สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 848

"คุณยี้ คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? คืนดีกันหรอ? คนตระกูลหนานกงจะตกลงหรอ? คนของหนานกงซงตายเยอะขนาดนี้ คนที่เหลือถูกพวกเราส่งไปที่เหมืองจื่อข้วน สำหรับตระกูลหนานกงแล้วนี่คือความบาดหมางที่ลึกมาก พวกเขาอยากที่จะทุบกระดูกหยางหัวของพวกเรา แล้วพวกเราจะมาคืนดีกับพวกเรายังไง? อีกทั้ง... พวกเรามีสิทธิ์อะไรไปคืนดีกับพวกเขา?" หม่าไห่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ในความคิดของเขา ข้อเสนอนี้เป็นข้อเสนอที่โง่ที่สุด

เพราะแม้ว่าจะคืนดีกันแล้ว ก็ต้องยอมด้วย

พูดถึงการปรองดองในสถานการณ์ที่ศัตรูแข็งแกร่งและเราอ่อนแอก็เท่ากับยอมแพ้!

"ไม่เต็มจที่จะดีกันหรอ อยากสู้ไปถึงไหน? งั้นผมก็ตามใจ แต่พวกคุณต้องชั่งน้ำหนักความแข็งแกร่งของตัวเองด้วย เหมือนว่าหยางหัวจะครอบงำในประเทศ แต่ความจริงแล้วก็เป็นแค่ตัวตลกของหลายมหาอำนาจที่แอบซ่อนอยู่ไหม? คุณคิดจริงๆ หรอว่าตัวเองจัดการเหรินกุ้ยได้ จัดการเกาะหวางโยวและสำนักฉี๋หลินของผมได้แล้วจะมีอำนาจล้นฟ้า อยู่ยงคงกระพัน! แค่พวกไม่รู้เท่านั้นแหละ! ไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าหรอ?" ยี้กุ้ยหลินกระแทกเสียง พูดอย่างไม่แยแส

"คุณ..." หม่าไห่รีบร้อน กำลังจะตอบโต้ แต่หลินหยางพูดหยุดเขาเอาไว้

"หม่าไห่ ไม่ต้องพูดแล้ว"

"ประธานหลิน..."

"จริงๆ คุณยี้พูดก็มีเหตุผล" หลินหยางพูด

เมื่อคนในห้องประชุมได้ยินก็ตกใจ

"ประธานหลิน พูดแบบนี้...คุณเห็นด้วยหรอ?"

เสียงตกใจดังขึ้น

"นับว่าหมอเทวดาหลินเป็นคนที่ฉลาด!" ยี้กุ้ยหลินพูดด้วยรอยยิ้ม

แต่หลินหยางส่ายหน้า: "คุณยี้ คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้จะดีกับพวกเขา"

"งั้นคุณคิดจะทำยังไง?" ยี้กุ้ยหลินขมวดคิ้วถาม: "คุณคิดว่าคุณสามารถทำลายตระกูลหนานกงได้ไหม?"

"คุณคิดว่าผมทำไม่ได้หรอ?"

"ผมไม่รู้ว่าหลังจากนี้คุณจะทำได้ไหม แต่แม้ว่าคุณจะทำได้ คุณก็ต้องเข้าใจให้ดีนะว่าตัวเองยอมเสียอะไรไปบ้าง!" ยี้กุ้ยหลินส่ายหน้า: "ครั้งก่อนที่ลงมือกับตระกูลหนานกง ผมจะเตือนคุณไปกี่ครั้งแล้ว! ลงมือกับหนานกงซงมันหมายความว่าอะไร ตอนนี้คุณกลับมากังวลว่าตระกูลหนานกงจะแก้แค้นหรอ? นอกจากปรองดองกันแล้ว ก็ยากที่จะมั่นใจว่าคนรอบข้างของคุณจะไม่เป็นอะไร! นี่คือราคา เป็นราคาที่คุณหุนหันพลันแล่น คุณต้องเข้าใจมัน!"

"คุณพูดถูก แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีทางทำให้ตระกูลหนานกงยอมจำนน มันง่ายมากที่จะทำให้พวกเขาก้มหน้า" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

"โอ้ะ คุณคิดจะทำยังไง?" ยี้กุ้ยหลินถามด้วยความสงสัย

หลินหยางไม่พูดอะไร หันไปพยักหน้าให้กับหม่าไห่

หม่าไห่หยิบป้ายออกมาจากเอกสารออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ

ยี้กุ้ยหลินตกใจเมื่อเห็นป้ายนั้น เขาอุทานออกมา

"นี่คือ...ตราสัญลักษณ์โม่ฮั่วหรอ? ?"

ตราสัญลักษณ์โม่ฮั่ว?

ในห้องประชุม หลายคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ แล้วมองไปที่ตราสัญลักษณ์ที่วางไว้บนโต๊ะหน้าหม่าไห่ ทุกคนต่างสับสนและงงงวย

นั่นคืออะไร?

ไม่มีใครเข้าใจ

แต่ยี้กุ้ยหลินเห็นแล้วกลับทำท่าเหมือนเห็นบางอย่างที่น่ากลัวอย่างยิ่ง สีหน้าของเขาซีดลงไป

เขาลุกขึ้นเดินไปอย่างรวดเร็ว หยิบตราสัญลักษณ์โม่ฮั่วขึ้นมาและดูอย่างละเอียด ตัวเขาสั่นขึ้นมา

"เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...นี่คือตราสัญลักษณ์โม่ฮั่วจริงๆ! คุณ...คุณไปเอามันมาจากไหน? คุณไปเอามันมาจากไหน?" ยี้กุ้ยหลินเบิกตากว้างมองไปทางหลินหยางและพูด

"สามวันก่อนหน้านี้ มีคนมาหาหม่าไห่ อยากให้หม่าไห่เชิญผมไไปรักษาเขา เขามอบตราสัญลักษณ์โม่ฮั่วให้กับผมเป็นค่าตอบแทน!" หลินหยางพูด

"คนนั้นต้องเป็นสมาชิกของนิกายตงหวงอย่างแน่นอน! ต้องใช่แน่ๆ! ต้องเป็นสมาชิกของนิกายตงหวงอย่างแน่นอน! !" ยี้กุ้ยหลินพูดด้วยความตื่นเต้น: "สมาชิกของนิกายตงหวงมาที่เจียงเฉินแล้ว! ข่าวลือเป็นเรื่องจริง! จริงแน่ๆ! วุ่นวาย วุ่นวายแน่!"

เขาตะโกนไม่หยุดราวกับว่าสูญเสียการควบคุมไปแล้ว