ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 22

เงียบ

ทุกอย่างเงียบสงัด

ตอนนี้ บรรดาลูกหลานของแต่ละตระกูลต่างยกมือขึ้นปิดปาก ไม่กล้าส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ส่วนหลินเทียนหรงกลับจ้องมองหลินเจิ้นหลงนิ่ง และในที่สุดก็พุ่งเป้าไปมองเฉินอี

“แกเป็นคนฆ่าพ่อของฉันหรือ ?”

“ใช่” เฉินอีพยักหน้าเล็กน้อย

“เพราะอะไร ? !” หลินเทียนหรงตะคอกออกมาด้วยความโกรธแค้น

เธอเพิ่งรีบกลับมาจากต่างเมือง เดิมทีคิดที่จะหาข่าวใหญ่เกี่ยวกับเขาติ้งจุน แต่สุดท้ายกลับต้องมารับรู้ข่าวการตายของพ่อตัวเอง

เธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่า เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านบนนั้นเป็นใครกันแน่ ถึงได้กล้าสังหารพ่อของเธอ หลินเทียนหรง !

สำหรับคำถามของเธอ เฉินอีใช้เพียงแค่คำง่าย ๆ สามคำในการตอบ——

“เขาควรตาย”

“อะไรนะ ?”

สีหน้าของหลินเทียนหรงเปลี่ยนไปทันที

คำตอบนี้ดูเหมือนจะอยู่เหนือความคาดหมายของเธอ

แต่ก็เป็นเพราะคำตอบนี้ ที่ทำให้ความโกรธแค้นในใจของเธอ พุ่งทะยานไปถึงขีดสุด

“พ่อของฉันสมควรตาย ?”

“แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงมีสิทธิ์มาตัดสินว่าพ่อขอฉันสมควรอยู่หรือตาย !”

“วันนี้ฉันแฉพฤติกรรมของแกทั้งหมด ฆาตกรบ้าเลือด แกจะต้องถูกประณามจากคนนับหมื่นแน่นอน !”

“ฉันไม่มีวันให้แกตายง่าย ๆ แน่ ฉันจะปล่อยให้แกตายไปพร้อมกับความทุกข์ทรมานจากความรู้สึกผิดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด !”

เธอยืดอก แสดงออกว่าตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว

“เร็วเข้า ถ่ายรูปใบหน้าของหมอนี่เอาไว้ รวมไปถึงพวกของเขาด้วย แล้วเผยแพร่ออกไปให้หมด ต้องทำให้พวกเขาตกอยู่ท่ามกลางคำประณามหยามเหยียดของผู้คนอย่างไม่มีวันจบสิ้น ฉันต้องการให้เรื่องของไอ้ฆาตกรบ้าเลือดนี่ ถูกเผยแพร่ออกไปทั่วประเทศ !”

หลินเทียนหรงเอ่ยอย่างเย็นชา

จากนั้นบรรดาลูกน้องของเธอก็เริ่มทำงาน ทว่าทันใดนั้นกล้องถ่ายรูปกลับค่อย ๆ ถูกโยนลงบนพื้น โดยฝีมือขององครักษ์เหล่านั้น

สิ่งนี้ทำให้หลินเทียนหรงรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

“พวกแกรู้ไหมว่าพวกแกกำลังทำอะไรอยู่ ? พวกแกกำลังลิดรอนสิทธิเสรีภาพอยู่นะ !”

“ลิดรอนสิทธิเสรีภาพบ้าอะไร !”

เฉ่าเฉียงสบถออกมา

เขาทนดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ช่างหยิ่งยโสจริง ๆ นอกจากเธอแล้ว แม้แต่พวกของเฉินอีและหลินเจิ้นหลงก็รู้สึกตกใจไม่น้อยเช่นกัน

และคำสบถประโยคนี้ ทำให้ทุกคนต่างพุ่งเป้าสายตาไปที่เฉ่าเฉียง

โดยเฉพาะหลินเทียนหรง เธอตะโกนด่าทอด้วยความโมโห : “ใครหน้าไหนที่มันกล้าสามหาวกับฉัน ออกมาเดี๋ยวนี้ เปิดเผยตัวมาให้ฉันเห็นเดี๋ยวนี้ !”

แต่ทันทีที่หันไปมอง เธอกลับต้องรู้สึกตกใจไม่น้อย

“ผู้ ผู้ว่าการเฉ่า !”

หลินเทียนหรงรีบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ทันที เธอมองเฉ่าเฉียงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ผู้นำสูงสุดของเมืองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?

“หึ !”

เฉ่าเฉียงส่งเสียงแสดงความไม่พอใจ จากนั้นจึงค่อย ๆ ก้าวเดินลงมา และสอดส่ายสายตามองดูพวกของหลินเทียนหรง

“พวกคุณคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของพวกคุณในตอนนี้สินะ ตอนนี้พวกคุณไม่ใช่สื่ออีกต่อไป และไม่ใช่สัญลักษณ์ของเสรีภาพ แต่เป็นผู้ต้องหา เป็นฆาตกร !”

บรรยากาศเงียบสงัดลงอีกครั้ง

หลินเทียนหรงเองก็รีบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ทันที เธอนิ่งอึ้งไปเพราะคำพูดของเฉ่าเฉียง พักใหญ่จึงเอ่ยปากพูดออกมาทำลายความเงียบลง

“ผู้ว่าการเฉ่า คุณหมายความว่าอย่างไร ? พวกเราล้วนแล้วแต่เป็นคนของบริษัทสื่อยักษ์ใหญ่ เคยทำผิดอะไรกัน ? มิหนำซ้ำยังพูดว่าเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายอีก ? !”

คำพูดของเธอเป็นเหมือนการจุดชนวนที่ทำให้คนอื่น ๆ ค่อย ๆ เริ่มทวงคืนความยุติธรรม

“นั่นสิ ผู้ว่าการเฉ่า สิ่งที่คุณพูดมาพวกเราไม่เห็นเข้าในเลยสักนิด หรือว่าคุณเองก็อยู่เบื้องหลังโศกนาฏกรรมของตระกูลหลินด้วย ?”