สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 65

เป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ ขอเพียงแค่คุณนายซูลองแอบตรวจสอบดูก็จะรู้ความจริงทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยางก็ไม่ใช่ผู้รับผิดชอบโครงการเขตชิงซานตัวจริง

"ในเมื่อพวกนายก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหลินหยาง แล้วทำไมยังต้องมาตามหาเรื่องพวกเราอีก? ยิ่งไปกว่านั้นพวกนายให้คำอธิบายกับนักลงทุนพวกนั้นยังไง?"

"เรื่องนี้พวกเธอไม่จำเป็นต้องห่วงหรอก ส่วนเรื่องที่ถามว่าทำไมต้องหาเรื่องพวกเธอ? เหตุผลง่ายมาก! เพราะก่อนหน้านี้พวกเธอกล้าขัดคำสั่งของคุณย่า กล้าขัดคำสั่งของพวกเรา ในเมื่อพวกเธออยากเป็นศัตรูกับพวกเรา งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเกรงใจอะไรอีก" ซูจางหยางหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นเขาโบกมือ "พนักงาน รีบไล่คนจนพวกนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!"

"ได้เลยครับคุณซู! ทุกท่านเชิญพวกคุณรีบออกไปรอที่ข้างนอกเดี๋ยวนี้ ส่วนอาหารที่อยู่บนโต๊ะพวกเราจะทำการห่อแล้วส่งออกไปให้พวกคุณเอง!" พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"พวกคุณ…" จางชิงหยู่โกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เวลาพูดก็ไม่ค่อยต่อเนื่อง "เขาออกเงินเท่าไหร่ให้พวกคุณทำแบบนี้? ฉันออกเงินสองเท่า!"

"สองเท่า? ฮ่าฮ่าฮ่า คุณมีปัญญาจ่ายหรือเปล่า?"

พวกซูจางหยางระเบิดเสียงหัวเราะ

"คุณคงจะไม่รู้กฎของที่นี่สินะ?" หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นหันไปพูดกับซูจางหยาง "จางหยาง เอาบัตรสมาชิกใบนั้นของคุณให้พวกบ้านนอกพวกนี้ดูหน่อยสิ"

"เหอเหอ ก็ได้" ซูจางหยางหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

"นี่คือ?" จางชิงหยู่รู้สึกอึ้ง

"นี่เป็นบัตรสมาชิกวีไอพีของทางร้าน มีแต่ลูกค้าที่ใช้จ่ายเงินมากกว่าหนึ่งล้านต่อปีกับทางร้านถึงจะมี" พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ถ้าหากพวกคุณสามารถทำบัตรสมาชิกวีไอพีกับทางร้านสักสองใบ ทางร้านสามารถบริการสถานที่ให้กับพวกคุณแน่นอน"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของจางชิงหยู่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงทันที

สองใบ?

นี่ไม่เท่ากับเงินสองล้านเหรอ?

เกรงว่าถึงจะขายบ้านของพวกเธอก็คงไม่พอ

"นายไปเอาเงินมากขนาดนี้มาจากไหน?" ซูเหยียนถามด้วยความมึนงง

ซูจางหยางหรี่ตาลงแล้วพูด "อีกไม่นานพวกเธอก็จะรู้เอง"

อีกไม่นาน?

ในตอนนั้นเอง พวกรปภ.ได้เดินตรงเข้ามาแล้ว ท่าทางเหมือนกำลังจะใช้กำลังไล่คนทั้งกลุ่มออกจากร้าน

"พ่อแม่ไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวที่อื่นก็ได้!" ซูเหยียนกัดฟันแน่นพูด

"ได้! อาหารร้านนี้ไม่อร่อย ฉันอยากเปลี่ยนตั้งนานแล้ว"

จางชิงหยู่พูดด้วยความโกรธ

สีหน้าของซูกวงก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่

ในเวลาแบบนี้ นอกจากเดินออกจากร้านก็แทบจะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

แต่แล้วในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"พ่อแม่ อีกเดี๋ยวพวกเราค่อยไป!"

"ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?" จางชิงหยู่เบิกตากว้างใส่เขาแล้วพูด

"ไม่ต้องรีบร้อน"

หลินหยางยกเหล้าขึ้นมาดื่มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "พวกเรานั่งลงดูบัตรสมาชิกวีไอพีราคาหนึ่งล้านลอยไปกับสายน้ำให้จบก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?"

หลังจากสิ้นเสียง ทุกคนถึงกับตกตะลึง

"นายหมายความว่ายังไง?" ซูจางหยางถามอย่างยิ้มแย้ม

"ในเมื่อร้านอาหารร้านนี้ไม่ต้องรับครอบครัวของเรา งั้นก็คงทำได้แต่ทำให้ร้านปิดไปเลย" หลินหยางพูด

"อะไรนะ?"

"นายจะทำให้ร้านนี้ถูกปิด?"

"นายรู้หรือเปล่าว่าเถ้าแก่ของร้านนี้คือใคร?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นายมันก็แค่ไอ้คนไร้ค่าคนหนึ่ง ไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้าพูดจาแบบนี้ออกมา?"

"น่าขำสิ้นดี"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

ซูจางหยางแล้วคนอื่นหัวเราะจนหน้าเกือบหงาย

แขกคนอื่นที่อยู่ในร้านอาหารก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

โดยเฉพาะพนักงานถึงกับหรี่ตาลง ยิ้มอย่างดูถูก

"ทุกท่าน เถ้าแก่ของพวกเราชื่อหลิวเซียวเซิง ไม่ทราบว่าคุณเคยได้ยินหรือเปล่า?"

"อะไรนะ? หลิวเซียวเซิง?"

"นายท่านสองตระกูลหลิวของเมืองเจียงเฉิน?"

"ตระกูลหลิวเป็นถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิน!"

"ร้านอาหารร้านนี้เป็นของนายท่านสองตระกูลหลิวเหรอ?"

แขกบางคนหลังจากที่ได้ยินชื่อของเถ้าแก่ร้านอาหารร้านนี้ ถึงกับรู้สึกอึ้งและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ด้วยอิทธิพลของเขา บุคคลสำคัญในเมืองเจียงเฉินยังต้องไว้หน้านายท่านสอง แล้วคนคนนี้เป็นตัวอะไร? ถึงขั้นก็พูดจาโอ้อวดแบบนี้ ไม่กลัวลิ้นของตัวเองหลุดออกจากปากหรือยังไง?"

"พูดจาโอ้อวดใครก็พูดได้!"

โดยรอบเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะและคำพูดถากถาง

คราวนี้แม้แต่จางชิงหยู่ก็ทนฟังไม่ได้อีกแล้ว เธอรีบตะคอกเสียงเบา "หลินหยาง! พอได้แล้ว!"

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรสักพักแล้วกดวางสาย

"แกไม่รู้จักอายแต่ฉันรู้จักอาย! แกจะไม่ไปใช่ไหม? งั้นฉันไปเอง!"

จางชิงหยู่รู้สึกโกรธจนวิ่งออกจากร้านอาหาร

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง