สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 951

มีเสียงที่แปลกประหลาดสายหนึ่งดังขึ้น

หลังจากนั้นตรงหน้ามีเงาสายหนึ่งพุ่งผ่าน หนานกงโม่เฟยที่พุ่งเข้ามาหาตนเองหายไปอย่างกะทันหัน

ตอนที่มองไปอีกครั้ง พบว่าหนานกงโม่เฟยกลับไปยืนอยู่ที่ด้านข้างของหนานกงเมิ้งแล้ว

ส่วนด้านข้างของเขา มีร่างของคนเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน

เป็นชายชราผมหงอกผิวย่นในชุดถังจวง

ชายชราคนนี้ไว้หนวดเคราแพะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง คิ้วยาวเข้มได้รูป ท่าทางเหมือนเป็นคนหัวโบราณ

เอาก้าวออกมาพร้อมกับไอไปด้วย สุดท้ายโค้งคำนับให้หลินหยางด้วยท่าทางที่ลำบาก

"หมอเทวดาหลิน หวังว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะไม่ถือสาผู้น้อย! โปรดอย่าถือสาตระกูลหนานกงของเราเลย ตระกูลหนานกงของเรา…รู้สึกผิดแล้ว!"

พูดจบ โค้งคำนับให้หลินหยางอีกครั้ง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

"เขาคือ…"

"หัวหน้าตระกูลรุ่นก่อนของตระกูลหนานกง! หนานกงธง!"

"อะไรนะ?"

มีเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

หัวหน้าตระกูลรุ่นก่อนหนานกงธง…ปรากฏตัว!

"คุณลุง?"

หนานกงเมิ้งก็รู้สึกอึ้งเช่นกัน มองชายชราด้วยสายตาที่เหม่อลอย อารมณ์บนใบหน้าตอนนี้ราวกับคนที่กำลังเห็นผี

"คุณ…ตายแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เขาพูดพึมพำ

หลังจากอดีตหัวหน้าตระกูลหนานกงตายจะถูกฝังไว้ในเขตหวงห้ามของตระกูล กฎข้อนี้ถูกใช้มาโดยตลอด

หนานกงธงมีอายุมาก สภาพร่างกายเสื่อมโทรม เขามีลางสังหรณ์เหมือนตนเองกำลังจะสิ้นอายุขัย ดังนั้นก็เลยจัดงานศพให้ตนเองล่วงหน้า เข้าไปนอนอยู่ในโลงศพตั้งแต่ตอนที่ยังไม่สิ้นใจ ถูกส่งไปนอนรอความตายในเขตหวงห้าม

ทว่า…หนานกงธงกลับยังไม่ตาย ยิ่งไปกว่านั้นยังออกจากเขตหวงห้าม มาถึงที่นี่…

ถ้าหากไม่ได้เห็นผีแล้วให้เรียกว่าอะไร?

คนของตระกูลหนานกงไม่ใช่ตัวสั่นก็กำลังตกตะลึง

"แก มานี่!"

หนานกงธงหันหน้าไปจ้องหนานกงเมิ้งแล้วพูดตะคอก "รีบไปยอมรับผิดต่อหมอเทวดาหลินเดียวนี้ ได้ยินหรือเปล่า?"

"ยอมรับผิด?"

หนานกงเมิ้งรู้สึกอึ้ง มองชายชราอย่างไม่เชื่อสายตา

สีน่าดูน่าเกลียดแล้วน่าเกลียดอีก

"ทำไม? ต้องให้ฉันพูดซ้ำเป็นครั้งที่สองเหรอ?" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"คุณลุง! ผมหนานกงเมิ้งยังไงก็เป็นถึงหัวหน้าตระกูลเมิ้ง! ตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังมองอยู่ คุณสั่งให้ผมไปขอโทษ แบบนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ตระกูลหนานกงของเราต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะแน่นอน!" หนานกงเมิ้งพุ่งเข้ามาใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"อาเมิ้ง! เป็นอะไร? แกกับฉันไม่ได้เจอกันมานานหลายปี พอเจอกันก็เริ่มจะขัดคำสั่งเลยเหรอ?"

"คุณลุง ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น…"

"ไม่ได้หมายความแบบนั้นก็รีบไปคุกเข่าขอขมาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น วันนี้จะไม่มีใครสามารถช่วยพวกแกได้อีกแล้ว แม้กระทั่งฉันก็ช่วยไม่ได้!" หนานกงธงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ร่างกายของหนานกงเมิ้งสั่นสะท้าน มองหนานกงธงด้วยความตกตะลึง

"คุณลุง ทำไมคุณถึงต้องพูดแทนหมอเทวดาหลิน?"

"ฉันกำลังพูดแทนแก! กำลังพูดแทนตระกูลหนานกง!"

หนานกงเมิ้งรู้สึกไม่พอใจ กัดฟันแน่นพูด "ถ้าหากคุณลุงทำเพื่อตระกูลหนานกงจริง งั้นก็โปรดลงมือกำจัดคนคนนี้ให้สิ้นซาก! ความแข็งแกร่งของคุณไม่มีใครสามารถเทียบ ต้องการจัดการเด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่งแบบนี้ย่อมเป็นเรื่องที่ง่ายมาก"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็เริ่มตะโกนสนับสนุน

"หัวหน้าตระกูลโปรดลงมือ! ฆ่าคนต่ำช้า คืนความสงบตระหนานกงของเรา!"

"หัวหน้าตระกูลโปรดลงมือ! ฆ่าคนต่ำช้า คืนความสงบตระหนานกงของเรา!"

...

เสียงตะโกนดังก้องไปทั่ว

วินาทีนี้ ทุกคนนำความหวังทั้งหมดไปฝากไว้ที่ตัวของหนานกงธงหมดแล้ว

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าตระกูลรุ่นก่อน หนานกงธงแข็งแกร่งกว่าหนานกงเมิ้งไม่รู้กี่เท่า

ถึงแม้หนานกงเมิ้งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยาง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าหนานกงธงกลัว

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคำขอร้องของทุกคน สีหน้าของหนานกงธงกลับเคร่งขรึมลง