สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 952

"คนแซ่หลิน! ฝันไปเถอะ!"

หนานกงโม่เฟยเบิกตากว้าง ตะคอกเสียงดัง พุ่งเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนานกงธง คุกเข่าลงพูดอ้อนวอนทั้งน้ำตา "ท่านบรรพชน! พ่อของผมยอมรับความอัปยศคุกเข่าลงขอโทษเขา แต่เขากลับได้คืบจะเอาศอก รังแกกันมากเกินไปแล้ว! ท่านบรรพชนออกหน้าแทนพวกเราด้วย!"

"ท่านบรรพชน!"

คนที่เหลือก็คุกเข่าลงพูดทั้งน้ำตาเช่นกัน

สีหน้าของหนานกงธงมืดมนลงเล็กน้อย กวาดสายตามองทุกคนโดยไม่พูดอะไร

ส่วยหนานกงเมิ้งลุกขึ้นอย่างกะทันหัน กัดฟันแน่นตะคอกใส่หลินหยาง "หมอเทวดาหลิน! วันนี้คุณได้รับความช่วยเหลือจากนิกายตงหวง ตระกูลหนานกงของผมสู้คุณไม่ได้ ครั้งนี้ผมแพ้แล้ว! ผมเคยพูดแล้ว ผมจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง พวกเขาแค่ฟังคำสั่งของผมเท่านั้น! หวังว่าคุณจะไม่นำความแค้นไประบายที่ตัวของพวกเขา! ผมยินดีฆ่าตัวตาย! แค่หวังว่าชีวิตของผมสามารถดับไฟแห่งความโกรธที่อยู่ในใจของคุณ!"

พูดจบ เขาเก็บกระบี่ขึ้นมาเตรียมฆ่าตัวตาย

"พ่อ ไม่!"

"หัวหน้าตระกูล! ไม่!"

หนานกงโม่เฟยและคนอื่นพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง จับตัวหนานกงเมิ้งไม่ยอมให้เขาฆ่าตัวตาย

หนานกงเมิ้งพยายามดิ้นรนแต่ไม่มีประโยชน์

กระบี่จ่ออยู่ตรงคอเขา แต่กลับไม่ฟันลงไป

ภาพนี้ทำให้บรรยากาศหยุดชะงักไปสักครู่

แต่คนนอกทุกคนสามารถมองออก หนานกงเมิ้งกำลังกดดันหนานกงธง

หนานกงเมิ้งไม่ได้เป็นคนมีความชอบธรรมมากขนาดนั้น

หนานกงธงเป็นลุงของหนานกงเมิ้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหัวหน้าตระกูลรุ่นก่อน มีสถานะอยู่เหนือคนอื่น ถ้าหากหนานกงธงยืนกรานประนีประนอมกับหลินหยาง ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่รอดแน่นอน

อันที่จริงถ้าหากคำขอของหมอเทวดาหลินสมเหตุสมผลมากกว่านี้ หนานกงเมิ้งก็เคยคิดจะพิจารณาจบเรื่องนี้เหมือนกัน

แต่หลินหยางต้องการให้เขาตาย และยังต้องการชีวิตของคนที่อยู่ข้างกายเขา เมื่อเป็นแบบนี้ เขาหนานกงเมิ้งจะยอมรับได้อย่างไร?

เพราะเหตุนี้เขาจึงจำเป็นต้องบีบคั้นหนานกงเมิ้งลงมือ จำเป็นต้องลากลุงคนนี้มายืนอยู่ฝั่งเดียวกับตนเอง

ถ้าหากหนานกงทงยินดีช่วยเหลือ อย่างน้อยเขาก็มีต้นทุนในการต่อต้านหลินหยาง!

แต่เขาไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมลุงคนนี้

ดังนั้น เขาจึงใช้คนทั้งตระกูลหนานกงมาช่วยตนเองแทน

เห็นหนานกงเมิ้งโดนหมอเทวดาหลินบีบคั้นจนต้องฆ่าตัวตาย ตกอับราวกับสุนัข ไม่เหลือศักดิ์ศรีของความเป็นหัวหน้าตระกูลแม้แต่นิดเดียว มีหรือที่คนของตระกูลหนานกงซึ่งอยู่เหนือคนอื่นมาโดยตลอดจะยอม?

แต่ทั้งหมดนี้เป็นความต้องการของหนานกงธง พวกเขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืน

เพราะเหตุนี้คนของตระกูลที่อยู่ในเหตุการณ์ทำได้แต่กัดฟันแน่น ในแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ทุกคนรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

หนานกงธงกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่โดยรอบ มีหรือที่เขามองไม่ออกเล่ห์เหลี่ยมของหนานกงเมิ้ง?

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ลูบคราวของตนเอง หันไปพูดกับหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน ดูเหมือนเรื่องนี้จะจัดการยากแล้ว"

"ผมก็ไม่เคยคิดให้มันจบลงอย่างง่ายดาย!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นยกแขนขึ้น เตรียมตัวสั่งให้ยอดฝีมือของนิกายตงหวงจู่โจมต่อ

"หมอเทวดาหลิน ช้าก่อน"

"ยังมีอะไรจะพูดอีก?"

"หมอเทวดาหลิน ถ้าหากคุณดึงดันจะสู้ให้ได้ ผลลัพธ์สุดท้ายมีแต่บาดเจ็บล้มตายทั้งสองฝ่าย! ผมยังคงยืนกรานคำเดิม ถ้าหากสามารถทำให้มันกลายเป็นเรื่องเล็กก็ดีที่สุด! ดังนั้น…ผมมีข้อเสนอ หวังว่าหมอเทวดาหลินจะลองพิจารณา!"

"ข้อเสนออะไร?"

"ผมสู้กับหมอเทวดาหลิน!"

"คุณสู้กับผม?"

หลินหยางขมวดคิ้ว

"ถ้าหากหมอเทวดาหลินสามารถเอาชนะผม คุณเป็นคนชี้ชะตาคนของตระกูลหนานกงได้ตามใจชอบ! ไม่มีใครต่อต้าน! คุณต้องการฆ่า ทุกคนก็จะน้อมรับ! ถ้าหากผมโชคดีเอาชนะหมอเทวดาหลิน หวังว่าหมอเทวดาหลินจะใจกว้างยอมปล่อยตระกูลหนานกงของเรา!" ชายชราพูด หลังจากนั้นโค้งคำนับให้หลินหยาง

หลินหยางเงียบ

เขามองไปทางคนของนิกายตงหวงที่อยู่ด้านหลัง สังเกตสีหน้าของพวกเขาสักพักแล้วพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ได้! บุญคุณความแค้นครั้งนี้ ปล่อยให้ผลแพ้ชนะของเราตัดสินก็แล้วกัน!"

อันที่จริงเขาไม่อยากตอบตกลง

คำพูดก่อนหน้านี้ของหนานกงธงก็พอฟังดูสมเหตุสมผลอยู่บ้าง

หลินหยางมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศ สามารถช่วยคนฟื้นจากความตาย แต่มันไม่สามารถลดความหวาดกลัวของมนุษย์ที่มีต่อความตาย

ในใจของผู้คนส่วนใหญ่ไม่ต้องการสู้ตายกับตระกูลหนานกง

ท้ายที่ สุดหลินหยางเพิ่งขึ้นนั่งตำแหน่งเจ้านิกายได้ไม่นาน คนที่สามารถสู้เพื่อเขาแบบไม่รักตัวไม่กลัวตายมีกี่คน?

จิตใจของมนุษย์ยากที่จะหยั่งถึง