สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 782

"ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณไปเข้าห้องน้ำ อันที่จริงคุณออกจากบริษัทไปพบคนของตระกูลหวังที่ร้านอาหารฝั่งตรงข้าม เลขาลู่ ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นคนของตระกูลหวัง ดูเหมือนมาตรการเฝ้าระวังของหม่าไห่จะทำได้ไม่สมบูรณ์" หลินหยางส่ายหัวพูด

"ประธานหลิน คุณ…คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" ลู่เสวี่ยถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"คนของตระกูลหวังทุกคนอยู่ในสายตาของผม การเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของคนตระกูลหวังล้วนแต่มีคนของผมเฝ้าจับตาดู รวมไปถึงเลิ้นกุย ทุกครั้งที่เขาไปบ้านตระกูลหวัง เข้าไปเมื่อไหร่ ออกมาเมื่อไหร่ ผมรู้ทุกอย่าง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ลู่เสวี่ยไม่ได้พูดอะไร

ดูเหมือนทั้งตระกูลหวังกำลังทำงานภายใต้การจับตาดูของประธานหลิน

แม้กระทั่งลู่เสวี่ย ก็เข้าไปอยู่ในรัศมีการเฝ้าจับตาดูของพวกเขา

ตกลงประธานหลินสั่งให้ใครทำงานพวกนี้? ตระกูลหวังก็มีการทำงานป้องกันการสอดส่องอย่างมีประสิทธิภาพ ทำไมประธานหลินถึงรู้เรื่องพวกนี้

ลู่เสวี่ยรู้สึกกังวลจนแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

แต่เธอรู้ดี เสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

ลู่เสวี่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "ฉันขอโทษประธานหลิน ฉันทรยศต่อความไว้วางใจของคุณและประธานหม่า ขอโทษ…"

"ทำไมถึงทรยศผม?" หลินหยางถาม "ผมจำได้ว่าหม่าไห่ให้สวัสดิการคุณทุกอย่างอย่างเต็มที่ ตามหลักแล้ว คุณไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงิน และไม่ควรหักหลังพวกเราถึงจะถูก คุณทำไปเพราะอะไร?"

ลู่เสวี่ยเม้มริมฝีปาก ถอนหายใจแล้วพูด "ตระกูลหวัง…เป็นคนช่วยสนับสนุนครอบครัวของฉัน"

"สนับสนุน?"

"ใช่ ฉันกำพร้าพ่อตั้งแต่เด็ก แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน ตระกูลหวังเป็นคนออกเงินค่ารักษาให้แม่ จ่ายค่าเล่าเรียนค่าครองชีพให้ฉัน ฉันถึงสามารถมีวันนี้ ดังนั้นความต้องการของพวกเขา…ฉันจะทำให้ทุกอย่าง! เรื่องที่ฉันเข้ามาทำงานในบริษัทหยางหัวเป็นการจัดการของพวกเขา อันที่จริงฉันได้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้ ก็เพราะพวกเขาสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง" ลู่เสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง"

หลินหยางพยักหน้า มองลู่เสวี่ยแล้วพูด "งั้นคุณรู้หรือเปล่า คุณนำสูตรยาของผมไปมอบให้คนอื่นโดยพละการแบบนี้ มันทำให้หยางหัวกรุ๊ปเกิดความสูญเสียมากแค่ไหน และคุณต้องติดคุกกี่ปี? คุณเคยคิดเรื่องพวกนี้หรือเปล่า?"

"ด้วยอิทธิพลของยาตัวนี้ ฉันคิดว่าฉันคงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกแล้ว" ลู่เสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น

เธอรู้วิธีการทำงานของประธานหลินดี ยิ่งไปกว่านั้นมีทนายใหญ่อย่างพวกคังเจียห่าวอยู่ที่นี่ แม้สิ่งที่เธอกระทำจะเป็นเพียงความผิดเล็กน้อย แต่ถ้าหากหลินหยางต้องการเล่นงานเธอ โดยพื้นฐานแล้วเธอแทบจะไม่มีโอกาสได้ออกมาจากข้างใน

แต่ว่า หลินหยางกลับส่ายหัว "ผมไม่คิดจะฟ้องคุณและไม่คิดจะลงโทษคุณ ผมถึงขั้นสามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!"

หลังสิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ ลู่เสวี่ยรู้สึกอึ้ง

"ประธานหลิน เพราะอะไร?" ลู่เสวี่ยตกตะลึงไปสักพัก หลังจากนั้นรีบถาม

"เพราะผมอยากให้คุณทำงานให้ผม" หลินหยางกับบุหรี่ เงยหน้าขึ้นมองลู่เสวี่ย

ลู่เสวี่ยรู้สึกอึ้ง เธอเข้าใจความหมายของหลินหยางทันที

เขาต้องการให้ตนเองเปลี่ยนข้าง ช่วยเขาจับตาดูการเคลื่อนไหวของตระกูลหวัง!

ถ้าหากลู่เสวี่ยยอมจำนนต่อหลินหยางในเวลาแบบนี้ งั้นทุกย่างก้าวของตระกูลหวังแทบจะอยู่ในสายตาของหลินหยาง

สำหรับสถานการณ์ของหยางหัวในปัจจุบัน ถือว่าเป็นประโยชน์อย่างมาก

ทว่าลู่เสวี่ยกับครุ่นคิดสักพักแล้วส่ายหัว

"ขอโทษ ประธานหลิน เกรงว่า…ฉันคงช่วยคุณไม่ได้!"

"เพราะอะไร?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ตระกูลหวังมีบุญคุณต่อฉัน ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากไม่มีการช่วยเหลือจากตระกูลหวัง แม่ของฉันก็คงไม่สามารถอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ประธานหลิน คุณและประธานหม่าก็ดีกับฉันมาก แต่เกิดเป็นมนุษย์จะลืมรากเหง้าของตนเองไม่ได้ ในมุมมองของฉัน ตระกูลหวังเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน คุณต้องการให้ฉันหักหลังตระกูลหวัง…เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้" ลู่เสวี่ยตาแดง พูดเสียงเบาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลินหยางมองเธอเงียบๆโดยไม่พูดอะไรสักพัก สุดท้ายถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

"ช่างเถอะ ในเมื่อคุณก็พูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นผมก็จะไม่บังคับคุณ! คุณเองก็ถือว่าเป็นบุคคลที่มีหลักการคนหนึ่ง"

"ขอโทษ ประธานหลิน อย่างน้อย ฉันก็ขอโทษตอบความไว้วางใจของพวกคุณ…" ลู่เสวี่ยก้มหน้าลงพูด

หม่าไห่พาคนสองคนเดินเข้ามา

"พาตัวเธอไปขังเอาไว้ก่อน" หม่าไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ขัง?" ลู่เสวี่ยรู้สึกอึ้ง "ประธานหลิน คุณไม่ส่งฉันให้ตำรวจเหรอ?"

"ถ้าส่งคุณไปให้ตำรวจ ทุกอย่างก็จะถูกเปิดเผย คุณสบายใจได้ ผมไม่ฟ้องคุณหรอก แต่เพื่อเป็นการชดเชย หลายวันนี้คุณคงต้องถูกขังอยู่ในห้องก่อน ผมจะส่งน้ำส่งเข้าให้คุณ แต่คุณจะขาดการติดต่อจากโลกภายนอก หวังว่าคุณจะไม่ก่อความวุ่นวาย" หลินหยางพูด

"ถ้าหากตระกูลหวังติดต่อฉันไม่ได้ พวกเขาก็จะสงสัยเหมือนกัน"

"ดังนั้นโทรศัพท์ของคุณต้องเก็บไว้ที่ผม ผมจะเป็นคนส่งข้อความหาตระกูลหวังเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ