชิงหยู่และซูกวงที่เพิ่งเลิกงานกลับมารู้ข่าวเรื่องนี้ ทั้งสองคนดีใจและตื่นเต้นมาก

"เห็นหรือยัง? ลูกสาวของฉันร้ายกาจแค่ไหน? เหอ ที่แกได้แต่งงานกับลูกสาวของฉันเป็นเพราะบุญวาสนาชาติที่แล้วของแก!" จางชิงหยู่ดูภาคภูมิใจมาก เธอจ้องมองหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วส่งเสียงฮึ่มหลายครั้ง

"ครับครับครับ"

หลินหยางขี้เกียจโต้แย้ง

คนทั้งครอบครัวออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดีตรงไปที่ร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง

"มา หลินหยาง พวกเราสองพ่อลูกมาดื่มให้สะใจไปเลย"

บนโต๊ะอาหาร ซูกวงเปิดขวดเหมาไถแล้วเทให้หลินหยางเต็มแก้ว คนทั้งสองผลัดกันดื่มคนละแก้ว

บนใบหน้าของซูเหยียนปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย

ส่วนจางชิงหยู่ไม่ได้พูดอะไร แต่คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย

"แม่ แม่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ? กินอาหารสิ" ซูเหยียนถาม

"ไม่ได้คิดอะไร" จางชิงหยู่ถอนหายใจแล้วพูด "ฉันแค่รู้สึกว่าเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพียบพร้อม ให้คนไร้ประโยชน์อย่างหลินหยางมาเป็นสามีของเธอ มีแต่จะทำให้เธอลำบาก"

"แม่ อยู่ดีๆจะพูดเรื่องพวกนี้ทำไม?" ซูเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากที่ผ่านเรื่องราวในคืนนั้น มุมมองที่ซูเหยียนมองหลินหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถึงแม้หลินหยางจะไม่มีความสามารถอะไร แต่ในช่วงเวลาที่คับขันเขาก็ยังก้าวออกมาปกป้องเธอ มันทำให้ซูเหยียนรู้สึกชื่นชมเขาเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง มีพนักงานคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา

"ทุกท่าน ต้องขออภัย โต๊ะของพวกคุณมีแขกคนอื่นจองไว้แล้ว ไม่ทราบว่าทุกท่านสะดวกเปลี่ยนโต๊ะหรือเปล่า?" พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ทันทีที่สิ้นเสียง คนทั้งสี่ถึงกับอึ้ง

"นี่ไม่ใช่ห้องพิเศษสักหน่อย แล้วก็ไม่ใช่ที่ที่ดีตรงไหนเลย ด้านข้างก็มีที่ว่างตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องมานั่งโต๊ะเราด้วย?" จางชิงหยู่พูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ช่างเถอะชิงหยู่ มีปัญหาน้อยลงดีกว่ามีปัญหาเพิ่มขึ้น พวกเราเปลี่ยนเถอะ" ซูกวงพูดเกลี้ยกล่อม

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก ทุกคนจึงทำได้แต่ย้ายโต๊ะไปนั่งที่อื่น

แต่แล้วเพิ่งนั่งลงก้นยังไม่ทันอุ่น พนักงานเดินกลับมาอีกครั้ง

"ทุกท่าน โต๊ะนี้ก็มีคนจองแล้ว ถ้าสะดวกรบกวนช่วยย้ายไปนั่งที่อื่นได้หรือเปล่า?"

"พวกคุณหมายความว่ายังไง?"

จางชิงหยู่กระโดดลุกขึ้นอย่างกะทันหันแล้วถาม

"ฉันจะไปร้องเรียนพวกคุณที่สำนักงานคุ้มครองผู้บริโภคแน่นอน!" ซูเหยียนพูดด้วยความโกรธ

"ตามสบายเลย" พนักงานยิ้มแล้วพูด

คนทั้งสามรู้สึกโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้จึงทำได้แต่ต้องลุกขึ้น

คนเราเมื่อจะอยู่ใต้ชายคาก็จำเป็นต้องก้มหัว

ในตอนนั้นเอง มีคนหลายคนเดินตรงเข้ามา

ผู้มาคือซูจางหยาง

เขาเดินโอบเอวหญิงสาวที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่งเดินเข้ามา แสร้งทำเป็นเดินผ่านโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันทีที่เขาสังเกตเห็นครอบครัวของซูกวง เขาหัวเราะเยาะทันที

"ฮืม? นี่ไม่ใช่ลุงสี่ป้าสะใภ้สี่เหรอ? ทำไม? พวกคุณก็มากินข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอ?"

"เป็นฝีมือของนายใช่หรือเปล่า?"

ซูเหยียนลุกขึ้นแล้วพูดด้วยความโกรธทันที

"เหอเหอ ฉันแล้วมันยังไง?" ซูจางหยางหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด

"ที่แท้ก็เป็นฝีมือของไอ้เดรัจฉานตัวน้อยอย่างแกนี่เอง!" จางชิงหยู่รู้สึกโกรธมาก เธอตะคอกใส่ซูจางหยาง "นี่แกถึงขั้นกล้าแกล้งลุงสี่ป้าสี่ของแกเลยเหรอ? ไปกินดีหมีมาหรือยังไง?"

"ลุงสี่ป้าสี่? เหอ? ผมเรียกคุณแค่คำเดียว พวกคุณถึงขั้นมองว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ! พวกคุณโดนคุณย่าไล่ออกจากตระกูลซูตั้งนานแล้ว และไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมอีก!" ซูจางหยางพูดอย่างดูถูก

"ใช่แล้ว ก็แค่พวกคนจนกลุ่มหนึ่งคิดจะมานับญาติกับคุณชายซูเหรอ? ไม่ดูสาระรูปของตัวเองบ้างเลยเหรอ?" ผู้หญิงที่โดนซูจางหยางโอบเอวพูดเยาะเย้ย

"คุณชายซู?"

ซูเหยียนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

หลินหยางก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน

ตระกูลซูไม่สามารถจัดการเรื่องโครงการเขตชิงซานให้กับพวกเถ้าแก่พวกนั้น ตามหลักแล้ว เถ้าแก่พวกนั้นไม่มีทางให้โครงการอะไรกับตระกูลซูแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลซูยังต้องแบกรับหนี้ก้อนโตและรวมไปถึงความโกรธของพวกเถ้าแก่ ชื่อเสียงของตระกูลซูควรจะพังพินาศ ซูจางหยางในฐานะที่เป็นลูกชายของซูเป่ย ยังไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบด้วย แค่ตัวเขาก็ไม่มีทางมีเงินมากมายขนาดนั้นแน่นอน

แต่ตอนนี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้าของซูจางหยางดูแล้วน่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนมั้ง?

โดยเฉพาะกุญแจรถปอร์เช่ใหม่เอี่ยมที่แขวนอยู่บนเอวของเขา

ตระกูลซูรวยแล้วเหรอ?

"โอ๊ย? ซูจางหยางเดี๋ยวนี้เก่งขึ้นแล้ว? ถึงขั้นกล้ามายุ่งกับพวกเราแล้ว? แกรู้หรือเปล่าว่าลูกเขยของฉันเป็นใคร? ถ้าแกยังกล้าทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าพวกเรา ระวังฉันจะสั่งให้หลินหยางเรียกคนของตระกูลหนิงมาจัดการแก!" จางชิงหยู่พูด

"ตระกูลหนิง? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เลิกล้อเล่นซะทีเถอะ อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหนิงหรือตระกูลชวี่ พวกเขาไม่ได้รู้จักลูกเขยของคุณเป็นการส่วนตัวเลย และหลินหยางก็ไม่ได้เป็นผู้รับผิดชอบโครงการเขตชิงซาน คืนนั้นตระกูลหนิงก็แค่ไว้หน้าเขาเท่านั้น! คุณถึงขั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงเหรอ?" ซูจางหยางหัวเราะฮ่าฮ่า

จางชิงหยู่หน้าถอดสี ชั่วขณะเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง