สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 734

"คุณหูหนวกเหรอ? ผมพูดไปแล้ว รีบไปเตรียมเงินหนึ่งร้อยล้านมาให้ผมเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมฟันเธอแน่ คุณได้ยินหรือเปล่า?" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

"หนึ่งร้อยล้าน? ไม่…ไม่มีปัญหา! ผมให้คุณ ผมให้คุณ ผมจะรีบไปรวบรวมเงินเดี๋ยวนี้ คุณรอก่อน รอก่อน…" ซ่งจิงรีบพูด

"ผมให้เวลาคุณแค่สิบนาที ถ้าเงินยังมาไม่ถึงภายในสิบนาที เตรียมตัวเก็บศพผู้หญิงพวกนี้ไปได้เลย" ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย

"หา? สิบนาที? นี่คุณ มันจะเป็นไปได้ยังไง? ถึงคุณไปธนาคาร ธนาคารก็ไม่สามารถหาเงินหนึ่งร้อยล้านให้คุณภายในสิบนาที!"

"อย่ามาพูดไร้สาระกับผม รีบไปเตรียมเงินเดี๋ยวนี้! ผมขอบอกเอาไว้ก่อน เกินไปแค่วินาทีเดียว ถึงเงินหนึ่งร้อยล้านจะถูกวางไว้ตรงนี้ ผมก็จะฟันผู้หญิงพวกนี้!" เขาตะโกนเสียงดัง

ซ่งจิงไม่มีทางเลือก สั่งให้คนที่อยู่ด้านข้างโทรแจ้งตำรวจ หลังจากนั้นหันไปมองหลินหยางด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ

"คุณหลิน ช่วยพี่สาวของฉันด้วย ขอร้อง!"

ซูหยูก็วิ่งเข้ามาจับแขนของหลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ

หลินหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยปากพูด "วางใจได้ ปล่อยให้ผมจัดการเอง!"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ซูหยูรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย

หลินหยางก้าวออกไปข้างหน้า จ้องผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา

อันที่จริงภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

ผู้ชายคนนี้ดูแปลกประหลาดมาก

มาปล้นคนของกองถ่ายกลางวันแสกๆ แบบนี้มันผิดปกติมากเกินไป!

ยิ่งไปกว่านั้นให้รวบรวมเงินหนึ่งร้อยล้านภายในสิบนาที เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้!

มีใครบ้างที่สามารถรวบรวมเงินจำนวนมากขนาดนี้ภายในเวลาอันสั้น?

อีกอย่าง…ที่นี่คือสวนสาธารณะ ถือมีดเข้ามาก่ออาชญากรรมต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้…เขาไม่พิจารณาถึงเวลาหนีเหรอ? เขาไม่คิดเหรอว่าจะออกจากที่นี่ยังไง?

ตามหลัก โจรทั่วไปไม่ได้เรียกร้องเงินอย่างเดียว พวกเขาต้องขอยานพาหนะเพื่อออกจากที่นี่ด้วย

แต่เขาไม่ได้สั่งให้ซ่งจิงจัดรถให้เขา…

สิ่งที่เขาทำมันผิดปกติมากเกินไป…

"นี่คุณ คุณอย่าทำอะไรวู่วาม คุณต้องการหนึ่งร้อยล้าน ผมสามารถให้คุณเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางหยิบบัตรสีดำใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น

"หยุดอยู่ตรงนั้น!" เขารีบตะโกน "ถ้าคุณเข้ามาอีก ผมสับมือของเธอขาดแน่!"

"คุณไม่เอาเงินเหรอ?" หลินหยางยื่นบัตรสีดำออกไปพร้อมกับถาม

"เงิน? ฮึ่ม ใครจะไปรู้ว่าตกลงในบัตรมีเงินหนึ่งร้อยล้านหรือเปล่า? คุณอย่ามาหลอกผม!" ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

"เขาเป็นถึงประธานหลินของหยางหัว ประธานหลินเป็นใคร? มีทรัพย์สินเป็นแสนล้าน แค่หนึ่งร้อยล้านจะเป็นอะไรไป?" มีคนรีบพูดขึ้นทันที

"ประธาน? ผมไม่เคยได้ยินทั้งนั้น! ผมไม่ต้องการบัตรธนาคาร! ผมต้องการเงินสดเท่านั้น! ฟังให้ดี รีบไปหาเงินสดหนึ่งร้อยล้านมาให้ผม! ขาดไปแม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้!" ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงดัง

"ผมว่าคุณบ้าไปแล้วมั้ง? เงินสดหนึ่งร้อยล้าน? ถึงเอามากองอยู่ตรงหน้าคุณ คุณก็เอาไปไม่ไหว!"

"คุณรู้หรือเปล่าว่าเงินหนึ่งร้อยล้านมันหนักแค่ไหน?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอดไม่ได้ที่จะตะโกนพูด

"ผมไม่สน! ผมจะเอา ตอนนี้ตัวประกันอยู่ในมือของผม ผมอยากทำยังไงก็ทำอย่างนั้น! ถ้าหากพวกคุณต้องการให้ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตรอด ก็เอาเงินมา ถ้าหากอยากให้เธอตาย งั้นก็มาพูดไร้สาระกับผมต่อ ตอนนี้ผ่านไปห้านาทีแล้ว ถ้าเงินยังมาไม่ถึงในอีกห้านาที พวกคุณเตรียมตัวเก็บศพผู้หญิงพวกนี้ได้เลย!"

ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด

ซูเหยียนกลัวจนตัวสั่น

ซูหยูปล่อยโฮร้องไห้ตั้งนานแล้ว

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็เริ่มรู้สึกประหม่ามากขึ้น

ผู้คนและรถยนต์ที่สัญจรไปมาด้านนอก เริ่มหันมาดูทางนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทางด้านของหลินหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่เก็บบัตรสีดำใส่กระเป๋า หลังจากนั้นเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น

"คุณจะทำอะไร? หยุดอยู่ตรงนั้น!"

ผู้ชายคนนั้นเริ่มประหม่า ตะคอกเสียงดัง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็ตกตะลึงเช่นกัน

"ประธานหลิน คุณอย่าวู่วาม!"

"รีบหยุดเถอะ ไม่อย่างนั้นเขาจะทำร้ายตัวประกัน!"

"ประธานหลิน!"

ทุกคนรู้สึกร้อนใจมาก

แต่หลินหยางกลับไม่ได้หยุดฝีเท้า

ซูเหยียนรู้สึกอึ้ง

ไม่รู้เพราะอะไร เธอไม่ได้รู้สึกถึงความกลัว ในทางกลับกัน ยิ่งประธานหลินเดินเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ เธอกลับยิ่งรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น…

นอกเหนือจากนี้…ยังมีความรู้สึกเหมือนคุ้นเคย

ซูเหยียนสะดุ้งตกใจ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?