สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 72

"นายไม่ใช่คนไร้ประโยชน์เหมือนเมื่อก่อนแล้ว และนายก็มีเส้นสายเป็นของตัวเอง แต่น่าเสียดาย นายหาเรื่องผิดคนแล้ว ถึงนายจะรู้จักบุคคลสำคัญหลายคน แต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่านายจะสามารถทำอะไรตระกูลซู! เพราะท้ายที่สุดแล้ว นายก็ยังคงเป็นคนไร้ค่าในสายตาของพวกเรา!" ซูเจินยิ้มแล้วพูดจาถากถาง

ในแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมีชัย ถากถางและรังเกียจ!

"หลินหยาง ไม่ต้องรีบร้อน วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อน หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล พวกเราค่อยๆเล่นเกมก็ได้" นายท่านสองตระกูลหลิวพูด

"ไม่มีวันข้างหน้าอีกแล้ว"

หลินหยางยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "คุณยังมีเวลาอีกแค่วันเดียว"

"วันเดียว? หมายความว่ายังไง?" นายท่านสองตระกูลหลิวรู้สึกอึ้ง

"หลังจากนี้หนึ่งวัน ตระกูลซูจะล่มจม และคุณจะมาขอโทษผมถึงบ้าน!" หลินหยางพูด

"ผม?" นายท่านสองเบิกตากว้าง หัวเราะฮ่าฮ่า "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ผมหลิวเซียวเซิงจะไปขอโทษคนไร้ประโยชน์อย่างคุณ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คุณคู่ควรด้วยเหรอ? ถ้าผมไปขอโทษคุณ ผมหลิวเซียวเซิงจะกินโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าให้หมดเลย!"

คนของตระกูลซูก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนกัน

จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลินหยางพูดขึ้น

"ผิดอย่างมหันต์!"

คำพูดประโยคนี้ ทำให้เสียงหัวเราะของนายท่านสองตระกูลหลิวและคนของตระกูลซูหยุดชะงัก

"หมายความว่ายังไง?"

"มีอยู่สามเรื่องที่ผมต้องพูดให้ชัดเจนก่อน!" หลินหยางยื่นนิ้วออกมาสามนิ้ว!

"สามเรื่องไหน?" ไม่รู้ใครเป็นคนถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

"หนึ่ง หลิวเซียวเซิงไม่ได้ช่วยตระกูลซูเอาไว้ ตระกูลซูยังคงไม่เหลืออะไรแล้ว!"

"สอง สูตรยาที่ตระกูลหลิวได้ไปไม่มีประโยชน์!"

"สาม หม่าไห่ไม่ใช่ที่พึ่งพิงของผม ผมต่างหากที่เป็นที่พึ่งพิงของหม่าไห่! "

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แววตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ทุกคนตกตะลึง หลังจากนั้น…

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วห้องโถงของบ้านตระกูลซู

"คุณย่า หลินหยางคงจะบ้าไปแล้วมั้ง! เขาถึงขั้นบอกว่าตัวเองเป็นที่พึ่งพิงของหม่าไห่?" ซูเหม๋ยซินหัวเราะแล้วพูด

"ต้องเป็นเพราะทนแรงกดดันไม่ไหวแน่นอน!" ซูเจินยิ้มแล้วพูด

"ไม่อย่างนั้นล่ะ? อุตส่าห์เตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อมาเล่นงานตระกูลซู แต่ตอนจบกลับปล่อยเป็นแบบนี้ เป็นใครก็รับไม่ไหวเหมือนกันนั่นแหละ!"

คุณนายซูส่ายหัว สีหน้าของเธอดูน่ากลัว "เรื่องนี้จะโทษคนอื่นไม่ได้ หลินหยาง มันต้องโทษที่แกเลือกศัตรูผิดคน!"

"คอยดูพรุ่งนี้ก็แล้วกัน"

หลินหยางขี้เกียจอธิบาย

"พรุ่งนี้ เมืองเจียงเฉินไม่มีที่ที่ให้คุณยืนแล้ว ถ้าหากผมเป็นคุณ ผมคงจะรีบหอบข้าวของพาเมียของตัวเองหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว!" หลิวเซียวเซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

เหมือนเป็นการแจ้งเตือน แต่ยิ่งเหมือนคำพิพากษา!

หลินหยางหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

คนของตระกูลซูส่งเสียงเฮดีใจ

คุณนายซูจัดงานเลี้ยงต้อนรับนายท่านสองตระกูลหลิว

วินาทีนี้ นายท่านสองตระกูลหลิวกลายเป็นฮีโร่ของตระกูลซู

นายท่านสองตระกูลหลิวดื่มเพียงไม่กี่แก้ว หลังจากนั้นรีบตรงกับบ้านตระกูลหลิวทันที เขาเริ่มทำการวิจัยเกี่ยวกับสูตรยาภายในคืนนั้น

ตระกูลซูได้สูตรยามาแต่ไม่กล้าใช้ เพราะพวกเขามีความสามารถที่ไม่พอ ทันทีที่เปิดเผยเรื่องของสูตรยา จะต้องมีคนใหญ่คนโตมาบีบคั้นแบ่งผลประโยชน์กับพวกเขา เพราะแบบนี้คุณนายซูจึงหวังว่ารอจนกระทั่งตระกูลซูมีกำลังที่เพียงพอแล้วค่อยใช้สูตรยา แต่น่าเสียดายตอนนี้ตระกูลหลิวได้รับผลประโยชน์ไปเต็มๆ

นายท่านสองตระกูลหลิวกลับมาถึงบ้านเรียกประชุมคนในตระกูลเพื่อหารือเกี่ยวกับการเปิดโรงงานผลิตยาทันที ตามความหมายของเขายิ่งเร็วยิ่งดี เขาไม่กล้ารับประกันว่าคุณนายซูจะคัดลอกสูตรยาไว้หรือเปล่า ถ้าหากคุณนายซูเอาสูตรยาไปขายให้คนอื่นอีกที เมื่อเป็นแบบนั้นตระกูลซูจะพลาดโอกาสครั้งใหญ่

"น้องสอง ทำดีมาก! นี่เป็นโอกาสครั้งสำคัญของตระกูลหลิว! พวกเราจะต้องคว้ามันเอาไว้ให้ดี!"

"พี่ใหญ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ รีบระดมทุน ติดต่อสถานที่ วัตถุดิบและแพทย์อย่างเร่งด่วน! คืนนี้ไม่ต้องนอนแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือผลิตสินค้าออกมาให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นจดสิทธิบัตรแล้วปล่อยสู่ตลาด!"

"ไม่มีปัญหา!"

หลังจากที่ปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว คนของตระกูลซูเริ่มเคลื่อนไหวทันที

หลังจากทำงานหนักมาตลอดทั้งคืน นายท่านสองกลับถึงวิลล่าของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า เขาตั้งใจว่าจะนอนหลับฝันดีสักงีบ

ด้วยสถานภาพการตลาดปัจจุบันของเขา เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้ภายในเวลาสามวัน

แต่แล้วรุ่งเช้าวันที่สอง มีข่าวสำคัญแพร่กระจายไปทั่วเมืองเจียงเฉิน

โรงงานผลิตยาหยางหัวสามารถวิจัยพัฒนายารักษาโรคเส้นเลือดในสมองตีบได้สำเร็จ และได้จดสิทธิบัตรระดับนานาชาติเรียบร้อยแล้ว!

และในขณะเดียวกัน ตงกวงกรุ๊ปที่หม่าไห่ก่อตั้งขึ้นได้เข้าร่วมกับบริษัทหยางหัวอย่างเป็นทางการ อดีตประธานหม่าไห่กลายเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์

ทันทีที่เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป สะเทือนไปทั่วทั้งเมืองเจียงเฉิน