สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 890

วิธีการของช่าวไห่นั้นไม่ธรรมดาจริงๆ คนเย่อหยิ่งคนนั้นถูกคุณจัดการแล้ว น่าชื่นชมจริงๆ! ชื่นชม!"

"จะมัวแต่ยึดติดกับกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของแมลงตัวเล็กๆ ทำไม?"

ช่าวไห่พูดเบาๆ ไม่ได้ใส่ใจกับมัน

"อาวุโสช่าวไห่ถ่อมตัวเกินไป!"

ทุกคนหัวเราะ แต่ดวงตาทุกคู่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง

พวกเขาไม่คิดว่าช่าวไห่จะแข็งแกร่งขนาดนี้

"ความแข็งแกร่งของดินนี้มากกว่าเหล็ก ผมคิดว่าเด็กที่เย่อหยิ่งคนนั้นน่าจะตายแล้ว! แต่เพื่อความมั่นใจ ต้องลงมืออีก!"

ช่าวไห่พูดอย่างเฉยเมยและยกแขนขึ้น

ด้านเจิ้งตานตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบชักกระบี่ออกมาและวิ่งไปด้วยแขนทั้งสองข้าง

"เทพเจ้าตงหวงที่สง่างามอย่างผม ไม่มีทางที่จะให้เด็กมาชี้นิ้วสั่งได้ วันนี้ผมะจฆ่าเด็กคนนี้ต่อหน้าทุกคน! และขอพลังของเทพเจ้าตงหวงให้กับผม!"

ช่าวไห่ยกกระบี่ขึ้น ตะโกนออกมา

"ดี!"

"ดี!"

"อาวุโสหม่าไห่จงเจริญ!"

"จงเจริญ!"

"จงเจริญ!"

...

ศิษย์หลายคนยกแขนขึ้นพร้อมตะโกนด้วยความตื่นเต้น

การเคลื่อนไหวของช่าวไห่เป็นพลังให้กับทุกคน

พฤติกรรมของหลินหยางนั้นครอบงำเกินไป! นอกจากนี้ เขายังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะ ศิษย์หลายคนไม่พอใจเขาอย่างมาก

เจิ้งตานรู้สึกดีใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นสิ่งนี้ เธอคุกเข่าและตะโกน: "อาจารย์คือเทพเจ้าตงหวงของฉัน เป็นดาวแห่งความหวังของนิกายของฉัน! โปรดฆ่าชายผู้นั้นโดยเร็ว! ยุติความวุ่นวายที่เกิดขึ้นมาหลายปีโดยเร็ว!"

"ได้โปรดช่วยนิกายตงหวงของพวกเรา!"

ศิษย์ตำหนักกู่หลิงส่งเสียงโห่ร้องกันออกมา

เกิดเสียงกระตุ้นออกมา

ภาพลักษณ์ของช่าวไห่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ฝูงชนรู้สึกตื่นเต้น

สีหน้าของซูมู่หยุน หลิ่วซื่อเฟิงและคนอื่นๆ ย่ำแย่อย่างมาก

พวกเขาไม่คิดว่าช่าวไห่จะมีฝีมือเช่นนี้

แถมลูกศิษย์และเจิ้งตานยังช่วยกันใส่ไฟเพิ่ม

ช่วยนิกายตงหวงหรอ?

ให้ช่าวไห่เป็นผู้กอบกู้หรอ?

ในตอนนี้ผู้กอบกู้ของนิกายตงหวงไม่ใช่เจ้านิกายตงหวงหรอ?

ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นคนที่ได้แหวนศักดิ์สิทธิ์มาก็ไม่มีประโยชน์อะไรไม่ใช่หรอ?

ดวงตาของหลายคนเริ่มเย็นลง

ช่าวไห่หัวเราะเสียงดัง เขาจ้องไปที่ก้อนินนั้น ไม่พึมพำอีกต่อไป ตะโกนออกมาพร้อมกับแรงทั้งหมดเพื่อแทงกระบี่ของเขาไปทางกองดิ้นอย่างดุเดือด

ตัวกระบี่ที่เยือกเย็นเปรียบเสมือนแสงจันทร์ในคืนที่หนาวเหน็บทั้งฉุนเฉียวและสวยงาม ชั้นออร่าเบาๆ ปกคลุมทำให้กระบี่คมมากขึ้น

ทุกคนจ้องมอง

กระบี่เล่มนี้เพียงพอที่จะเจาะก้อนดินได้

เพียงพอแล้วที่จะเจาะหลินหยางที่อยู่ในก้อนดินได้

จบแล้ว!

หลินหยาง...ตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ทุกคนคิดเช่นนี้!

แต่ในขณะที่กระบี่กำลังจะเจาะเข้าไป

ปัง!

จู่ๆ พื้นผิวของดินก็แตกเป็นรู จากนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาจากด้านในอย่างรวดเร็ว กำกระบี่เอาไว้แน่น

ปลายกระบี่สัมผัสกับผิวดินไม่สามารถเข้าไปต่อได้

"อะไร?"

ช่าวไห่ผงะ

เกิดความโกลาหล

"เกิดอะไรขึ้น?" หลิ่วซื่อเฟิงมองตาค้าง

ซีมู่หลินและจิ่วโหรวมองอึ้งเช่นกัน

บริเวณโดยรอบก็เกิดความตกใจขึ้นเช่นกัน

ใครก็มองด้วยความไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง

ทุกคนจ้องไปที่แขนนั้น!

ใช่...มือของหลินหยางใช่ไหม?

แต่...ทำไมมือนั้นยังไม่บุบสลาย

เขาไม่ได้ถูกบีบอัดแน่นอนไปแล้วหรอ

แล้วมือนี้คืออะไร?

ความแข็งแกร่งของกองดินนี้ถึงระดับที่ต้านทานไม่ได้แล้ว แม้แต่ช่าวไห่ที่ต้องใช้กระบี่แทงเข้าไปอย่างสุดแรง แต่มือนี้...กลับสามารถทำลายมันออกมาได้...

ผู้คนต่างตกตะลึง พูดไม่ออกด้วยความตกใจ ทั้งยัง...มีความตกใจกลัวอยู่ลึกๆ

ช่าวไห่ตกใจเช่นกัน เมื่อมองไปที่มือนั้นที่จับกระบี่ของตัวเอง ศีรษะของเขาก็ชาเช่นกัน

มือนี้เป็นเหล็กหรอ?

ถ้าคนปกติกำกระบี่นั้น เกรงว่าแม้แต่นิ้วที่เข้ามาใกล้ก็คงถูกออร่าของกระบี่รอบๆ ตัดขาด

แต่ไม่ใช่สำหรับคนนี้

คัง!

ในเวลานี้มีเสียงอู้อี้ดังขึ้น

ช่าวไห่รู้สึกว่าแขนของเขาสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าว

เมื่อได้สติกลับมา กระบี่ที่ถูกกำไว้ก็หัก

มันหักด้วยมือที่ยื่นออกมาจากกองดิน

คนรอบๆ ต่างหายใจหอบ

ช่าวไห่ตกใจ

"อาจารย์! !"